Thursday, January 25, 2018
Sunday, January 21, 2018
Onteigenen
Een niet in eigen land geëerde schrijver moet eerst zijn land laten onteigenen zonder het te onteren.
Friday, January 19, 2018
Broodje geluk
Er was eens
een oude bakker die de lekkerste en mooiste broden kon bakken van de hele
streek waar hij woonde. Eigenlijk waren zijn broden zo goed, dat er zelfs
mensen uit andere dorpen en steden zijn brood kwamen kopen. Iedereen wist
gewoon dat je voor een goed en lekker brood bij oude bakker Krijn moest zijn.
Maar op een zekere dag kwam er in het dorp iets verderop een nieuwe jonge
bakker wonen. Hij kwam er niet alleen wonen maar ging er ook brood bakken, in
een gloednieuwe bakkerij met de aller modernste snufjes de nieuwste machines en
moderne computergestuurde ovens. Het
brood van die nieuwe jonge bakker was ook heel lekker en goed van kwaliteit, misschien
wel net zo goed als dat van de oude bakker Krijn, waarvan het brood al jaar in
jaar uit de lekkerste uit de streek was. De oude bakker schrok niet, een beetje
concurrentie vond hij eigenlijk helemaal zo erg niet, want hij had, door zijn
succes, het veel te druk gekregen. Maar toch,op een zekere dag merkte de oude
bakker dat van zijn broden, die altijd ieder dag allemaal verkocht werden, er
nu een behoorlijk aantal op de plank bleven liggen. De oude bakker kon dan wel
oud zijn, maar er mee stoppen daar had hij geen zin in. Hij besloot het brood
bakken over een andere boeg te gaan gooien. Zo kneedde hij in ieder brood, voordat
het ging rijzen, een stukje van zijn eigen geluk. Hij had de afgelopen jaren zoveel
geluk gehad dat hij al dat geluk niet op had kunnen maken. In een grote eikenhouten
ton lag zijn geluk alleen maar te wachten en eigenlijk beetje bij beetje
ongelukkig te zijn. Dit was niet goed vond de oude bakker Krijn, want geluk
hoort bij mensen te wonen en niet in een sombere eikenhouten ton.
Het eerste
brood met een stukje geluk er in bracht bakker Krijn naar zijn concurrent in
het dorp verderop. Want hoe het ook is, geluk moet je delen met mensen, ook al
zijn ze je concurrent, dacht de oude bakker Krijn. Toen de nieuwe jonge bakker
het brood proefde begon hij spontaan te lachen , hij had zich in tijden niet zo
fijn en gelukkig gevoeld. Ze spraken af dat ze elkaar zouden helpen met het
gelukkig maken van de mensen in de
streek. Oude bakker Krijn bakte het brood met een beetje geluk er in, maar niet
te veel, het moest ook wel leuk blijven, en de nieuwe jonge bakker zorgde voor
de gewone maar wel heel lekkere dagelijkse broden. Allebei de bakkers verkopen
nu elkaars brood, met als gevolg dat er in de wijde omgeving ontzettend veel
wordt gelachen en met plezier het aller, aller lekkerste brood van de wereld
gegeten wordt.
Tuesday, January 16, 2018
Verteerd verleden
Een kinderfeestje op een kerkhof laat de toekomst het verleden verteren en het eenzame slachtoffer van de waanzin transformeren naar het zinnige bestaan van de hemelse Ailanthus Altissima.
Monday, January 15, 2018
Dwingende richting
Dwingen is duwen naar een soms niet altijd verlangde richting.
In veel dwingende maatregelen zitten onverhoopte stroefheden verborgen. De rivier heeft alleen het verlangen in zich richting zee of meer te stromen. In deze wederkerigheid zit geen beweging in tegengestelde richting, maar alleen opstuwing van natuurlijke krachten.
Het is wijs soms gebruik te maken van dit natuurlijke perpetuum-mobile.
