Verlegen liefde

Ik beloer je ongezien door je mooie ogen
Ik beluister je ongehoord door je ranke oren
Ik streel je niet gevoeld door je warme handen
Ik fantaseer dat je mij ziet hoort en voelt
Want je bent wel echt een lekker stuk, een kanjer
En ik, ik ben verliefd verlegen.

Tweestrijd

Ik heb een soort ontbindingsangst want ik wil blijven
Er is geen notaris die deze verbindingsacte op zal schrijven
Toch wil ik blijven in de gebonden vorm van mijn eigen lijf
Een boom blijft zelfs geen boom maar ik wil dat ik altijd blijf
Het advies dat ik laatst kreeg van een simpel gelukkig kind
Speel met de dag het uur de minuut zo dat je de seconde vindt

Doe maar

Van een mug een olifant maken is een goed idee
Geen stiekeme steek acties van een zichtbaar grijs coryfee
De zomer avonden zijn zonder de zeur zoemerige pesterij
En ik, ik kan lekker slapen zonder rode bulten en jeukerij.

Geen verhaal

Het was woensdagmiddag,“ik kan alles repareren wat kapot is!” riep het krulkoppige jochie vrolijk. Hij zat op de stoep op een uitgespreid oud tafelkleed met allemaal scherven van potjes tegeltjes en een heleboel andere rommeltjes. Ik was op mijn hurken bij hem gaan zitten, want een ‘alles reparateur’ in het wild, dan ook nog zomaar op de stoep, die kwam je niet overal tegen. Een flinke tube lijm, hamer en nijptang, schroevendraaiers en allemaal ring en steeksleutels, lagen te schitteren in de zon.”Repareer je ook horloges?”, vroeg ik hem een beetje nieuwsgierig. Want mijn favoriete horloge had een paar weken geleden plotseling er de brui aan gegeven. Na een kijkoperatie van de horlogemaker, was er een teleurstellende conclusie, niet meer te maken. Het weggooicultuurmonster had zich ook van hem meester gemaakt, maar daar was ik het niet mee eens. “Op een zekere dag vind ik wel iemand die er echt verstand van heeft”, had ik hem toe gebeten. Kom op zeg, gooi maar weg en koop, vooral bij mij, een nieuwe, daar trapte echt ik niet in. Ik had ondertussen mijn dode horloge uit mijn zak gehaald en het aan de krullenkop gegeven. Hij keek een paar tellen aandachtig naar het polsklokje, stopte het in een blikken trommel en plaatste deze vervolgens in een oud houtenkistje.”Dit is mijn toverdoos, hij maakt horloges en klokken, alleen u moet wel even geduld hebben”, vertelde hij een beetje lacherig. Ik kreeg van hem een mooi gedrukt papiertje als een soort afleveringbewijs.”Zaterdag ochtend is het horloge klaar en het kost u maar vijftien euro en dat bedrag betaald u pas als u het horloge weer op komt ophalen”, sprak hij opeens heel zakelijk. Ik vond het een perfecte deal en ook een kwestie van elkaar gewoon een beetje kunnen vertrouwen. Zaterdag ochtend was het zo ver. Ik zag het kereltje al van een afstand op het trottoir zitten. Het houten kistje stond er ook, en ook riep hij weer, dat hij alles wat kapot was kon repareren. Een blik van herkenning was voldoende toen ik hem het afleveringsbewijsje gaf. “Het klokkie is weer pico bello in orde, het loopt weer 6o minuten in een uur,” riep hij trots. Hij toverde het polsuurwerk uit het kistje tevoorschijn en ik gaf hem de beloofde vijftien euro. Inderdaad het liep prima en het glom als een gloednieuw horloge. Ik was heel nieuwsgierig hoe hij dat fikste, en vroeg hem naar zijn repareer geheim. “Ik weet eigenlijk zelf ook niet hoe het werkt, ik heb het van een oude horlogemaker gekregen en die zei dat het alleen werkte als het een gewone opwindbare klok of horloge was,”vertelde de knul wijs. Moderne op batterijen lopende uurwerken kon het toverkistje dus niet maken. Toen ik weg liep en mij nog even omdraaide om te vragen of hij hier iedere woensdag en zaterdag was, zag ik dat er niemand meer op de stoep zat. Ben ik nou gek , of, ik begreep er helemaal niks meer van. Toen ik op mijn horloge keek om te kijken hoe laat het was, zag ik even als in een spiegel het lachende gezicht van de krullenkop, hij gaf mij een knipoog en weg was het beeld. Ik denk dat ik dit verhaal maar aan niemand vertel, want het is zo vreemd dat het gewoon verzonnen lijkt. Een ding is wel zeker, mijn horloge is niet meer stil blijven staan en dat is dan voor mij toch het uur van de waarheid geweest!

