Sunday, August 19, 2007

Zondags heimwee

Vroeger zette de boer zijn werkpaarden voor de zondag al op stal
De koeien werden vroeg gemolken, zeker voor het kerktijd werd, al
Daarna op de zondagse klompen lopend naar het huis des Godes vreze
Na dominees preek was er koffie met koek bij Jan, Piet of Keeze
Er werd dan gepraat over het weer zaaien en goede of kwade oogst
Na het middaguur werd er met de kruik op tafel menig keer geproost
Maar luiden tegen de zondag avond galmend de kerkklokken weer
Dan liep men iets teveel beschonken naar het huis van onze Lieve Heer.

Saturday, August 18, 2007

Voor piepen

"10+10=10 als je aftrekt, "zei de vrouw bijdehand en pinnig, terwijl ze gewoon helemaal voor in de rij ging staan in de zeer volle bakkerswinkel. Het nummertjesautomaatje was kennelijk flink in de war geweest, want iedereen had een papiertje met een 10 uit het apparaatje getrokken. In de kortste tijd was er veel herrie en ruzie tussen de wachtende klanten, want iedereen dacht dat hij of zij aan de beurt was. De warme bakker kreeg er het koude zweet van, want ontevreden en ruziënde klanten wilde hij niet in zijn zaak. Hij zette, om zoete broodjes te bakken, midden in de winkel een enorme rietenmand vol met ovenvers brood, en zei dat iedereen die een verkeerd nummertje in zijn hand had, gratis een brood mocht pakken. Alleen als je er geen recht op had zou het brood als een molensteen op je maag komen te liggen, was de waarschuwing van de bakker. De bijdehante vrouw, die ook nu weer snel als eerste een brood uit de mand graaide en in haar tas had gestopt, kromp plotseling ineen van een vreselijke maagpijn. Ze riep kwaad naar de bakker, dat hij een gemene tovernaar was, een van een heel gevaarlijke soort. Geen van de andere klanten die een brood uit de mand hadden gepakt hadden geen centje pijn, ze waren er zelfs heel vrolijk van geworden. Een klein jongentje, eentje met van die ondeugende pret oogjes, pakte het brood uit de tas van de scheldende vrouw en in eens was haar maagpijn als bij toverslag weer verdwenen. Toen de rust in de winkel weer was terug gekeerd, omdat het nummertjestrek- apparaatje, weer normaal werkte, trok de nog steeds te bijdehante vrouw snel als eerste een papiertje uit het apparaatje. De teller boven de toonbank stond op één, maar tot haar stomme verbazing had zij nummer 101 in haar hand.

