Marche Funèbre

Er was eens een klungel die niet wist dat al zijn geklungel niet ongezien voor het verborgene zou blijven. Zo kwam er een dag dat de zeespiegel plotseling als een raket ging stijgen en alles wat kon drijven kwam bovendrijven en bij hen die dit niet konden het water tot aan de lippen steeg. Die zelfde klungel verklaarde, voet bij stuk houdend, dat het niet de schuld van zijn geklungel was maar een door milieuactivisten geprovoceerd natuurverschijnsel. Ik zag de zon van woede opvlammen en de maan huilend in tranen verdwijnen. En klungelaar? hij werd op het paard gehesen en bejubelt in de Marche Funèbre.  

Zo gezwind

 Zo gezwind 

Kwam hij ondanks veel tegenwind

Toch voortvarend aan land

Met zijn mijter en staf nog in de hand 

Omringd door zijn pietermannen 

Gaf hij door mooie plannen 

Door tranen overmand

Bij het weerzien van zoveel blije gezichten

Iedereen en boekje vol met Sinterklaas gedichten  

Geen toekomst

Het verdriet van het verleden eindigt niet met de leugen van vandaag. Geloof niet de monitor met vals geprojecteerde beelden in beloftes onwaar en vaag. Het geloof dat evolutie zich niet afwend of keert is gelogenstraft in wat een mens in stemminuten leert. En zo was ik even vergeten te weten, dat de aarde zonder zon en maan ongezien zal verdwijnen naar het einde van haar bestaan. Evenzo is hiermee verklaard dat in deze leugen nooit de toekomst zal verschijnen en zeker niet wordt bewaard.