Kromspraak

Met een kille bevroren blik eist hij ijskoud de dood
De dooie dood als vervanging van het foute leven
Daar staat de beul als een gemaakt instrument
Het vonnis is de dirigent van zijn dodelijk bewegen
Maar het maakt met het recht als sorry argument
Een einde aan't leven.

Groene bijstand

Hij is zeker haast honderdjarig of misschien wel wat meer
In de verte voor de horizon kromming een kroonend baken
Geen hartslag is te horen geen gestage ademhaling klinkt weer
Als ik voor mijn onrust kalmte zoek weet hij die te maken
Ik ken hem wel en ook weer niet, zijn leven is mijn leven
Het is maar, dat ik het weet.

Hoekloos

De kwadratuur van de cirkel
Heeft geen mogelijkheid tot compromis
Alle energie verdwijnt in het zwarte niets
Een perpétuum móbile is alleen de zee
En ik, ik teken rondjes met veel hoeken.

Meeting point

Ze kwamen elkaar tegen in de spiegeling van een winkelruit
Het was maar een flits, een meeting point, net voor sluitingstijd
De zon en de maan hebben allebij een eigenbaan als hemelskruit
Ze kwamen elkaar tegen net voorbij de horizon van het hemelwijd
Zondags naar de kerk, maandag naar werk, planeten weten er niet van
Mens is de enige die geen weet heeft van dit grootse en kleine plan.

Free tok

Ik ben een biologische dynamische struise kip
Zonder stress heb ik een leven als een vrije vrolijke vip
Mijn eieren zijn zo gezegd op heel natuurlijke wijze gelegd
Mijn man, de rode stoere haan, is zeker niet monogaam
Maar ik, de vrijgevochten buitenkip, stoort zich daar niet aan
Wij biologische kippen zijn helemaal niet jaloers op elkaar
Het vrije kippenleven is fijn en goed voor hem en haar.

Stil nou.

Ik heb een doos met stilte gekocht
Want daar had ik echt behoefte aan
Alles maakt geluid, of nog erger lawaai
Mijn stille doos is niet die van de dood
Spring levend! Maar ook stil levend
Als je mij wilt geloven, maak ik hem open
Je ziet niets je hoort niets maar beleeft hem
Ssst, stil nou.

Videokippen

'Boer wat zeg je van mijn kippen, boer wat zeg je van mijn haan. Hebben ze dan geen mooie veren , of staat jouw de kleur niet aan;' zong het kleine meisje voor het kippenhok van de kinderboerderij. Ik stond er op een afstandje naar te kijken en kreeg haast tranen in mijn ogen, zo lief en mooi klonk het. Daar kwam haar moeder ongerust aan gelopen, ze was de kleine meid even uit het oog verloren. "Mam ik wil ook kippen hebben thuis, mag het?"klonk het lieve zeurderige stemmetje van de dreumes. "We hebben niet eens een tuin en zonder tuin gaat dat niet," liet de moeder het kind resoluut weten."Ach toe het kan toch wel op mijn kamer, ik zal er zelf voor zorgen en ze leggen eieren, mam", klonk het drammerig en wijsneuzerig te gelijk. Nee kippen op een slaapkamer dat ging echt niet, ook al werden er duizend eieren gelegd. Na nog wat gekibbel tussen de moeder en haar dochtertje, waar ik een beetje opvallend naar stond te kijken, vroeg de moeder plotseling aan mij wat ze moest doen. Ik vroeg aan haar of ze een videocamera had en een beetje kon timmeren. Een videocamera had ze wel, maar timmeren daar was ze niet zo handig in. In de kantine van de kinderboerderij dronken we even wat met elkaar, terwijl ik de vervulling van kinder kippenwens aan haar uitlegde. Toen ik haar een week later op belde, hoorde ik door de telefoon kippen gekakel en 'boer wat zeg je van mijn kippen...', zingen. Alleen de eieren? ik denk dat de kippen van de leg zijn.

EHBO

Net even voor het donker werd, kwam hij plotseling langs
Een uitgevlogen verfromfraaide vleugellamme Nijl gans
Een hoogspanningskabelbotsing tijdens zijn vogelvlucht
Gaf hem die vleugelmotorstoring boven in de ijle lucht
Logeren in het oude kippenhok gaf hem rust en gemak
Morgen mag hij weer verder vliegen, gak gak gak!

