Nu

Aan een grote kersenboom hingen maar twee kersen. De vogel die ze wilde eten vond ze er allebei geweldig mooi en lekker sappig uit zien.
De rijpe kersen glommen inderdaad als pas gepoetste rode bollen. Heen en weer hippend van de ene naar de andere kers, de vogel werd er heel moe en verschikkelijk hongerig van. Welke zou hij het eerste eten, de mooie linkse of toch maar de misschien iets lekkerdere rechtse. Om dat de kersen steeds maar rijper werden, riepen ze naar de vogel, dat hij nu heel snel moest beslissen, anders, ja hoor, plomp daar viel een overrijpe kers op de grond. Even later nog een zachte plomp, daar lag de andere tussen het hoge gras. De muis die wel wist te kiezen liep even later likkebaardend rond met kersenrode snorharen. En de vogel, voor hem reste slechts de harde kersepitjes. Niet kiezen is smakeloos verliezen en ook nog honger op den duur.

Ongezien

Even een kop koffie en krantje lezen, dat zijn zo mijn vastgeroeste gewoontes iedere morgen. Ik drink die koffie niet thuis of in het café, maar ik neem hem met de krant mee in een thermosfles naar het park. Ik heb in het park, beschut achter een oud gebouwtje, een bankje ontdekt en in beslag genomen als mijn privé openlucht leeszaal. Het was die dag prachtige weer, het zonnetje speelde speels een schaduw-lichtspelletje op mijn krant en de koffie smaakte heerlijk. Wat wil een mens nog meer, als gewoon even rust. Net toen ik daar aan dacht, ging er een man naast mij zitten, gewoon zomaar op het door mij zelf toe geëigende bankje. Iedere parkbezoeker wist dat s'ochtens omstreeks koffietijd deze bank gewoon mijn domijn was, dus haalde niemand het in zijn hoofd deze ongeschreven wet te schenden, zo niet deze vreemdeling. Ik kuchte en hoeste wat om mijn iritatie van zijn aanwezigheid aan te geven, maar dit werke averechts. De man schoof steeds dichter naar mij toe en ging zelfs met zijn knie tegen mij been aanzitten, en als of dat niet genoeg was legde hij zijn hand op mijn knie. Een lichte trilling van weerzin ging door mijn lijf, toch niet weer zo'n aanhalerig typ van , u weet wel, de andere kant. " Ik hoor dat u de krant aan het lezen bent, zou u mij zo nu en dan een stukje willen voorlezen,"zei hij, een beetje verlegen.Nu zag ik het, mijn bankgenoot kon niet zien, geen vreemd ongewensd kontakt, maar een gevoelig luisterend oor. De andere dag bracht ik twee koffiebekers mee en als verassing een zak met zelfgebakken koekjes, want dat doe je voor een goede vriend. We hebben samen heel wat afgelezen en gepraat.Iedere dag zag ik hem aan komen lopen met zijn tikkende stok, hij wist zo langzamerhand blindelings de weg te vinden,"ik kom gewoon op de lucht van de koffie af,"riep hij dan vrolijk. Maar deze ochtend bleef het ongewoon stil, geen stokgetik geen vriendelijk lachend roepen, misschien een beetje griep of verslapen, dacht ik, dat kan gebeuren. Maar in de dagen daarna bleef de plek op de bank naast mij leeg, ik ging mij nu wel zorgen maken, wat was er aan de hand? Ik wist niet waar hij woonde, dat wilde hij zo, gewoon er zijn zonder naam, maar als mens, was zijn lijfspreuk en die respecteerde ik. Het gevolg was wel een rot gevoel niets te kunnen doen. Net toen ik wilde opstaan hoorde ik het tikken van een stok, ik dacht, gelukkig daar is hij! Maar niets was minder waar, het tikken kwam van een meisje en zo te zien was zij inderdaad blind. Ze liep haast tegen mij aan en vroeg aarzelend, "bent u die meneer waar mijn vader iedere dag de krant gaat lezen?" Na een haast fluisterend, ' ja' van mij, vertelde ze dat haar vader er plotseling niet meer was, "hij lag gewoon dood in zijn bed meneer,"huilde ze. Alles willen weten maakt heus niet altijd gelukkig, dus spraken we af dat ik haar voortaan af en toe zou voorlezen uit de krant of een mee gebracht boek. De week daarna heb ik ongezien een mooie, in kranten verpakte, bos bloemen gelegd, op het graf van mijn blinde voorleesmakker.

Hemelvaart

Toen ik tijdje geleden op een begraafplaats was om de laatse rustplaats te bezoeken van een overleden familielid, kwam een wat oudere man naar mij toe. Hij vroeg mij of ik de weg naar de hemel wist, ik dacht daar heb je weer zo'n geloofsovertuiger en daar moet ik niets van hebben. Maar aan zijn ietwat dromerige gezicht te zien had hij zeker niet de bedoeling mij een of ander geloof te willen verkopen. "Ze heeft mij gezegd meneer, dat de weg naar de hemel hier in de buurt moet zijn", zei hij vervolgens met een zachte lieve stem, terwijl hij vermoeid op een van de grafstenen ging zitten. Ik vroeg hem waarom hij hier die weg zocht, want gewoon was het niet, daar alle wegen hier altijd dood lopen. Ik ging even naast hem zitten om hem op zijn gemak te stellen, want ik vermoede dat hij door een recente verdrietige gebeurtenis de weg was kwijt geraakt. Maar dat was niet zo, zijn vrouw leefde nog ze was zelf heel fief, en ook zijn twee getrouwde kinderen mankeerde niets en hadden een goeie baan."Nee kijk", zei hij." Ik zal u het maar vertellen wat er aan de hand is",hij sprak nu wat minder dromerig."Ik heb laatst een auto navigatie systeem voor mijn verjaardag gekregen, u kent ze wel zo'n schermpje op je voorruit met een damesstem er in." Ik knikte om te laten zien dat ik begreep en wist wat hij bedoelde."Nou omdat de dominee van onze kerk altijd zo moeilijk en geheimzinnig doet als ik hem iets over de hemel vraag, dacht ik zo, ik ga er zelf eens kijken, want met dit aparaat zal het zeker lukken. Ik stelde hem voor om in het buurtcafé even wat te gaan drinken,"en dan kijk ik meteen even of het allemaal wel klopt wat die wegwijsdame u verteld." In het café onder het genot van een alcoholvrij biertje, bestuurdeerde wij samen het wegwijzersysteem. Na het intoetsen van bestemming hemel, verscheen inderdaad de begraafplaats op het schempje, en een vriendelijke vrouwenstem riep onophoudelijk." U heeft u eindbestemming bereikt".

