Winterbomen

Het oude stamhouten lijf
Vertoond zich wat onwennig stijf
In het toverlicht van de herfstzon
Zo het zomaar plotseling kon
Is even het nog warme zomerleven
Weerbarstig in zijn verzet
Maar opgelet, ze komen
De maankale winterbomen

Zo er dan

Zo er dan
Een vogel vliegt
In het schemerduister
Waar de gemene regen
Sijpelend haar boodschap achterlaat
In het drijfnat verenpak
Van de vredesduif

Stemmen overstemmen
Zich in onhebbelijkheid
Om bottig  grijnzend
Velijn scherp te zijn
Zo de symfonie
Van het leven
Te kastijden

Respijt kruipt gestaag
Als een zwijn door de modder
In de omfloerste verte
Ligt een stoere bijl
Zich te vervelen
Bij de diep gewortelde wortel
Van de eeuwige levensboom

De zon weet het
Dat de zondvloed
Is bedoeld
Als nieuw begin
Zo de schepenbouwers
Het overleven
Als de kielleggers
Van de toekomst 

Afscheid

Als een geruisloze uil
Is de dood gekomen
In een kille avond wind
Die in zijn laatste ademtocht
Een bange vluchtweg vindt

Zwevend door bedroefde bomen 
Aan de oude gracht
Beherfste bladeren
Nog nat van tranenvocht
Geeft de zon  bij het komen
Weer hoop na deze bange nacht

En ik huil
Ik huil om de wijze uil 
Die in de vroege ochtend tocht
Niet biddend is gebleven
Maar afscheid nam van het leven

Niet telt

Het zwijgen over de waarheid heeft de werkelijkheid overstemd met als gevolg gehoorbeschadiging voor Dovemansoren.
De victorie kraaiende haan heeft zijn kippen in het ei al verneukt.
Op het Vrijheidsplein vegen de veegmachines de gedroomde illusies het riool in. Luister naar de nachtegaal en zie de zon weer opkomen.
Geweld kent zijn tijd in seconden, terwijl de eeuwigheid die niet telt.  

De sprong

Na de sprong
Dacht ik even
Te zweven
Niet ik viel
Maar de hemel
Steeg mij voorbij
De sprong
Mij bevrijdend
Van angst 
Gekopte zorgen
Gaf mij acuut
Met een diepe zucht
Door een gat
In de lucht
En open parachute
Het zicht
Op de zon
Van morgen