Friday, August 17, 2007

N'ontbijt

"Verzaakte wereld zaken maken van de zakenwereld een verzaakte wereld, meneer en daar wil ik absoluut niks meer mee te maken hebben,"zei de nogal fors gebouwde man , die tegenover mij in de treincoupé kwam zitten. Volgens mij doelde hij op het 'Financieele Dagblad' wat ik op dat moment aan het lezen was. Ik voelde mij echt niet aangesproken, want de krant die ik in het bagagerek gevonden had, las ik meer uit verveling dan echte intresse. Hij vervolgde zijn tirade door op een vervelende manier het stuk krant wat hij voor zich zag hard op te lezen. Dit vond ik zo verschrikkelijk iritant, dat ik plotseling de krant in elkaar frommelde en in het afvalbakje stopte."Goeie aktie,"riep de man lachend, "nu kunnen we elkaar ten minste zien, want de halve wereld is s'morgens met zijn koppen verborgen achter krantenkoppen en dat is niet goed, volgens mij,"praatte hij druk gebarend. Ik moest hem inderdaad gelijk geven, want door dat stomme krantenleesgeloof is er wel veel menselijk kontakt verloren gegaan."Neem nou mijn vrouw," vervolgde de man," zij maakte altijd mijn ontbijt klaar en gaf me koffie zonder dat ik naar haar keek, ik zat gewoon in die stomme krant te lezen, want die is veel belangrijker dan, nou ja u weet wel, mijn vrouw." Ik keek naar hem toen hij zijn verhaal vertelde , ik zag dat hij tijdens zijn uitleg zeer geëmotioneerd raakte, de tranen liepen over zijn wangen. Ik stelde voor bij het eerst volgende station even een bekertje koffie voor hem te halen, want al ben ik niet zijn vrouw, koffie schept een sociale band zonder onderscheid in wel of geen suiker. Na de daad bij het woord gevoegd te hebben, zaten wij, zeg maar haast gezellig, aan de koffie te lurken. Wat was er op een ochtend bij hem thuis gebeurd? Het bekende ritueel bij het begin van iedere werkdag was volop aan de gang, toen hij plotseling, als in een soort ingeving, zijn krant weg lag. Tot zijn stomme verbazing zag hij niet zijn vrouw in haar ochtendjas daar staan, maar een robot die met flikkerend lichtjes en lieve geluidjes zijn koffie keurig zonder een druppel te morsen in schonk. "Wie ben jij nou,"schreeuwde hij hevig geschrokken, "en waar is mijn vrouw? was zijn volgende angstige vraag. "Ik ben u vrouw,"riep de robot met een blikke digitale stem,"ik zorg voor u,"herhaalde hij zeker 10 keer achter elkaar. Gillend ben ik naar boven gerend, daar lag mijn vrouw nog in haar bed, heel rustig te slapen. Gelukkig ze was niet bij mij weg gelopen, maar zei ze laterhand dat het niet veel gescheeld had, ik had het toch niet ontdekt. Ik heb direct mijn abonnement op de krant opgezegd, de robot heb ik aan mijn kleinzoon gegeven, want die studeerd aan de technisch hogeschool, en mijn vrouw krijgt ieder ochtend een zoen en een vers gezet koppie thee van mij op bed. Die flauwekul van een ontbijtje hoef ik echt niet meer, en koffie, ach meneer... daar heb je toch een machine voor.

Thursday, August 16, 2007

Zonnesteek

Het was een mooie zonnige zomerdag, zo'n dag waar strand en zee verlokkend naar je roepen, als in een reclame spot. Daar lag ik dan eindelijk, met mijn, met zonnebrandolie ingevreven lijf, op het warme zoute zandstrand. De zon was rood en heet de lucht koel en blauw en het schuim van de witte branding van de zee niet ver van mijn roze tenen. Ik droomde langzaam weg, ver weg, met de branding, het meeuwen gekrijs en geroesemoes van het strandvolk, als langzaam wegstervende achtergrond muziek. Plotseling voelde ik een gewurm en gewroet onder mijn hoofd, even later gevolgd door een gevoel van twee zanderige handjes op mijn gezicht en keel. In mijn oren hoorde ik een zacht fluisterend stemmetje, een beetje krakerig maar wel goed te verstaan."Ik ben een zandmannetje en zit vlak onder je hoofd in het zand verborgen,"fluisterde het stemmetje in mijn oor.
Van zandmannetjes had ik wel eens gehoord, maar dat waren eigenlijk van die kereltjes die liepen te sjouwen met een zak slaapzand, dat ze dan in je ogen kwamen strooien als je niet kon slapen. Alhtans, dat vertelde mijn moeder altijd na het voorlezen in bed."Ja dat is Klaasvaak die is helemaal geen familie van ons zandmannetjes volk,"riep hij kwaad. "Wij willen niets met die drogerende praktijken van hem te maken hebben," vervolgde hij geprikkeld. Hij vertelde dat het volk van de zandmannetjes en vrouwtjes woonde in verlaten konijnenholen, door heel Nederland en ook soms daar buiten, want aan grenzen stoorde zij zich niet. Een hele verre voor ouder van hun volk was het ventje Piggelmee, maar dat was wel heel erg lang geleden. Ik vroeg aan hem of er nog meer van dat soort haast onzichtbare volkjes bestonden.'Natuurlijk, een heleboel zelfs", was zijn haast verbolgen antwoord,"en dat ik dat niet wist kwam door onze ruwe manier van onoplettend leven", schreeuwde hij scherp in mijn oor. Hij vertelde mij verder over het volkje van stroomannen en vrouwen, die vooral vroeger in stroobergen woonde, maar tegenwoordig haast geen woning meer kunnen vinden omdat het wonen in een geperste stroobaal haast niet te doen is. Maar waar het wel goed mee ging, dat was het volk van de mosselmannen."Zij wonen in lege mosselschelpen, je kent ze wel overal zie je ze langs het strand en kades liggen, dus uitkijken dat je er niet op gaat staan", zei het zandkereltje wijs. Plotseling schrok ik wakker door een standbal die een spelend kind op mij rug had gegooid. Een grote lege plastikzak was tegen mijn hoofd gewaaid en had al die tijd een fladderend knerpend geluid gemaakt in mijn oor. "Dus helemaal niks zandmannetje, gewoon wat plastik gelul", bromde ik. Maar toen ik mijn badhanddoek op wilde vouwen, rende er plotseling iets weg, dat iets was een kereltje met een rode puntmuts, ik weet het haast zeker dat ik hem zag. En weet je wat ik ook zo gek vond, ik had in eens een eennorme trek in thee en ik lust eigenlijk helemaal geen thee, wel een biertje.

