En zo, is de dag gedag gezegd zonder wezenlijk eind
En zo, zijn onze horizonnen verwarrend in elkaar begrensd
En zo, is hun overschrijdend gedrag grenzeloos verfijnd
En zo, worden de torens met kruizen en halve manen verwenst
En zo, is het oneindige vrije gevoel niet meer in religie te vangen
En zo, is nu het almaar blikkend beeldscherm een nieuw verlangen
En zo, is evenzo een blik over wie je bent nu vogelvrij gevangen
En zo, is het een eeuwig niet te wissen moment
In een tijd dat de spanningen tussen landen en bevolkingsgroepen door regeringsleiders steeds meer aangewakkerd worden, is het belangrijk het hoofd en hart te voeden met een taal die geen landsgrenzen kent.
Groot zijn de mensen die zich weten te verkleinen om het aller kleinste te kunnen zien. Mooi zijn de mensen die zich weten te verdiepen om het onpeilbare te kunnen ervaren. Even zal het licht niet eeuwig zijn als de hoop wordt losgelaten dat het licht terug keert. Dus blijf vertrouwen waar bedrog dat lijkt te beschamen, blijf geloven ook als de lichten zijn gedoofd. Als de berg zich niet verbergt, het dal geen bodem kent, ga dan toch door in het vertrouwen dat er altijd mensen zijn waar de eindeloze liefde geen grenzen kent.
Als het zand in donkere duinen is verwaaid
De boze storm een andere weg is gaan zoeken
Is het kruipen van helmen in kogelvrije vesten niet te stuiten
En moet de ratio het van het kanongebulder winnen
Zodat de vrede nog een weg kan vinden
Naar het hoofd en hart van mensen
Met een ziel zonder haat
Terwijl de tonen van vogelmuziek zachtjes door het wolkendek naar beneden zakken en het grijs uit de lucht verkwijnt, zoekt de merel naarstig naar wormen tussen de laatgevallen bladeren want daar is zijn kosthuis te vinden. Nomaden zijn nooit lang op een en de zelfde plek te vinden, het zwerven zit in hun bloed en manier van bestaan, dus even hier, even daar, nooit langer dan even. Even iets heel anders: Grond verplaatsen daar zijn ze goed in, ik heb het over mollen konijnen en dassen, de aarde is hun werkterrein en verblijfplaats.Nooit denken dat alles gewoon vanzelf op z,n pootjes terecht komt. Het is maar net hoeveel en waar die pootjes zitten, ben je een duizendpoot of een kippenpoot, dat is de kwestie. Zonder te overdrijven is de pont de grootste over drijver, op de keper beschouwd dan. En dan nog dit: Vergeet vandaag niet te lachen als het mag en niet te huilen als het moet, het geeft net even meer smoel aan je dag.
De rietzanger die het riet omklemd
Ziet een wietzanger zonder broek en hemd
Die door de kille ochtendmist kruipt en schuurt
Zoekend in het riet naar iemand die ontstemd
In het vogelspotten naar hem gluurt
Deze kijk en grabbelshow
Hij gaat ver boven mijn vogelpret
Als het niet zo droevig was
Had is even snel koffie gezet
Maar nu doe ik niet mee
Niet mee aan dit vals gekrakeel
Want hierdoor mijn stem verkrachten
Is me net iets te veel
Naar jaren te zijn vertrapt is het addertje toch onder het studiokunstgras uit gekropen om in de Achilleshiel van de grote baas te bijten. Maar wat bleek, hij had zijn veiligheidslaarzen tot aan zijn gladgeschoren kuiten dichtgesnoerd. Net als de monden die wilde getuigen van zijn gelogen onwetendheid. Zo blijft maar een actie over: Een gezadeld paard met vuur en zwaard om dit onrecht te beteugelen..