Naar de zon

Als ik lekker naar de zon wil gaan wandelen
Hoef je mij niet telkens als een klein kind te behandelen
Misschien ga ik wel gewoon op de step of met oma's fiets
Of vind je dat ook al weer niet normaal, gek of helemaal niets
Als het donker wordt slaap ik gewoon in een tentje op de maan
De andere dag kan ik dan zo weer in me'n eentje verder gaan
Van de zomerse zon krijg je de zeer warme groeten
Ik stuur je deze kaart vol met guitige zomersproeten.

Keerpunt

Tussen heen en weer zit een keerpunt
Daar is het moment van stilstand
Wanhoop dus niet als je denkt ik ga dood
Het is alleen het bereiken van het keerpunt
Daarna is even maar een gegeven van tijd
En ben je weer weer.

Echt waar

In het voorjaar stopte ik hem in een potje met grond, een gewoon pompoen zaadje. De kennis waar ik het zaadje van gekregen had, verzekerde mij echter, dat het geen gewoon zaadje was, maar van de reuze pompoen. Na een week van iederedag kijken, scheurde de grond plotseling open en daar was hij dan met twee prachtige groene blaadjes. Met de snelheid van enkele centimeters per dag schoot het plantje omhoog, telkens met steeds meer en grotere bladeren. Op een beschutte plek achter in de tuin plante ik hem, met flink wat compost bij zijn wortels als voedselpakket voor de komende maanden. In nog geen week verscheen er een grote gele bloem, waar wel een hele bijenfamilie zijn boodschappen in kon doen. Na veel bijen bezoek verwelkte de bloem, dit was het begin van een nieuw pompoenen kindje. Ik wist niet dat de groeikracht van deze jongste telg zo groot was, in een paar weken tijd was het kleine schattige pompoentje uitgegroeid tot een flinke skippybal. Maar de groei van het ding was niet te stuiten, groter en groter werd hij, zo groot zelfs, dat hij haast boven het dak van de schuur uit kwam. Ik begon mij zo langzamerhand wel wat zorgen te maken, want nergens gaf de plant blijk met het laten groeien van haar, inmiddels wel zeer groot kind te willen stoppen. Maar gelukkig, op een zekere dag gaf de plant het toch op, verwelkte, en liet haar reuzenkind pompoenenziel alleen achter. Wat te doen met een zo'n kolossaal nakomelingetje. We hebben hem ten slotte met behulp van de buren helemaal uitgehold, er tafeltjes en stoelen in gezet en van het pompoenenvlees soep gemaakt, heel veel soep gemaakt. De hele buurt en van ver daar buiten zijn ze in het restaurant van de de uitgeholde pompoen, soep komen eten. Iedere bezoeker die weer naar huis ging kreeg een pompoenzaadje mee, om het zelf weer uit te zaaien. Dus volgend jaar is er met goed weer en veel geduld misschien een grote kans op een enorm pompoenenbal in een grote pompoenenhal.

Maar ja

Even gekeken in het grote boek van 'De Waarheid'
Gezocht waarom de leugen zichzelf beschouwd als echt
Het boek kent alleen de therm onwaarheid als bewezen feit
Ontkennen van waarheden geeft dus houvast aan bedrog
De bewering dat de enige waarheid bestaat is dus een leugen
Maar ook als de waarheid ontbreek ontstaat er geen leugen.

Hoop gaat leven

Ergens ver onder de grond leefde eens een mol. Zijn mollenleven speelde zich voornamelijk ondergonds af. Een enkele keer maakte hij wel eens een molshoop om even boven de grond te neuzen. Echt goed zien kon hij niet, maar dat was ook niet nodig want in zijn ondergrondse woning was het altijd pikke donker. Toch kwam er een dag dat de mol het zat was, altijd maar in het donker te moeten leven. Andere dieren konden vliegen of zwemmen er waren zelf vogels die dat allebei konden. Het enige waar hij goed in was, was gangen graven en molshopen maken, dat was alles. Hij kon niet fluiten niet loeien of blerren zelf niet eens zachtjes zoemen zoals de bijen. Wat doe je als je een sombere bui hebt, je gaat naar de kroeg om eens even je gal te spuwen achter een flink glas sterk spul. Zo ook de mol, hij groef een gang recht onder de tapkast, kroop uit zijn molshoop en ging aan de bar zitten. De barkeper, die heus wel rare snuiters gewend was, stond even met zijn ogen te knipperen, een mol op een barkruk dat kwam niet veel voor. Maar O.K, de mol bestelde een Scotch whisky en vertelde zijn donkere eenzame droevige verhaal aan de barman. "Dus jij wil meer leven in de brouwerij, iets meer sound of zo iets,"vroeg de barman aan de mol."Als je nou eens meer mollen op kunt trommelen,"zei hij, terwijl hij de mol nog een whisky in schonk,"dan kunnen jullie met elkaar een Undergroundband vormen en s'avonds hier komen spelen". De mol was dol enthousiast, eindelijk kwam er wat meer sound en licht in zijn leven, al moest hij wel de andere mollen nog zo ver en gek zien te krijgen, zodat ze ook in de Undergroundband kwamen spelen. Toen ik een paar weken later weer eens een pilsje ging drinken in mijn stamkroeg, klonk er van achter de tapkast een echte real underground sound. Een enkele keer zag ik zelfs een mol met een zonnebril en gitaar en een met een saxofoon over de tapkast rennen, maar dat kan ook door te veel pilsjes drinken zijn komen.