Thursday, August 9, 2007

Korrel

In de zandloper zit niet alleen de tijd verborgen
De woestijn kent hem ook als reizende kameel
Wind geeft en ontneemt het landschap zijn vorm
Zon is geen warmte bron maar hitte zonder schild
Geen ster zou het wagen zich niet te laten zien
De zandloper aan het eind van de tijd is hij leeg.

De circelmaaier

Achter in de oude boerenschuur stond hij, keurig afgedekt met een groot bruinzeil. "Je mag er alleen zo naar kijken, meer niet," zei de knorrige oude boer. "Als je het durft te wagen onder het zeil te loeren, gebeuren er misschien verschikkelijke dingen met je," zei hij nog knorriger. Ik vertelde hem dat ik beslist niet van plan was zijn wijze raad in de wind te slaan, stel je voor, ik had geen zin in enge dingen. Binnen in de knusse huiskamer, bij het genot van een kom koffie, met uiteraard de echte boerencake, vertelde de oude, nu niet meer zo knorrige boer, zijn verhaal aan mij. Het was zo'n 20 jaar geleden dat hij op een boerenlanddag een vertegenwoordiger in graanoogst machines tegen kwam. Het was een vrij normaal verschijnsel, want heelveel boeren uit de omtrek kochten op de jaarmarkt hun spullen en machines. Maar deze vertegenwoordiger had slechts één machine te koop, een heel bijzonder aparaat, volgens hem. Het was een maaidorsmachine, een z.g.n combi'ne, die zelfstandig en alleen kon werken, dus helemaal zonder machinist. Als iedereen lag te slapen ging het werk gewoon door, want dat was eigelijk het meest ongeloofwaardige, de combi'ne werkte alleen als het donker was. De boer die hier wel oren naar had, kocht de machine, maar hij mocht hem niet betalen met gewoon geld. Alleen het eerste graan wat de machine in de nacht zou maaien was alles wat de handelaar wilde hebben voor de combi'ne. Zo gezegd zo gedaan. De combi'ne maaide bij volle maan een flink stuk graanakker netjes af, zonder bestuurder op de bok draaide hij zijn rondjes. Al het gedorste graan stapelde de boer netjes in jute zakken op in de schuur.
De volgende dag kwam de handelaar om de zakken op te halen met een vrachtwagen. Voordat hij ze op de vrachtwagen zette, maakte hij een voor een de zakken met graan open, een goudengloed staalde uit de zakken. De boer wist niet wat hij zag, goudgraan van zijn akker, hoe kon dat? "Dat wil ik ook," zei hij hebberig. Maar de handelaar vertelde hem dat de machine het gouden graan alleen maar één keer kon maken, alle andere maai en oogstwerken gaven geen goudgraan meer, dat was nu een maal de eigenwijsheid van deze combi'ne. In de dagen die volgde probeerde de boer van alles om er achter te komen hoe de combi'ne van gewoon graan goudgraan kon maken. Hij sleutelde en schroefde de hele machine tot het laatste schoefje uit elkaar, maar nergens kon hij het geheim ontdekken. Toen hij de machine uit eindelijk weer helemaal in elkaar had gezet, sleepte hij hem met een tractor naar het land dat vol met gerijpt koren stond te wachten om geoogst te worden. Midden in de nacht, toen de boer op een oor lag te slapen, is de machine helemaal op hol geslagen en heeft hij overal in het veld graancircels gemaaid. "En de graankorels in de zakken?"vroeg ik, "ze waren zo zwart als steenkool," prevelde de boer."U mag hem van mij kopen", zei hij schouder ophalend, want wat moest hij met zo'n kwaadaardige eigengereide machine. "Ik hoef er echt geen geld voor te hebben hoor, alleen maar het eerste gedorste graan, dat is mij meer dan genoeg."