Zo dan: Eindelijk was het zover gekomen, alle opgehouden ontlasting zakte de pot in. Met stinkend onfatsoen ten spijt werd het voor iedereen slikken of stikken om daarna de nare bijsmaak te kunnen uitbraken. Of je nu Zweeds blond of Afrikaans zwart bent, vermengen van kleuren en ideologie is niet alleen voorbehouden aan kunstschilders en profeten maar ook aan meneer Stekeblind. Al loopt het paard naast de ezel is het nog niet gezegd wie hier het waardevolst is, dat hangt namelijk van het te lopen pad af. Stelselmatig en langdurig denken dat alles en iedereen niet deugt knaagt aan je eigen vertrouwen en deugdzaamheid waardoor je geen poot meer hebt om in de goede richting te zetten.
Hij staat zichzelf op te blazen als een kabeljauw op het droge. Kwaadheid in kwadraat laat zijn gezicht kleuren als een ondergaande zon aan de kim van een woeste zee. Het, ik heb het niet gedaan wat men ook beweert wat ik gedaan zou moeten hebben, is de schreeuw welke als een vetgedrukte krantenkop van zijn gezicht is af te lezen. Even blijft de tijd waar hij is gebleven, want als de kat in het nauw is gedreven miauwt hij erbarmelijk: 'Het onrecht viert hier zijn zegen!'
Zonder dat de kat wist dat hij de boom werd uitgekeken kraaide de voorste haan de dag dapper wakker. Maar het halleluja prijzen van de Heere vond nergens zijn weerklank ook niet bij het 2e kamerorkest. Terwijl de gegeven paarden met gesnoerde mond hinnikend opstal bleven, bliezen de beëdigde loftrompetten het stof van het ingeslapen parlement af. En het volk? zij lamenteerde in ootmoedige verontwaardiging over de gang van zaken.
'Doe is even normaal ik vraag je gewoon wat, en dan dit k... antwoord'. Ze liep, zichtbaar geïrriteerd, weg van het terras waar ze van plan was te gaan zitten. De uitbater van het, overigens duidelijk zichtbaar gesloten terras annex pizzeria, was het spuugzat en had het helemaal gehad met het gedrag van het massaal langslopende volk.'Hee! ga lekker ergens anders zitten paffen!' had hij geroepen toen enkele van hen een paar terrasstoelen onder het afdekzeil vandaan hadden gewurmd om vervolgens al rokend en append te gaan zitten tsjillen. En natuurlijk had hij helemaal gelijk, bedacht hij, wist ook wel dat tieren en schelden niet zijn ding was.
Afhalen mag en een pizza in de oven hebben kan geen probleem zijn, toch? Zo had hij het ergens op een overheidswebsite gelezen. Alleen het op zijn terras zitten van klanten, het vroeg om een, handhavers om de tuin leidende, actie. Met de gedachte aan mobiliteit bedacht hij een sneaking oplossing. Via Marktplaats kocht hij een twintigtal overtollige rolstoelen. Daarna gingen een paar handige vrienden en klussers ermee aan de slag. Ze voorzagen de rolstoelen van opklapbare kunststof plankjes inclusief een ingebouwd mini besteklade. Het was even slikken om zoveel(quasi)rolstoelers lekker van hun pizza te zien smikkelen.
En de Boa's? ze hielden hun bonnenboekje wijselijk op zak want ze hadden geen poot om op te staan.
Als de boeven eindelijk zijn gevangen
Is het leed daarmee niet in het ongelede
Want zoals veel boeven doen en
Steeds weer bij herhaling Dede
Is het vervangen van hun getraliede tijd
Door een leven zonder wroeging en spijt
Van hun ongeboeide boevenverleden
Zonder jezelf te verliezen
Afscheid nemen van wat is geweest
Bewaren maar niet te hoeven kiezen
Het laat de mooie momenten in je geest
Een nieuw jaar een nieuw verlangen
Het komt in een andere tijd met mooier licht
En de verlengde dagen worden zo bevangen
Van jouw stralend liefdevol gezicht
