Sunday, October 27, 2019

Bijtelschrift


Ik ben de dood
Zonder dat je het wist
Lig ik verstild in deze houten echokist
Ik deel je betraand gezicht met het mijne
De lege ziel komt zo met zichzelf in het reine
Met alles wat is verweesd, is achtergelaten
Zo zullen de doden spreken zonder te praten  


Tuesday, October 22, 2019

Herfst gevoel

Uit haar hoofd ontstane lijnen
Spelen in de verlate ochtendzon
Als ragfijne kristallijnen
Het web dat de kruisspin spon

Dauw als klammig sieraad
Wast de gesponnen draden druipend schoon
Herfstblad even nog tot zweven in staat
Met het wintersterven als haar laatste loon

   

Monday, October 21, 2019

Uniciteit

De kans dat het leven zichzelf de nek omdraait is even groot dat een mens het leven begrijpt. Het onvermijdelijke is ook het vermijdelijke, het onbegrijpelijke is ook het begrijpelijke op het moment als de waanzin van krankzinnige zinnen tot stilstand is gekomen.
De wereld heeft een aarde nodig zonder gefungeerde hemelse bemoeienis. Religie noch de mens is een levensmaker, zij zijn de beleners van het leven zoals alles wat in de tijd verandert in verschijningsvorm. Besef van universele Uniciteit is het enige wat het leven en de aardse wereld nodig heeft, al het andere is daar van afhankelijk. 

Thursday, October 17, 2019

En de hoop is meer

Het rad is zonder avontuur
Tot stilstand gekomen
De raddraaiers tellen hun knopen
Op de grote stille heide
Lopen gedwee gedwongen
Zwarte schapen achter een blanke herder 
Ga niet mee blijf achteruit lopen
Totdat de vrije val je remt
In zijn ontferming over je lot
De zon komt die dag
In zijn alwetenheid op
Ze blijft je doorschijnend verwarmen
En de hoop is meer
Dan wat het geworden is
Vrede 

Monday, October 14, 2019

Hyenahonden

Omdraaiend knettergek gevaarpraten
Niemandsland bekogelregenen
Vluchtende bloggers worden schielijk 
Volgende dag uitgekozen om mooi te praten
Brullen en janken is aan hyenahonden en generaals
Het kanonnenvlees met de paplepel in gegoten
Druipt langs de schaamrode kaken in het zand
En de zon huilt het tranendal vol

Thursday, October 10, 2019

Schreeuwend te kort

Als alles is mislukt, zelfs iedere poging om het slagen van je bedoelingen alsnog te laten lukken. Als dat zo is. Dan kun je na het missen van je trein vliegtuig of afspraak nog altijd de laatste boot nemen naar het hoopvolle eiland van je niet uitgekomen verwachtingen.
Als je geen voldoende moed hebt verzameld om je te verzetten tegen dat waar verzet voor nodig is, ga dan nog even energie tanken of bijladen bij mensen die je inspireren in het winnen van zelfvertrouwen. Keerpunten en op de plaats rust plekken, ze zijn niet alleen nodig, ze zijn de onmisbare elementen om je zelf te kunnen zijn.
Zwijg niet als praten nodig is, praat niet als zwijgen rust brengt.
En dan nog even dit: Wees vooral een stil en een mooi goed mens.
Want daar is stilaan een schreeuwend te kort aan.

Sunday, October 6, 2019

Smakeloos

Het was vrij stil die avond in het restaurantje waar ik een keer in de week m'en laatste bevoorrading voor de nacht, altijd het dagmenu, gebruik. Eenzaam maar niet geheel alleen zat ik te smullen van andijviestamppot met jus en spekkies. "Als je veel vergeet heb je minder leed om het verlies meneer," sprak de oude dame zonder op of om te kijken naar een ander vrij tafeltje, en ze ging gewoon tegenover mij zitten. "Het dagmenu is hier altijd van het zelfde recept, krootjes met spek, andijviestamppot met spek boerenkool of zuurkool met spek, alles met spek, volgens mij hebben ze een varken ergens op zolder zitten." Ze zat onbedaarlijk te lachen om haar eigen kolderverhaal."Op dat vergeten terug te komen, u vindt het toch niet erg dat ik hier ben gaan zitten?" Ze keek vriendelijk ontwapenend met haar vergrijsde blauwe ogen waaruit een paar tranen traande. "Weet u sinds mijn man is vertrokken naar de hoogste etage, god hebbe ze ziel, heb ik geen zin meer in koken." Ze nam moeizaam een paar happen. "Het is ook eigenlijk veel te zwaar eten, ik ben geen boerenmeid die de hele dag achter de koeien heeft gelopen." De deur van het restaurantje ging open en een kwieke ouwe baas stapte naar binnen. "O hier zit het schatje van me, je zou toch voor me koken vandaag?" "Die man is niet goed bij zijn hoofd hoor meneer, ik ben zijn schatje niet en koken doet die maar lekker zelf bij zijn scharrel op de hoogste etage." Al snel werd er een boord bijgezet. Naar ik zo kon zien was dit een voorstelling waar de ober van op de hoogte was. Ze was het vergeten en was daar vrij simpel over. "Hij zegt dat hij me man is of het waar is? ik hoop het want verdrietig zijn onder het stamppot spekkies eten vind ik smakeloos.