Er was eens een groep mensen die jaar in jaar uit probeerde tegen de stroom van de rivier in te roeien. De rivier trok zich niets aan van al hun krachtinspanningen en deed wat ze al eeuwen had gedaan, stromen en soms ook buiten haar oevers gaan. Bij gebrek aan goed leiderschap konden de mensen zich niet dwingen om gewoon en normaal met elkaar om te gaan. Er ontstonden steeds kleine irritaties die op een gegeven moment opstuwde naar een enorm conflict. Niemand had door dat de rivier geen boodschap had aan hun geruzie en gekift, totdat er op een zekere dag het hele land overstroomde. In de chaos die toen ontstond was er een heel klein mensenkindje dat het ineens genoeg vond, het klom in een hemelboom en verdween helemaal uit het zichtveld van de almaar ruziemakende mensenmassa. Omdat veel mensen op den duur toch het mensenkindje gingen missen, werd er een grote zoektocht op touw gezet. Ineens deden er zoveel mensen mee aan de zoektocht dat het gedoe en ruziemaken al snel werd vergeten, het werd zelfs stil, zo stil dat men dacht de stem van het mensenkindje te horen. En jawel hoor, helemaal van uit de alle bovenste toppen van de hemelboom, riep het lieve mensenkindje: "Ik ben hier, vlak bij de warme zon en de koele wind en als jullie willen dat ik weer naar jullie toe kom, hou dan meteen op met dat domme ruzie maken en zorg dat jullie in vrede met de rivier gaat leven.
Dat het gevoel van kleine mensen wijzer kan zijn dan het grote mensenverstand is hier met deze dwingende richting wel bewezen.
In veel dwingende maatregelen zitten onverhoopte stroefheden verborgen. De rivier heeft alleen het verlangen in zich richting zee of meer te stromen. In deze wederkerigheid zit geen beweging in tegengestelde richting, maar alleen opstuwing van natuurlijke krachten.
Het is wijs soms gebruik te maken van dit natuurlijke perpetuum-mobile.
Er was eens een groep mensen die jaar in jaar uit probeerde tegen de stroom van de rivier in te roeien. De rivier trok zich niets aan van al hun krachtinspanningen en deed wat ze al eeuwen had gedaan, stromen en soms ook buiten haar oevers gaan. Bij gebrek aan goed leiderschap konden de mensen zich niet dwingen om gewoon en normaal met elkaar om te gaan. Er ontstonden steeds kleine irritaties die op een gegeven moment opstuwde naar een enorm conflict. Niemand had door dat de rivier geen boodschap had aan hun geruzie en gekift, totdat er op een zekere dag het hele land overstroomde. In de chaos die toen ontstond was er een heel klein mensenkindje dat het ineens genoeg vond, het klom in een hemelboom en verdween helemaal uit het zichtveld van de almaar ruziemakende mensenmassa. Omdat veel mensen op den duur toch het mensenkindje gingen missen, werd er een grote zoektocht op touw gezet. Ineens deden er zoveel mensen mee aan de zoektocht dat het gedoe en ruziemaken al snel werd vergeten, het werd zelfs stil, zo stil dat men dacht de stem van het mensenkindje te horen. En jawel hoor, helemaal van uit de alle bovenste toppen van de hemelboom, riep het lieve mensenkindje: "Ik ben hier, vlak bij de warme zon en de koele wind en als jullie willen dat ik weer naar jullie toe kom, hou dan meteen op met dat domme ruzie maken en zorg dat jullie in vrede met de rivier gaat leven.
Dat het gevoel van kleine mensen wijzer kan zijn dan het grote mensenverstand is hier met deze dwingende richting wel bewezen.
Friday, January 12, 2018
Pap maken
De vraag van vandaag heb ik even boven in het keukenkastje gelegd,
morgen maak ik er pap van.
morgen maak ik er pap van.
Thursday, January 11, 2018
Daar vraag je me wat
Academische denkluiheid moet je niet stuk lepelen maar hartstochtelijk bemoeizorgen zodat de enfantterribles onbezonnen hun turbulente ongeschoren zijn samen met een dierenencyclopedie in een antieaanbakpan kunnen cremeren.
Impulsief? daar vraag je me wat.
Impulsief? daar vraag je me wat.
Wednesday, January 10, 2018
Zielenhoes
Harmonica liedje
Mijn lijf
Mijn mooi zielenhoes
Inkoppers bij de vleet
Zover ik weet
Van simpel horen
Kraken mijn klare oren
Bij die midzomer blues
Als dan alle dagen
Dagdromen in een rij
En je misschien zal vragen
Zeg, waarom ben je blij?
Blij met die midzomer blues
T's dat ik ben geboren
Met krakend klare oren
In mijn mooie zielenhoes
Mijn lijf
Mijn mooi zielenhoes
Inkoppers bij de vleet
Zover ik weet
Van simpel horen
Kraken mijn klare oren
Bij die midzomer blues
Als dan alle dagen
Dagdromen in een rij
En je misschien zal vragen
Zeg, waarom ben je blij?