Bouchée

Een heks die op haar bezem door de avond vliegt
Door de maan haar houten kruis laat beschijnen
Eet addergebroed met gekookte uilenbal
In een saus van wilde zwarte zwijnen.

Oo

Alzo liefde vijanden heeft
Dan zijn zij hun eigen last
Want liefde kent ze niet.

Fr-actie

Tussen iets en niets
Is even wat gedachten bepaald
Tussen iets en niets
Is gemaakt wat niet was
Daardoor is er iets
Wat lijkt op IK.

Boekenliefde

Boven op de bovenste plank lag helemaal bovenop een dik breed boek en een smal dun boekje. In dat dikke brede boek stonden heel veel moeilijke zinnen en woorden, soms zo moeilijk dat je er een ander boek voor moest raadplegen om te begrijpen wat er in het dikke brede boek stond. In het smalle dunne boekje stonden eigenlijk alleen maar plaatjes en soms een paar woordjes, heel gewoon en niet moeilijk. Nu zou je denken dat het hele dikke brede boek niets met het smalle dunne boekje te maken wilde hebben. Maar dat denken klopt helemaal niet, ze waren juist de aller beste vrienden van elkaar. Als s'avonds laat de lichten uit gingen, hadden ze allebei de grootste lol. Het smalle dunne boekje liet al haar mooie plaatjes zien en het dikke brede boek vertelde honderduit over de verhalen die in zijn boekenlijf stonden. Maar weet je, dingen die de moeite waard en leuk zijn, eindigen natuurlijk ook een keer.Want, op een zekere dag kwam er een vreemde meneer in de kamer, een die de boekenkast bewoners nog nooit hadden gezien. Die meneer begon alle boeken in verhuisdozen te stoppen, en sommige boeken die hem niet aan stonden gooide hij gewoon in een afvalcontainer. Het hele dikke brede boek trilde in al zijn bladzijden van de zenuwen, zou hij ook weggegooid worden? Het smalle dunne boekje was al in een van de verhuisdozen beland, tussen allemaal vreemde onbekende boeken , ze hoopte zo dat haar dikke brede vriendje bij haar in de doos kwam te liggen. De vreemde meneer had het brede dikke boek open geslagen om er in te kijken of het interessant genoeg was om mee te nemen. Toen riep het smalle dunne boekje in eens heel hard,"het is een heel goed en leerzaam boek meneer, leg het maar in de verhuisdoos, want dit mag u niet missen."Van schrik liet de meneer het boek uit zijn handen vallen, het viel precies in de verhuisdoos van het smalle dunne boekje. "O.K ik neem het mee, ik denk dat het goed is anders had ik die stem niet gehoord", moppelde de meneer enigszins geschrokken. Na een lange rit in een verhuiswagen werden alle boeken netjes in een boekenkast gezet, niet in een gewoon huis maar in een bibliotheek. Het brede dikke boek belande bij allemaal dikke en brede boeken, erg saai vond hij. Het smalle dunne boekje werd tussen allerlei kinderboeken gezet, heel leuk vond zij. Maar als ze niet uitgeleend werden konden ze na sluitingstijd volop met elkaar kletsen en lol maken. Als je er oren voor hebt, speciale boekoren, dan kun je als je s'avonds laat langs een bibliotheek loopt het geklets en plezier tussen de boeken gewoon horen. Maar je moet ze wel hebben, Boekoren!

Keus/kans

Maak niet alles stuk
Laat een gewoon stukje heel
Onherstelbaar is ook soms goed
Laat het dan gebroken zijn
Geef kans aan het zijn van lijm
Maar geef de hamer ook en kans.

Niet te geloven

Net aan de rand van heelal leefde eens een man die van herrie schoppen en plagen hield. Altijd was hij aan het kabaal maken en druk bezig met het pesten van de sterren. Om dat het in het heelal altijd licht was, en de tijdgeest er gewoon geen horloge had, wist de man op de lange duur niet van verveling wat hij moest doen. Het altijd maar hemellichaampjes pesten, vond hij wel heel erg saai aan het worden. Na veel eindeloos tijdloos piekeren en denken, wist hij het in eens."Ik ga iets nieuws maken, iets wat er nog niet is of was,"riep hij uitgelaten!
Hij vulde een grote papierenzak met wat aarde en stukjes ijs, want water ging niet, daar werd de zak te slap van, zette de zak aan zijn mond en blies hem helemaal vol met lucht. Met een ferme klap sloeg hij vervolgens met zijn hand tegen de bolle papierenzak.
Een verschikkelijk harde en enorme oerknal was het gevolg, overal vlogen stukken aarde en ijs in het rond. De zon die het spelletje van de man vol bewondering had gezien, zorgde met zijn warme stralen er voor dat het rond slingerde ijs en aarde aan elkaar smolt tot een grote bol waar ook nog eens de lucht uit de zak om zweefde. "Je hebt echt iets nieuws gemaakt," riepen de sterren vol bewondering," iets van van lucht, water en aarde." Nadat de oerklal was uit gedreund en het weer rustig werd in het heelal, begon de aardbol lanzaam te draaien. De ene keer bescheen de zon de aardbol aan de ene kant, de andere keer aan de andere kant. Maar omdat de man het erg vervelend vond dat het dan aan een kant helemaal aan donker was, vroeg hij aan de maan of hij wat dichter naar de aarde wilde komen."Dan kan je een beetje zonlicht spiegelen, dat is beter dan helemaal donker", zei de man wijs. Want hij vond zich zelf een echte wijze doe het zelver. De maan vond het prima en lachte iedere avond vrolijk. Planten, dieren en mensen zijn pas veel later op de aardbol gaan wonen. Soms denkt de oerknalman, die mensen doen eigenlijk het zelfde wat ik eerst deed, sarren elkaar plagen en ruzie maken. Als dat zo door gaat stop ik de aardbol gewoon weer in een grote papierenzak en laat ik hem weer opnieuw knallen.