Wednesday, August 8, 2007

Baas boven baas

Wilt u ook zo graag met rust gelaten worden, als u in een winkel op zoek bent naar iets wat u wel weet wat dat is, maar de verkoper of verkoopster niet. "Kunt u vinden wat u zoekt meneer?"of nog erger, "volgens mij kunt u niet vinden wat u zoekt, zal ik u even helpen meneertje?"Het is een zeer iritante en ongewenste onderschatting van de kracht van de eigen zoekmachine, in mijn kop. Maar bovenal het verstoord mijn goede humeur en brengt het in een mineurstemming. Dit keer was ik beslist niet van plan mijn zoektocht naar een speciaal boek, te laten verstoren door al te overijverig winkelpersoneel. Bij mijn binnenkomst vroeg ik direct aan een van de verkopers, of de baas of eigenaar van de zaak aanwezig was, of die er was wist hij niet zeker. Als het wel zo was, of ik hem dan ook direct kon spreken, was mijn volgende vraag. Na wat heen en weer gefluister tussen het overige personeel, kwam het nogal vreemde antwoord. Ze wisten eigelijk niet wie hun baas was. Hij was er nooit en liet alleen maar van zich horen via de telefoon of een internet verbinding. Nu greep ik mijn kans, een nooit geziene baas, die baas zou ik wel eens kunnen zijn, het lijkt brutaal, maar een ondeugend avontuurtje moest kunnen. "Ik ben jullie baas", brulde ik door de winkel, " zien jullie dat niet, van nu af aan wil ik niet meer hebben dat jullie klanten lastig vallen met stomme vragen!" Nu zult u wel denken dat ze geschrokken waren van mijn brute optreden als ongeziene baas, maar niets was minder waar. Al het personeel, van eerste verkoper tot de boekenwurmerige boekenplankvuller, ja zelfs de bloedmooie kassière, omhelsde mij innig, eindelijk wisten ze wie hij was, de grote onbekende werkgever. Ik heb heel de ochtend in de boeken zitten snuffelen, af en toe kreeg ik een plasticbekertje met zwarte koffie, maar verder bleef het bibliotheekmuisstil in de winkel. Na het vinden van het gezochte boek, mocht ik niet eens afrekennen van de mooie kassière."U heeft het boek immers toch al lang betaald", zei ze een tikkeltje sensueel en ondeugend lachend, en ja, dat was natuurlijk zo.

Tuesday, August 7, 2007

Goud gelovig

Boeren klagen altijd, is een veel gehoord verhaal. Maar ik was niet zo lang geleden voor mijn werk bij een boer op bezoek, die absoluut niet wist wat klagen was. Hij was zelfs een zeer tevreden landbouwer met, zoals dat genoemd wordt, enkele stuks vee als extra bijkomstigheid. Maar juist in die bijkomstigheid zat zijn niet klagende tevredenheid, hij hield namelijk kippen! Geen duizend of meer, nee gewoon enkele tientallen op het boerenerf scharrelende scharrelhoenders. Tussen die kippen liep trots en fier een haan, als een echte harembewaker, altijd zeer alert op vreemde indringers."Dit is mijn winst en geluk", zei de boer vol trots tegen mij, terwijl hij naar de prachtige fiere haan wees. "Hij is geen gewone haan hoor, het is een echt goudhaantje, een van een zeer zeldzaam soort, als hij met een kip vrijt komen er gegarandeerd gouden eieren van, te minste dat zei de man die mij de haan verkocht." Ik vroeg aan hem of hij al gouden eieren had geraapt. "Nog niet," was zijn haast verontschuldigend antwoord, "het is een kwestie van liefde en een beetje geduld," want de haan was , ondanks zijn fierheid, nogal verlegen als het om vrijen ging. Of het er ooit van gekomen is, weet ik niet. Maar uit het verhaal van de, volgens mij, iets te goedgelovige boer, begreep ik dat het zeker een keer ging gebeuren. Zo niet, dan kon hij de haan omruilen voor een graafmachine die gouden bergen kon maken.

