Het strakke leven is vergaan in nimmer rimpelloos zijn
Het geweld is overal afgegeven in verdriet en helse pijn
Niet praten over eigen schuld maar over bruut ongeduld
Boven het geluid van de bommen en kinderen gehuil
Gaat een barbaarse wrede wereld schuil
En het leven is vergaan in nooit meer rimpelloos zijn
Grenzeloos een bevolking in zijn vrijheid blijven begrenzen roept de vraag op hoe dit zonder haat en verzet kan blijven doorgaan. Niet dus! De beperkte rede is plotseling omgekeerd in onbeperkte blinde woede die de schijnbaar machteloos geachte bevolking de kracht heeft gegeven tot een niets ontziende drang naar vrijheid. Maar zo als altijd zijn ook hier geen winnaars maar alleen verliezers want hun doden zijn hiervoor niet geboren.
Het zand dat in de ogen was gestrooid is na lang wrijven terug bij de verdwenen dode zandman. Verwaaiing heeft hem niet van zijn aardse ondergang gered. De waarheid in de vorm van een simpel stukje kartonpapier is na veel liegen in kwadraat tevoorschijn gekomen als een uit zijn ei gekropen uilskuiken. Over de doden niets dan goeds zeggen wordt nu een hels en donker karwei in het licht van deze tijd. Want al is de leugen nog zo snel op een stil moment trekt de waarheid aan de bel.