De Riotró

Het was die avond laat geworden , ik had mijn administratie bij gewerkt met als gevolg wat brieven en kaarten die naar de brievenbus wilde om te gaan reizen. Een laat loopje even naar de bekende brievenbus een paar straten verderop. Net toen ik de verzend stukken in de bus had gedaan, zag ik een lichtflits en trilde de grond onder mijn voeten. Mijn eerste gedachten waren, een onweersbui, maar de late avondlucht was helder met een half maantje en veel sterren. Ik zal mij wel vergist hebben, dacht ik. Dat komt er van als je te lang achter elkaar met iets bezig bent wat je eigelijk niet graag wilt doen, de administratie bij werken! Net toen ik langs een rioolput liep zag ik plotseling uit de opening een fel wit licht schijnen en hoorde en voelde ik een soort gerommel als van onweer op afstand. Dit was dus echt en niet een stress verschijnsel van een overwerkt mens.Thuis in de schuur had ik nog een soort haak liggen waar je een putdeksel mee kon open trekken, bedacht ik mij. Even later liep ik, gewapend met de putdekselhaak, naar de bewuste plek van mijn waarneming. Het putdeksel was snel omhoog getrokken en toen ik in het riool keek zag ik een man staan met een veiligheidshelm op zijn hoofd. Ik vroeg aan hem wat hij daar zo laat onderin het riool aan het doen was, want echt normaal was dit dus niet. De man klom uit het riool en ging met zijn benen naar beneden op de rand van het gat zitten."Ik ben bezig met het testen van een nieuw soort vervoersysteem, de Riotró, zei hij enigzinds verward en vermoeid. Ik had er nog nooit van gehoord en ook niets gelezen in de krant, vertelde ik hem. "Over vijf jaar kunt u gewoon via het riool reizen en overal heen gaan waar een riool onder de grond ligt, en ja, instappen in de put vlak bij u huis!" Verzekerde hij mij stellig. Terwijl wij zo zaten te praten over het hoge technische gehalte van het project, flitste onder ons met veel geraas en gerommel een voertuig door het riool. Een ding was zeker, wat ik gezien en beleefd had, moest strikt geheim blijven, " en dat allemaal in opdracht van de regering!" waren zijn laatste woorden toen hij het putdeksel weer boven zijn hoofd dicht deed. Met een beetje apart gevoel ging ik die avond naar het toilet, zal ik hem doorspoelen of toch even wachten tot dat de laatste trein voor bij is.

Nader

Vervagende gedachten
Ze zijn gesponnen als een web
Tussen de takken van het verleden
Mist en dauw geven ze zichbare contouren
Slechts bewogen door de wind van herinneringen
Na het spinsel zien is de glimlach is weer geboren.

één

Een mens zonder mens
Geluk niet te delen
Verdriet heeft een grens
Maar wel een van alleen
Onder velen.

Te slap

Ik ben vrij gesproken van deze moord
Ook al heb ik een donker zwart verbond
Ben ik niet niet zo sterk als het wurgend koord
Maar zout zoetig van smaak in je mond
Als dropveter zal ik nooit jouw laten hangen
Maar op den lange duur na veel gesnoep
Laat ik je wel naar de tandarts verlangen.

De Notenkrakers suite

Ik ben eigelijk helemaal niet zo gek op winkelen, vooral niet als ik niet van te voren weet wat ik wil gaan kopen. Maar vandaag wist ik het, ik wilde noten gaan kopen, van die lekkere noten die je zelf moet kraken. In de stad wist ik ergens in een achteraf straatje een prima notenwinkel te vinden. De deur van de winkel ging open met het bellengeluid van zo'n ouderwetse winkelbel, ik schrik er altijd van. Overal in de winkel stonden jutezakken en tenenmanden vol met allerlei soorten noten, keuze genoeg dus. Maar als er veel keuze is krijg ik altijd zo'n ongemakkelijk gevoel, ik kan namelijk niet kiezen! En zeker niet als het om noten gaat. De verkoper achter de toonbank, een beetje excentriek uit ziende man met een grote krulsnor, zag mijn besluiteloosheid en vroeg of hij mij soms kon adviseren bij het kopen van de noten. Zijn vriendelijk aanbod nam ik graag aan, want verstand van noten had ik niet echt. Met een notenkraker in zijn hand kwam de verkoper achter de toonbank vandaan, "want wat je koopt moet je eerst proeven," was zijn devies. De ene noot was nog lekkerder dan de andere, de keus werd er zeker niet gemakkelijker op."Ik zie dat u ook nu moelijk kunt kiezen," zei de verkoper lachend. "Maar mag ik u eens een brutale vraag stellen, houdt u van muziek, ik bedoel swingende, mooie muziek?" Ik knikte heftig ja, want ja zeggen ging niet met een mond vol proevers."Dan heb ik achter in de zaak een hele aparte speciale noot voor u, loopt u maar even mee,"riep hij uitnodigend en terwijl hij voor mij uit liep maakte hij een paar danssprongetjes. Uit een grote fel rode blikkentrommel pakte hij een hand vol noten."Stopt u deze maar eens in u mond en dan lanzaam heel lanzaam kauwen, zei hij met een tovernaars achtige stem. Ik had nog maar net een paar noten stuk gekauwd, of de mooiste muziek klonk in mijn oren en die muziek kwam uit mijn mond. "Dit zijn de echte onvervalste dansmuziek noten, ik verkoop ze alleen aan echte dans en muziekliefhebbers,"riep de verkoper vol trots. Hoelang ik nog in de winkel gebleven ben weet ik niet meer, maar het begon al donker te worden, toen ik dansend en zingend op weg ging naar huis met zak vol swingende muzieknoten.