Monday, August 6, 2007

Stink geld

"Het zijn rare stinkdagen meneer", zei de man die naast mij kwam zitten in mijn stamkroeg. Voor mij en de andere stamgasten was hij een vreemde eend in onze kroegbijt. Ik keek hem vragend aan, want van rare stinkdagen had ik de laatste tijd geen last. "Als ik u nou vertel, dat ik eigenlijk miljonair ben, maar dat ik gewoon niet aan mijn geld kan komen, dan gelooft u mij natuurlijk niet". Terwijl hij een slok van zijn pils nam, keek hij mij een beetje verontschuldigend aan.Ik dacht, wat moet ik hier nou op zeggen, een miljonair die naast mij zat te klagen over stinkdagen en geldgebrek. "Misschien geloof ik u wel, maar hoe komt dat dan?"was mij prangende vraag. Want een man met zo veel geld in ze'n knip, al klinkt het een beetje hebberig, is toch al snel mijn vriend.
"Ik heb een hond, een flinke en ferme hond, u kent ze vast wel, een soort kalf, zo groot ist ie wel, laat ik maar zeggen." "Nou dat kalf, dat beest", vervolgde hij."Dat beest heeft mijn miljoenen winnend lot van de Staatsloterij in geslikt, zo maar in een keer, toen ik er van blijdschap mee liep te zwaaien." "Hij hapte er naar, en weg was het, gewoon in zijn bast." "Dan laat u hem toch gewoon even opereren,"riep ik verbaasd. Want zomaar wachten of de hond het lot misschien een keer uit poept, dat leek mij een te groot risico."Hij heeft het uitgepoept", lachte de man zuur,"maar het lot stinkt zo veschrikkelijk naar, nou ja u weet wel wat ik bedoel, dat ik verlopig het geld nog niet durft te innen."

Wednesday, August 1, 2007

The Free wheel

"Geen fiets is zelfstandig en vrij", zei de fietsenmaker tegen een verontruste klant die bij hem kwam klagen over het eigenzinnig gedrag van zijn fiets. Hij vertelde de tweewieler specialist wat hem de afgelopen dagen was over komen. Toen hij s'morgens naar zijn schuurtje liep zag hij dat het licht nog aan was, terwijl hij zeker wist dat hij het de avond te voren had uit gedaan. "Het is misschien mijn vrouw geweest, ze is de laatste tijd nog al eens vergeetachtig", mopperde hij. Maar toen hij verder in het schuurtje keek, viel zijn mond wijd open van verbazing. Over al stonden fietsen die niet van hem of zijn vrouw waren, maar het aller vreemste was, dat geen van de fietsen een zadel had. Gestolen fietsen zonder zadel in zijn schuurtje, dacht hij meteen, hoe kan dat nou, en wat moet ik er mee. De politie bellen, dat leek hem niet zo slim, want ze zouden hem niet geloven dat hij er niets mee van doen had. Het leek hem het beste gewoon niets te laten merken, ook niet aan zijn vrouw. Hij worstelde onderwijl zijn eigen fiets tussen de andere fietsen uit en probeerde een zadel, wat nog op de grond lag, er weer op te schroeven.Maar wat hij ook deed het zadel kreeg hij er niet op, telkens sprong de fiets iets naar voren of opzij, als een wild paard wat niet gezadeld wilde worden. "Ik geef het op, ik word er helemaal gestoord van, morgen kijk ik wel hoe het verder moet,"schreeuwde hij kwaad en agresief. De nacht die volgde leek het wel een fiestbellendisco in het schuurtje, wat een bellenherrie. Op een gegeven moment ging de deur van het schuurtje open en reden alle fietsen de straat op in de richting van het grote plein. Ze haalde de gekste capriolen uit, alleen op het achter of voorwiel rijden zigzaggen en een pirouette draaien op de zadelpen, het leek wel een circus voorstelling."Ik heb het allemaal echt zelf gezien, gewoon vanuit mijn slaapkamerraam",vertelde de man in de werkplaats van de fietsenboer. Nee, een ding wist de reperateur zeker, fietsen zijn fietsen en geen wezens, maar het gekke was, ook hij kon met geen mogelijkheid de wilde zadelloze fiets, zadelen.