Struikel Stronk

In het Andersland hier heel ver vandaan leefde in een echt groot bos een aparte en bijzondere boskabouter. Die aparte bijzondere boskabouter heette Stronk, dat was heel zijn naam en niets meer dan gewoon simpel Stronk. Iedereen die in het Andersland woonde en wel eens een boswandeling maakte, of gewoon wat liep te scharrelen in het grote bos, struikelde nogal eens over die heel bijzondere kabouter Stronk. Hoe dat kwam? dat kwam omdat hij de stomme en onhebbelijke gewoonte had om midden op de bospaden te gaan liggen slapen, het maakte voor hem helemaal niet uit of het nou midden op de dag of midden in de nacht was, hij sliep gewoon waar hij ging liggen, en dat was dus het liefst midden op de bospaden. De mensen die regelmatige in het bos wandelde wisten wel zo'n beetje waar die eigenwijze kabouter Stronk lag te snurken, ze stapte dan gewoon heel voorzichtig over hem heen, want als ze per ongeluk tegen hem aanschopte of stootte, greep hij hun voeten plotseling stevig vast en gaf dan een vreselijke harde gil die door merg en been ging. Op een zekere dag, of eigenlijk was het nacht, was er een egel tijdens zijn nachtelijke zoektocht naar lekkere hapjes per ongeluk tegen kabouter Stronk aangestoten, die had meteen naar een van de egelpoten gegrepen, maar zoals iedereen wel weet was deze actie nou niet zo’n verstandige actie. Kabouter Stronk kermde en schreeuwde verschrikkelijk  hard nadat hij flink was gestoken door de vlijmscherpe stekels van de egel. Het egeltje was door dat kabouter geschreeuw ook geschrokken, hij had zich van angst en schrik helemaal opgerold, nu was hij een echte stekelbol. Maar toen hij zag dat het kabouter Stronk was ontrolde hij zijn lijf en begon vreselijk te lachen. Samen hebben ze de hele nacht aan elkaar leuke verhaaltjes verteld, tot dat de zon op kwam en ze allebei gingen slapen. Ja, egels slapen overdag en Kabouter Stronk deed dat soms ook. 

Dit verhaaltje is een begin van nog veel meer leuke en spannende Kabouter verhaaltjes, als je ze leuk vindt vertel ik je de volgende keer er nog een of twee, zo niet, dan gaat het zomaar over.

Niet zijn broer

"Je leuke scherpe kantjes zijn er echt wel af, je bent nu gewoon bot geworden,"zei de vrouw pinnig tegen de man. Ze gingen samen naast elkaar en tegenover mij in de metro zitten. Kennelijk hadden zij voor het instappen al een stevige woordenwisseling gehad, want de man, een stevige kerel in een strak T-shirt met veel tatoeages op zijn armen, keek mij zwijgend aan. Hij haalde zijn schouders op, pakte zijn mobieltje uit zijn zak en begon quasi te sms'en."Laat me is effe mee kijken, want volgens mij zit je weer te contacten met die nieuwe scharrel van je", lachte ze schamper. "Mens sodemieter toch op, het is m'en eigenste dochter, hier kijk zelf maar." Een snelle blik op het schermpje ontzenuwde de beschuldiging van zijn geveinsde ontrouw. "Nee meneer hij is echt geen lieverdje hoor",ze keek mijn kant op, "hij doet nu net of dat die de heilige onschuld zelve is, maar laat hem maar schuiven de gladjanus, het is een echte stiekeme doerak," ze lachte zurig. Ik ga mezelf altijd een beetje ongemakkelijk voelen als ik in het openbaar betrokken word bij een man vrouw ruzie. "Mag ik eens wat vragen, zei ik geïnteresseerd, zijn jullie getrouwd of hebben jullie wat met elkaar?" Ik was er nu toch bij betrokken en dacht misschien het gesprek een andere richting te kunnen geven. Maar tevergeefs, dat getrouwd zijn had er helemaal niets mee te maken, was hun duo antwoord. “Ik met men broer getrouwd! riep zij,  ben jij wel goed bij je hoofd?” O, dat waren ze van elkaar. “Kijk meneer omdat hij altijd naar de vrouwtjes kijkt, terwijl hij netjes getrouwd is, ben ik hem eens in de gaten gaan houden.”  "En?vroeg ik nieuwsgierig, piest die ver buiten de pot?" "Nou meneer nog geen druppeltje hoor, ik zou sterven als het waar was, maar ik zeg ik ben er niet bij als hij piest, ik moet er niet aan denken." De man gaf mij een vette knipoog en liet in een onopgemerkt ogenblik het schermpje van zijn mobieltje zien, "dat is ze", fluisterde hij, een echt lekker wijfie, zie je, ze is niet mij broer". Ja dat had ik ook wel gezien, maar zijn dochter? kom op zeg.
“Hoe oud ben je eigenlijk?”vroeg ik.

 

Inhalig

Maak het geluk niet blij met een dooie mus

Zoek het niet in de nog te vangen Latijnse vis

Verpats het niet als de vacht van de nog te schieten beer

Voor het vinden van gewoon en beetje simpel geluk

Is een voorgeprogrammeerde routeplanner onnodig

Vlakbij, kijk dan! het geluk leeft gewoon naast je

Wees een keer inhalig en bemin het geluk.