Dear beloved

Mensen zijn gelukkig geen dieren
Zij zijn van een ander en beter soort
Mensen hebben dus goede manieren
Zoals dat bij ze past en zeker hoort
Mensen doden elkaar maar zonder op te eten
Verbrand begraven zijn ze het doden snel vergeten
Mensen hebben dus zeker veel meer fatsoen
Want kijk maar hoe ze dat met dieren doen.

Ezelsoortje

Toen ik er langs fietste zag ik van uit mijn ooghoeken een naambord aan de gevel van de oude boerderij hangen. Door nieuwsgierigheid gedreven stopte ik om het opschrift beter te kunnen lezen.'Nooit Gedacht', stond er in sierlijke letters. Ik dacht direcht, wat hebben ze dan wel gedacht, want dat zullen ze toch zeker ook gedaan hebben. Ik stapte van mijn fiets af, zette hem tegen het hekje, en liep vervolgens naar de achterkant van de boerderij. Ik had inmiddels wel geleerd dat een boer nooit zijn voordeur gebruikt om volk binnen te laten. Bij de achterdeur stond aan een paal vastgelijnd een ezeltje, u kent ze wel, eentje met van die mooie oren. Als ik oren zie, vooral die van ezels, wil ik er gewoon even iets in fluisteren. Dus ook nu, ik vroeg fluisterend in het mooie ezeloortje, wat hij nooit had gedacht. Tot mijn stomme verbazing trok het beestje zijn bek wijd open, en balkte in goed verstaanbaar Nederlands,"ik had nooit gedacht dat je mij kwam bevrijden, ik sta hier al weken alleen maar te wachten". U begrijpt dat ik maar zelden, af'gezien van sommige mensen, met een ezel sta te praten. Maar nu het toch zo was wilde ik er wel gebruik van maken, en vroeg het ezeltje of hij zomaar met mij mee kon gaan zonder dat iemand hem zou missen."De boer heeft mij aan deze paal vast gezet en is naar de markt gegaan om een paard te kopen, maar ik had nooit gedacht dat hij mij voor een paard in de steek zou laten,"balkte het ezeltje droevig. "Jij gaat gewoon met mij mee, want bij mij thuis is er best nog wel plaats voor zo'n eenzaam dier als jij", sprak ik kordaat."Je hoeft mij alleen maar los te maken ik loop gewoon achter je fiets aan, als je maar niet te hard rijdt," sprak het ezetje lief. Het ezeltje is tot op de dag van vandaag bij ons gebleven en heeft ons veel liefde en geluk gebracht. Boven zijn stalletje prijkt een naambordje met,'Nooit Gedacht heeft Geluk Gebracht'.

Weet't

Van verantwoordelijkheden is slechts te zeggen
Dat het gedragen kleren zijn van een ander
Het is de vraag of ze je ook goed passen
Want niet zelden is dat dragen te verdragen
Zonder de irritatie te voelen van het eerdere.

Advocaten praat

Heb je niet gedaan wat je moest doen zonder het te weten dat het moest gebeuren en nalatigheid een woord is dat je slechts alleen op school hebt geleerd, dan is de kans zeer groot dat je niets te verwijten valt ook al is jouw onschuld een zekere vorm van niet bewezen schuld. Want schuld is slechts een beperkte weergave van de vermeende echtheid en daardoor heeft het niet de geveinsde representativiteit die men zou verwachten van echte schuld. Met het al, ik pleit voor het schuldig zijn aan onschuldigheid van mijn cliënt.

Dont cry before

Een haan die kippig was met veel gekraai
Liep te zoeken naar zijn hennen in de baai
Het zoute water spoelde om zijn hanepoten
Hij kukelde, van al dat water zand en zout
Krijg ik het kippenlvel en o zo bibber koud
En gaan mijn veren en mooie kam naar de kloten
De hongerige haai die het hanekraaien had gehoord
Heeft de haan gepakt en met veer en al vermoord
Hij riep nog toen hij weer terug zwom naar open zee
Volgende keer neem een spit en wat houtskool mee!

Verhipperderpip

Een onorthodoxe orthopeed
Kraakte botten bij de vleet
Veel patiënten ging het iriteren
Dat hij dat deed zonder injecteren
Jenever was zijn nieuwe anesthesie
Voor hij ging zagen in been of knie
Na de operatie had de patiënt geen been om op te staan
Niet door het zagen maar door het gedestilleerde graan.