Blij met die midzomer blues
T's dat ik ben geboren
Met krakend klare oren
In mijn mooie zielenhoes
Thursday, January 4, 2018
Schouderophalen
"Pap waarom haal je je schouders op?",'vroeg de zoon aan zijn hoogbejaarde vader. "Kijk jongen dat is een oude gewoonte die nog stamt uit de tijd dat iedereen hier uit de streek nog zijn schouders ophaalde. Nu doet vrijwel niemand dat nog, maar toen ging haast iedereen schouderophalend door het leven." "Ik zal je daarover eens een bijzonder verhaal vertellen. Daarna moet jij maar zeggen wat je er van vindt,"vervolgde zijn vader. Terwijl hij rustig op een afgezaagde boomstronk ging zitten begon hij zijn verhaal.
Vroeger woonde er in deze streek een heel apart volk, een volk dat mooi en vriendelijk te gelijk was. Iedereen kende iedereen en niemand zocht ruzie of kiftte met elkaar. En als er een al een conflict dreigde te ontstaan was er een groep van wijze mensen en bijdehante kinderen die daar een oplossing voor had bedacht. Een van de meest gebruikte oplossing was het schouder ophalen, daarmee werd aangegeven dat iedereen die maar enigszins was betrokken bij het ontstaan van de onmin, zijn schouders op moest halen, als een soort manier van sorry en niet ter zake toe doen. Er werd zelf een soort handboekje verspreid waar in stond voor welke zaken men z'en schouders op kon halen.
Maar op een gegeven moment is het volk van de schouderophalers tijdens een veel te zachte winter plotseling met de noorderzon naar koudere streken vertrokken. Waarheen precies? niemand weet het precies. En als je het aan sommige van de achterblijvers vraagt, halen ze hun schouders op.
De zoon keek zijn stokoude vader schouderophalend aan terwijl de warme tranen over zijn koude wangen biggelde.
Vroeger woonde er in deze streek een heel apart volk, een volk dat mooi en vriendelijk te gelijk was. Iedereen kende iedereen en niemand zocht ruzie of kiftte met elkaar. En als er een al een conflict dreigde te ontstaan was er een groep van wijze mensen en bijdehante kinderen die daar een oplossing voor had bedacht. Een van de meest gebruikte oplossing was het schouder ophalen, daarmee werd aangegeven dat iedereen die maar enigszins was betrokken bij het ontstaan van de onmin, zijn schouders op moest halen, als een soort manier van sorry en niet ter zake toe doen. Er werd zelf een soort handboekje verspreid waar in stond voor welke zaken men z'en schouders op kon halen.
Maar op een gegeven moment is het volk van de schouderophalers tijdens een veel te zachte winter plotseling met de noorderzon naar koudere streken vertrokken. Waarheen precies? niemand weet het precies. En als je het aan sommige van de achterblijvers vraagt, halen ze hun schouders op.
De zoon keek zijn stokoude vader schouderophalend aan terwijl de warme tranen over zijn koude wangen biggelde.
Monday, January 1, 2018
Braken
Ik vroeg de egel
In zijn warme winterhol
Gevoerd met plukjes schapenwol
Daar achter in die verre schapenwei
Of hij wakker was geworden
Door die stomme mensen razernij
Weet je wat zijn gemompel was
In zijn hol hieronder het groenend gras
Ze kunnen mij hier niet met hun pijlen prikken
Maar als het straks weer voorjaar is
Zal ik m'en eigen pijlen gewoon weer netjes schikken
Dus laat me nu nog maar even rustig lekker slapen
Dat vuurwerk is een beestonvriendelijk mensenfeest
Waarvan de natuur nog het meest
Moet walgen en zwartgallig braken.
In zijn warme winterhol
Gevoerd met plukjes schapenwol
Daar achter in die verre schapenwei
Of hij wakker was geworden
Door die stomme mensen razernij
Weet je wat zijn gemompel was
In zijn hol hieronder het groenend gras
Ze kunnen mij hier niet met hun pijlen prikken
Maar als het straks weer voorjaar is
Zal ik m'en eigen pijlen gewoon weer netjes schikken
Dus laat me nu nog maar even rustig lekker slapen
Dat vuurwerk is een beestonvriendelijk mensenfeest
Waarvan de natuur nog het meest
Moet walgen en zwartgallig braken.
Subscribe to:
Posts (Atom)