Ezelsoortje

Dit verhaal is niet echt gebeurd maar te mooi om het niet te geloven.

Toen ik er langs fietste zag ik van uit mijn ooghoeken een naambord aan de gevel van de oude boerderij hangen. Door nieuwsgierigheid gedreven stopte ik om het opschrift beter te kunnen lezen.' 

Nooit Gedacht  stond er in sierlijke letters. Ik dacht direct, wat hebben ze dan wel gedacht, want dat zullen ze toch zeker ook gedaan hebben. Ik stapte van mijn fiets af, zette hem tegen het hekje, en liep vervolgens naar de achterkant van de boerderij. Ik had inmiddels wel geleerd dat een boer nooit zijn voordeur gebruikt om gewoon volk binnen te laten, de voordeur was alleen voor de pastor, dominee of dokter. Dus achterom, bij de achterdeur stond tot mij verbazing een ezeltje aan een paal vast gelijnd. U kent ze wel, een met van die prachtige mooie ezelsoren. Het is een afwijking van mij, dat geef ik volmondig toe, maar als ik oren van dieren zie, vooral oren van ezels, wil ik er gewoon altijd even iets in fluisteren. Dus ook nu, ik vroeg fluisterend in het mooie ezelsoortje, wat hij nooit had gedacht. Tot mijn stomme verbazing trok het beestje opeens zijn ezelsmondje(ezels zijn veel edeler dan paarden)wijd open, en balkte in goed verstaanbaar Nederlands:"Ik had nooit gedacht dat je mij kwam bevrijden, ik sta hier al dagen alleen maar te wachten en te wachten, ik verveel mij verschrikkelijk en rammel van de honger". U begrijpt dat ik maar zelden, afgezien van sommige mensen, met een ezel sta te praten. Maar ja, nu het toch zo was wilde ik wel gebruik maken van dit fenomeen en vroeg het ezeltje of hij zomaar met mij mee kon gaan zonder dat iemand hem zou missen."De boer heeft mij aan deze paal vast gezet met alleen maar wat hooi en een emmer water. Hij is naar de markt gegaan om een paard te kopen, weet u, ik had eigenlijk nooit gedacht dat hij mij voor een paard in de steek zou laten,"balkte het ezeltje droevig. Ik kon mijn oren niet geloven, wat een rot vent was die boer. "Jij gaat gewoon met mij mee, want bij mij thuis is er best nog wel ergens een plekje voor zo'n eenzaam en lief dier als jij", sprak ik kordaat."Je hoeft mij alleen maar los te maken en ik loop gewoon achter je fiets aan hoor, als je maar niet te hard fietst," sprak het ezeltje lief. Het ezeltje is tot op de dag van vandaag bij ons gebleven en heeft ons veel liefde en geluk gebracht. 
Boven zijn stalletje prijkt een naambordje met,

'Nooit Gedacht heeft het Geluk Gebracht'.

Wanneer Pappa?

Pappa ik heb zo'n honger, wanneer zijn we in het groene dal?
We zijn er zo, maar je moet lopen en je honger vergeten als hij komt.
Pappa ik heb zo'n dorst, wanneer vinden we een drinkplaats?
We zijn er zo, maar je moet lopen en je dorst vergeten als hij komt.
Pappa ik heb zo'n angst, wanneer zijn we eindelijk in een veilig land?
We zijn er zo,toe klim maar op mijn rug en vergeet al je angsten.
Kijk maar goed, in de verte zie je een waterval in de zon schitteren.
Luister goed,doe nu je ogen maar rustig dicht en zie het mooie licht.
Pappa, o lieve pappa, ik ben niet bang meer,
ik hoor mamma met de engelen over vrede zingen.

Meetlint

Word je dan toch gevangen door de eeuwige tijdelijkheid
Het is de tijd die laat verschijnen of laat verdwijnen
Als de cirkel oneindig lijkt zoek dan naar zijn onstaan
Tijd is zijn en niet zijn, even en oneven 
Tijd is het onmetelijke meetlint van het leven

Koppige kop verbeelding

Het herinneringsgeluk wat in onze fotoalbums zit is soms heel wezenlijk aanwezig. De tijd staat daar, met die fotobeelden, stil en is aan het verbleken of de kleuren. Zomervakanties worden opnieuw beleefd en verbouwingen staan nog steeds in de steigers.  Je kinderen blijven jong en allang gestorven vaders en moeders, broers en zussen, ooms tantes neven en nichten, ja iedereen blijft zoals ze eens waren. Doe het eens, op een regenachtige zondagmiddag, gewoon samen, of alleen, even op je gemak zo'n foto album doorbladerend, op je schoot. Weet je, plotseling zit je woonkamer vol met oude bekende die gewoon bij jou op de thee of borrel komen, een pilsje kan natuurlijk ook. Stil even, ik hoor zelfs onze  hond blaffen die allang naar de hondenhemel is gegaan. Ja, daar kan echt geen breedbeeld tv of computer tegen op. Het geef je een goed gevoel dat je ze altijd even mag uitnodigen en vind je dat hun bezoektijd er op zit, doe dan voorzichtig het album dicht, want ze zijn en blijven toch nog steeds een klein beetje levend, al was het maar in je koppige kop verbeelding.