0 punt

Het huis stond vol met van alles en nog wat, boekenkasten vol boeken en tijdschriften. Maar ook heelveel prularia, zo als, potten, pannen, vazen, koektrommels en als klap op de vuurpijl, een hele verzameling van allerlij lege papieren zakken en zakjes. Het verzamelvirus was naar een zo gigantisch toppunt gestegen, dat er echt nergens een plekje in huis was waar een mens normaal kon zitten of liggen, laat staan lopen. Jaren lang was Piet van de Volle, bezig met het aan sjouwen van voor namelijk spullen die een ander niet meer kon gebruiken of nodig had. Toen hij op een late avond weer thuis kwam van een van zijn strooptochten naar spullen, stond er voor zijn voordeur een vreemd uitziend heerschap. Hij was gekleed in een lange blauw witte jas die tot op de grond hing en op zijn hoofd droeg de man een hoedachtig ding dat de vorm van een trechter had."U bent Piet van de Volle", vroeg de man met een kille stem. Piet was zo verbaasd, dat hij slechts alleen ja knikte en wat onverstaanbaar binnensmonds moppelde."Goed dan zal ik mij even voorstellen, ik ben de hoofd ontzamellaar van het bureau NUL", zei hij met de zelfde kille stem. Hij vervolgde zijn gesprek door Piet van de Volle te vertellen, dat zijn manier van ongelitimeerd verzamelen van nu af aan was verboden. Het gekke was, dat Piet van de Volle een zucht van verlichting slaakte, hij riep dat hij eindelijk kon stoppen met het dwangmatige verzamelen. De hoofd ontzamellaar werd in eens veel vriendelijker bij zien van zo veel waardering voor zijn mischien wel kille werk. Hij trok zijn blauwitte jas uit en spreide deze uit op de stoep, vervolgens nam hij, de op een trechter lijkende hoed, van zijn hoofd en zette die midden op de jas."Als je nu alle alle verzammelde spullen in deze trechter gooit, ben je er voor goed van af", riep de hoofd ontzamellaar vrolijk. Samen hebben ze de hele avond en nacht, ja tot in vroege ochtend al de verzamelde spullen in de trechter gegooid. Met een licht gezoem en wat lichtflitsen verdween alles naar het nul punt, ergens ver achter de horizon. De zon kwam net op toen het laaste prulletje in de trechter verdween. Piet van de Volle kon zijn geluk niet op, eindelijk een heerlijk leeg huis, zelfs geen krant was achter gebleven. En dat allemaal dank zei bureau NUL! Heeft u een zelfde overvol niet te overzien probleem als Piet van de Volle, gewoon even bellen naar:00-000000 en het komt voor dik voor elkaar.

Appellol

Wat is lekkerder dan de ganse dag appel te kunnen eten
Als kleine worm in een witte wereld met rode of groene schil
Happen en gangen knagen met flinke appelmoes scheten
Maar ineens is de appel helemaal hol en houdt het knagen stil.

Nota benen

Keer op keer als zijn auto niet wilde starten, werd hij kwaad en verwenste het ding naar de sloper. Na veel over de geopende motorkap heen hangen en er sleutelend onder liggen met vette en smerige handen, kwam er tenslotte toch weer wat leven in de als dood op gegeven motor. Pruttelend en rokend stond het verhikel de omgeving te vervuilen met een blauwe walm. Maar na een paar dagen was het weer het zelfde niet starten liedje."Nu ben ik het zat", riep hij woedend, en trapte daarbij zo hard tegen zijn auto , dat er spontaan een spartboord af viel. Al die kwaadheid zette hem wel aan het denken, want had hij eigenlijk wel een auto nodig. Soms wel maar ook heel veel niet, het ding gaf veel frusstratie en stress en koste ook nog eens de nodige duiten. Ineens wist hij het, "ik ga een benenwagen maken zonder vieze motor er in", riep hij uitgelaten. De afgedankte roestbak werd de volgende dag door een autosloper opgehaald en dat was een hele rust voor hem. Maar hoe maak je nu een benenwagen? want dat wist hij niet. De oplossing was heel simpel vertelde zijn vrouw" Een benenwagen hoef je niet te maken want die krijgt ieder mens, als het goed is, met zijn geboorte mee!" "Zonder al die autowielen zijn de wegen wandelpaden en de lucht gewoon lucht zonder autoaroma,"was haar vrouwenlogica.

Let op

Kippen pikken
Dieven ook
Rapen stelen
Dieven ook
Kouwe jatten
Dieven ook
Apen graaien
Dieven ook
Naaister naaien
Dieven jou ook!

Dat niet

Oogst
Wat is een land zonder oogst
Alleen begroeid met grijze steden
Het eten komt van andere gebieden
Kwetbaar voor andermans twisten
Een niet geweten gang van de natuur
Geeft op de lange duur
Een stenenland
zonder
Oogst