Koopdoping

De reclame boodschap dringt met koop en dwangbevelen
Aangeprezen heil niet aanschaffen is een onafwasbare erfzonde
Die het schuldgevoel besmettend overdraagt van kind op kind
Het creëerrende verzonnen te kort aan een mooi eeuwig welzijn
Laat je zwetend slapen met losgebroken woeste nachtmerries
Die niet te vangen zijn door het nieuwe schemerende ochtendlicht
Maar zich verbergen in je hoofd als schuld aan niet nee zeggen.

Sorry

Wat je niet weet kan je niet vergeten
Wat je hebt vergeten zou je kunnen weten
Als je maar weet dat je het niet steeds vergeet
Wat dan? Sorry, let even op!

Namaak met smaak

“Dat dingen veranderen, is, denk ik, niet altijd een kwestie van het anders doen”, zuchtte de ietwat grijzige man. Hij kwam naast mij zitten op het parkbankje van gerecycled kunststof en wees naar onze gezamenlijke zitplaats. “Neem nou die parkbanken van tegenwoordig, ze zijn gemaakt van gebruikt plastic, maar zitten ze lekker?” “Ik vind ze koud, lelijk en onpersoonlijk zonder een echt levend verleden,” mopperde hij verder. Ik moest hem toe geven dat het ook niet mijn eerste keus zou zijn, maar ja, er is veel plastic afval en goed bankenhout kost veel bomen het leven. We discussieerden verder over, dat haast alles tegenwoordig van kuststof is. Wat is er mis met voetballen op gewoon echt gras, nee namaak met niet eens een eigen kleur want het moet wel op echt gras lijken. Ik haalde mijn thermosfles uit mijn tas en vroeg of hij ook wat koffie lustte. “Alleen in steen, anders bedankt,” was zijn lachend antwoord, terwijl hij een stenenmok uit zijn jaszak tevoorschijn toverde. Het is waar, je handen verbranden niet en na gebruik even spoelen onder de stadsfontein en klaar is kees, ik bedoel de kop, voor hergebruik.Tijdens het koffie drinken vertelde hij dat hij gistere ochtend een echte ruzie met zijn vrouw had gehad, net geen oorlog maar het scheelde niet veel. “Je krijgt geen zoen meer van mij zo lang niet naar de tandensmid bent geweest,”had ze kwaad in zijn oor geschreeuwd. Toen hij zijn mond lachend opende zag ik inderdaad een soort kerkhof van scheve en lelijke tanden. “Dat wordt een kunstgebit!”, riep ik plagerig. Hij had inderdaad die zelfde dag een afspraak gemaakt met een,’In één dag trek en bijt kliniek’. “Die kliniek zit hier aan de achter kant van het park, maar ik durf eigenlijk niet, begrijp je?” Om hem op zijn gemak te stellen besloot ik met hem mee te gaan. “Dan kan ik tijdens het trekken je hand vast houden,”plaagde ik. Daar liepen we, twee totaal onbekende op weg naar de smoelensmid, of beter gezegd, ‘Tand technische kliniek’. Bij de incheck balie vertelde ik dat ik zijn broer was en hem vergezelde bij deze kunstgebit bekfast making. Na drie misschien vier uurtjes stonden we buiten. Hij met een mond vol kunsttanden, ik met een verschrikkelijke honger. “Ik trakteer op een zak patat met een frikadel, al is het even doorbijten voor mij,”riep hij met een zeer apart hoog stemmetje, want de verdoving leek nog te werken. Zwijgzaam, met soms een plotselinge auw en óów, van hem, aten we onze patat van echte aardappels en een frikadel van iets wat je niet wil weten, maar gewoon lekker is. Soms is het leven kunst en namaak te gelijk.

Halszaak

Er was eens een fles waar de hals van was ontnomen
Als potje moest hij nu door het glazen leven zien te komen
Zelfs de gekurkte kurk ging zonder trekken aan hem voorbij
Twisthup nonferro met kleur en tekst op zijn ronde bovenzij
Die sluit nu vacuüm als een glanzende draaideur zijn gat
Och was ik maar die mooie fles gebleven
Klonk het jammerend ladderzat
Dan had ik nu geen lelijk jampotten bestaan
Dat liedje hoorde ik misschien wel sissend zoemen
Toen ik het twisthup deksel had open gedaan.