Noncurentie

Er was eens een oude bakker die de lekkerste en mooiste broden kon bakken van de hele streek waar hij woonde. Eigenlijk waren zijn broden zo goed, dat er zelfs mensen uit verre steden zijn brood kwamen kopen. Iedereen wist gewoon dat je voor een goed en lekker brood bij de oude bakker Krijn moest zijn. Maar op een bepaalde dag kwam er in een dorp verderop een nieuwe jonge bakker wonen. Hij kwam er niet alleen wonen maar ook brood bakken in een gloednieuwe bakkerij met de aller modernste machines en ovens. Het brood van die nieuwe jonge bakker was ook heel lekker en mooi, mischien wel net zo goed als van de oude bakker die al jaar in jaar uit de lekkerste was. Een beetje concurentie vond de oude bakker helemaal niet erg, want hij had het eigenlijk door zijn succes veel te druk gekregen. Maar op een zekere dag merkte hij dat van zijn broden, die altijd ieder dag allemaal verkocht werden, er nu behoorlijk veel over bleven.Hij besloot het broden bakken over een andere boeg te gooien, en knede in ieder brood voor dat het ging rijzen een stukje geluk. Want hij had de afgelopen jaren zoveel geluk gehad, dat hij het allemaal niet op had kunnen maken. In een grote houten ton lag het geluk opgeborgen en zo een beetje ongelukkig te zijn. Dit was niet goed vond bakker Krijn, want geluk hoort bij mensen en niet in een ton te zijn. Het eerste brood met een stukje geluk er in bracht bakker Krijn naar zijn concurent een dorp verder op, want hoe het ook is, geluk is van en voor alle mensen, dacht de oude bakker Krijn. Toen de nieuwbakken bakker het brood proefde begon hij spontaan te lachen , hij had zich in tijden niet zo fijn en gelukkig gevoeld. Ze spraken af dat ze elkaar zouden helpen met het gelukkig maken van mensen. Oude bakker Krijn bakte het brood met een beetje geluk er in, maar niet te veel, het moest ook leuk blijven, en de nieuwe jonge bakker zorgde voor het gewone maar wel heel lekkere dagelijkse brood. Allebei de bakkers verkopen nu elkaars brood, met als gevolg dat er in de wijde omgeving ontzettend veel gelachen en het aller, aller lekkerste brood gegeten wordt.

Nalcoholist

U kent ze wel, de glasbakken die bij de meeste supermarkten staan. Alle verschillende kleuren glas worden apart daar in gezameld. Toen ik een tijdje geleden er langs fietste zag ik een man bij de containers staan die zeer behulpzaam was als er mensen kwamen om hun lege flessen in de glascontainers te gooien. Hij maakte een praatje en vroeg of hij het lege fust in de glasbak mocht gooien. De meeste mensen vonden dat prima en gaven zonder bedenkingen het glaswerk, wat veelal in een plastic tasje zat, gewoon aan hem af. Maar de man gooide eerst alleen de potjes in de bak en van de flessen bekeek hij het etiket. Zo te zien maakte hij een schifting tussen sterkedrank, wijnflessen en de andere, zeg maar gewone flessen. Ik dacht eerst, daar heb weer zo'n alcoholicus met een slim maniertje om aan zijn verslavingsmiddel te komen. Schaamte om iemand aan te spreken heb ik niet snel, dus vroeg ik aan hem wat hij met de vrijwel lege flessen ging doen.Ik moest met hem mee lopen naar de achterkant van het parkeerterrein. Daar stond zijn bestelauto met de achterklep omhoog,"kijk zei hij hier zet ik de flessen ondersteboven in een soort afdruiprek met een gootje en een vaatje er onder, zo vang ik de laatste restjes op". "Maar dat is toch niet te drinken", zei ik. Hij moest verschikkelijk lachen om mijn opmerking, en vertelde dat het hem er echt niet om ging om voor niks of weinig aan drank te komen, want hij luste het niet eens."Ik maak er brandstof van voor mij auto, echt millieu vriendelijke brandstof,"riep hij triomfantelijk! In een paar weken tijd verzamelde hij genoeg liters, die hij vervolgens thuis met een eigenhandig gemaakte distileerketel kon omzetten in pure alcohol. Zijn auto had hij technisch aangepast en liep als een CO2 vrij zonnetje!
En het glas ging echt helemaal leeg terug in de glasbak.

Gebrekstaal

Groen en blauw vloeken gauw
Zonder een vals woord te spreken
Dat kan ik zeker niet zeggen van jou
Want jij vloekt vals tijdens je donderpreken!

Verlangen

Als de dagen zijn als jaren
En de vogels vliegen in de lucht
Maakt het uit wat ze mij verklaren
Het vleugels slaan geeft hun de vlucht
Ja het vogelvrij zijn is hun gegeven
Wat jammer dat ik niet zo kan leven.

Diefje?

Glinsterende kralen in een mooi geregen snoer om haar hals
Het is een mooie meid waar ik de hele avond mee dans en wals
Zwierend langs het zwingende dansorkest op gladde vloer
Loer ik naar haar slanke hals met het dure diamante snoer.

Geestzien

"In ieder huis woont zeker een of meerdere geesten", zei mijn opa altijd. Daarom liet hij gewoon een klein klapraampje openstaan en als hij naar bed ging vroeg hij beleefd of ze geen herrie en rommel wilde maken als hij sliep. Oma vond het maar een rare gewoonte, maar ze zei er nooit iets naars over, want je weet maar nooit, was haar gedachte. Toen ik een keertje bij ze mocht logeren, had mijn moeder mij al op de hoogte gebracht van opa's vreemde gewoonte, "ik moest maar net doen of ik hem geloofde," had ze gezegd. Ik vond het erg spannend, want van geesten had ik natuurlijk wel eens gehoord maar ik had ze nog nooit echt gezien. Ik mocht die avond laat op blijven van mijn opa, zo laat zelfs dat ik samen met hem naar boven ging. Ik hoorde opa in de woonkamer zeggen dat de geesten ook vannacht welkom waren, maar dat ze zich extra rustig moesten houden, want er was een logé in huis. Een klein beetje bang was ik wel, maar mijn opa stelde mij gerust, er kon niets gebeuren want het waren goede geesten. Ik was net een beetje in slaap gevallen, toen ik wakker werd van gestommel en stemmen beneden in de woonkamer. Stijf van schrik trok ik de dekens over mijn hoofd, maar dat hielp eigenlijk helemaal niet.
Mijn nieuwschierigheid won het uit eindelijk van mijn angst, ik sloop de trap af om te gaan kijken waar het gestommel en praten vandaan kwam. In de woonkamer zag ik tot mij stomme verbazing drie witte spookachtige wezens op de bank zitten, druk pratend met elkaar. Ik kon ze slecht verstaan het leek wel een soort vreemde taal of een dialect, zo iets in ieder geval. Toen een van de geesten mij in de deuropening zag staan, wenkte hij mij om naast hen te komen zitten. Het gekke was, ik was helemaal niet bang en ging gewoon naast hun zitten. Hoelang en waarover we al zo hebben geklets weet ik niet meer, maar toen ik de volgende morgen in mijn bed wakker werd, had ik een perkament papierenbriefje in mijn hand waarop in mooie letters geschreven stond, 'Deij maost mooie sloapt jonghe'.

Verantwoord

Het glas in de glasbak, papier voor de muziekvereniging, composthoop achter in de tuin, lege batterrijen apart houden, was aan de lijn drogen, geen auto rijden, wel fietsen en lopen of openbaar vervoer. Maar boven al, zuinig en nog eens zuinig omgaan met de natuur. Het nieuwe geloof van deze tijd is het er over nadenken dan het nastreven en gewoon het naleven van een zo schadeloos mogelijk leven. Als we dat niet doen, is straf dat de 'Milieu God' ons zijn verhoogde zeespiegel op een zekere dag voor houdt.

Kijken met je oren

Daar stond hij, zo plat als een dubbeltje zonder lucht, de achterband van mijn fiets. Vloeken geeft mij wel lucht maar niet de band, dus is het pompen geblazen. Maar zonder veel succes, want sissend als een slang loopt hij weer leeg. Plakken van een achterband is extra lastig, maar mopperen dicht nooit een gaatje. Na inspectie van de met veel moeite ontvelgde band kon ik nergens een lekje ontdekken, ook geen doorboorde buitenband. Wat was er aan de hand? De deugniet van de buurt weet hoe hij ventieltjes moet losdraaien en ik niet vast. Leren kijken is beter dan luisteren naar sissers.

Mazzeltje

Laats vond ik op straat een boekje, je kent ze wel zo'n soort zakagenda. Het had een heel mooie licht groene kaft met een beetje glinstering er in. Wat moet ik er mee dacht ik, eerst maar even kijken of het adres van de verliezende persoon er staat. Wel veel letters en cijfers soms in een gekke combinatie en ook wat schetsjes van voor mij onbekende voorwerpen. Maar nergens een telefoonnummer of adres te bekennen.Dat is natuurlijk jammer, want ik had dit apparte boekje graag terug gegeven aan de eigennaar. Thuis gekomen legde ik het boekje naast de huistelefoon, zo'n gewone, ouderwetse, waar het gesprek nog door een draadje gaat. Net toen ik een kop koffie wilde gaan zetten begon de telefoon te rinkelen. Ik pakte hem op en hoor een vriendelijke vrouwenstem zeggen"heb jij vandaag mijn boekje op straat gevonden, klop dat?" Ik was zo stomverbaasd, dat ik nauwelijks een beetje stotterend, uh uh ja, uit kon brengen. Onderwijl keek ik door het keukenraam de straat in om te zien of daar misschien iemand stiekem met zijn mobieltje stond te bellen, maar dat was zover ik het kon zien, niet het geval. De vriendelijke stem ging verder,"ik hoop dat je mooi vond het is namelijk een 'Mooie Wensenboekje' dat alleen bij lieve en goede mensen werkt, als je slechte dingen wenst werkt het niet". Ik wilde nog vragen, hoe het allemaal in zijn werk ging, dat wensen. Maar ze vertelde mij dat het boekje pas werkte als het nodig was, eerder niet. Met een zachte pieptoon werd de lijn verbroken, daar zat ik, trillend van spanning met het boekje in mijn hand. De andere dag nam ik het boekje mee naar het treinstation, naar de speciale plek waar altijd veel zwervers komen. Toen ik het daar in een hoekje achter liet, wenste ik dat de nieuwe vinder of vindster net zo gelukkig zou worden als ik.

Verstaan

Ik kwam hem tegen op het pad naar de tuin, de oude poes van de buren. Schor miauwend om aandacht vragend liep hij voor mij uit met zijn staart kringelend omhoog. Andermans kat aaien vind ik een beetje riskant, want ik ben wel eens plotseling even aangehaald met scherpe nagels. Maar deze ouwe kat was een beetje mijn vriend, ik kon hem gewoon begrijpen en verstaan als hij aandacht vroeg. Dit keer liep hij vol trots steeds omkijkend voor mij uit, om even later plotseling te stoppen bij een dood muisje. Deze heb ik voor jouw gevangen probeerde hij mij miauwend en snorrend te vertellen. Ik bedankte hem en aaide hem over zijn kromme ouwe katterug, de muis kreeg een staatsbegravenis in de achtertuin. Het is kwestie van verstaan zonder slaan, want het is een kat en muis spelletje.

Nengel

Van af het moment dat ik het wist
Dat ze zouden sterven door te veel aan lucht
Heb ik niet meer naar ze gevist, complimentjes.

norraal

Verdien er maar flink aan
Fatsoenlijke wapenfabrikant
Jij moet toch ook veilig door het leven

Doe vrede

Als jij spreekt van vrede
Waarom ligt er dan een revolver in je nachtkastje
Als jij spreekt over vrede
Waarom voer je niet de hongerige vredesduiven
Als jij spreekt met vrede
Waarom eet je dan beest in plaats van Peac of Cake.

Maak mij

Ik ben er niet
Ik was er niet
De schepping
Heeft gedaan
Heeft gemaakt
Ik ben er nu
Na mijn dood
Was ik er
Halleluja!