Wednesday, October 31, 2012

Gedrag

Als mensen de aarde beïnvloeden met hun milieugedrag, zal de aarde de mensen beïnvloeden, vroeg of laat. De ingewikkelde weersystemen worden voorspelbaar onvoorspelbaar en niet af te remmen.
Een oude wijsheid zegt: De heilige man die de steen de berg af laat rollen moet weten dat hij niet te stoppen is door reden nog gebeden.
Het is beter de steen in alle rust te aanbidden zodat zijn potentiële kracht onbeweeglijk blijft.      

Thursday, October 25, 2012

Nieuwe openbaring

En ik zag een nieuwe hemelse wereld.
Een wereld waar de blaffende honden niet beten,
de bomen tot in de hemel groeide,
de wespen niet nijdig werden,
de ezels  zich wel eens stootte,
de vogels vogelvrij waren,
de luiaard een mens en dier kon zijn,
de ophokplicht niet bestond,
de ontkiste kalveren bij hun moeder liepen,
de leeuw gewoon het lammetje op vrat,
de schapen nodeloos en niet arm waren,
de ooievaar geen kinderen ging bezorgen,
de ijsbeer niet hoefde te ijsberen,
de kater niet dronken was geweest,
de katjes in het donker werden geaaid,
en tot slot zag ik.
Dat Gods water niet te overvloedig over zijn akkers vloeide,
dat alle bloemen zonder droogte en oorlog  heel vredige bloeide.
Ja, O ja! dat zag ik in een onbewaakt hemels ogenblik,
met een fles rode wijn in mijn dorstige ik,
toen zag ik deze ongekende hemelse ervaring.
Hij was voor mij een nieuwe openbaring.

Wednesday, October 24, 2012

Husse met je neus er tusen

Wat is het verschil tussen dag en nacht? wellicht licht.
Wat is het verschil tussen nacht en dag? donker wellicht.
Als 7 het getal van volheid is welk getal is dan leeg? 0.
Als 0 het lege getal is welk getal is de volheid? 7x7-6x7=7.
De gedachte dat water zichzelf de maat neemt is een onzin.
Water heeft geen zelf evenzo dat een ander een ander in zich is.
Het abominabele van absoluut is dat het opsluit in onomkeerbaarheid.
En dan is er nog de vraag, wat eten wij vandaag?
Husse met je neus er tussen.

Monday, October 22, 2012

Interpretatie van beleven

Daar zit hij in het overdekte prieel van het stadspark, je kunt hem zo uittekenen. Iedere dag precies op het moment als het carillon van de nabij gelegen kerk zijn 10 uur deuntje klepelt, komt hij aanstappen. Soms zijn de ochtenden winderig kil en nat, maar geen dag gaat voorbij zonder zijn bijzondere aanwezigheid. Gekleed in middeleeuws herenkostuum, soms met een sierlijke cape en hoed, als het weer wat minder aangenaam is, maar altijd goed gehumeurd. Op een van de stenentafels ligt dan een fors met leer gekaft boek open geslagen  van waaruit hij dan met een forse donkere stem hardop leest, beter gezegd voorleest, want hij heeft  een trouwe groep van toehoorders.
Om klokslag elf verdwijnt hij weer even sierlijk als hij gekomen is richting de oude binnenstad. Het verhaal over zijn bijzondere verschijning is gebaseerd op een oude legende waar in de tijd niet verdwijnt achter alles wat er gebeurt, maar dat hij er altijd is als Tijdgeest. De regels uit het oude boek waar hij iedere dag uit voorleest zijn onveranderlijk: "Ik ben jullie Tijdgeest, luister naar mij ,maar hoor mij niet, kijk naar mij, maar zie mij niet, vertrouw mij, maar geloof u zelf. Doe deze leefregels eerst daarna is voor u de tijd als eeuwigheid gekomen." Na deze woorden is er een levendige discussie en als vast ritueel leest een van de bezoekers een door hem of haar gekozen stuk voor uit het boek. Met een vaste leefregel van Confucius: Elke waarheid heeft vier hoeken ik zal je als Leeraar een hoek geven het is aan jouw de andere drie te vinden, eindigt de bijeenkomst.

Het verhaal is een verhaal.
Zo is de werkelijkheid slechts een interpretatie van beleven.              

Sunday, October 21, 2012

Hakken in het zand

"Ik ga mij ergonomisch ontwikkelen,zei de slak, kijk ik heb een turbo bovenop m'en  slakkenhuis laten monteren zodat ik sneller dan alle andere slakken de slakkengang er in kan houden." "Ik heb dus veel meer power dan jullie", riep hij hijgerig door al dat turbo geweld.
Terwijl hij met een slippend slijmspoor er vandoor ging vergat hij dat turbo's alleen maar kunnen versnellen en niet remmen.
Met een  enorme klap knalde de turboslak achterop een langzaam glijdende slakkenfile die werd veroorzaakt door een blinde regenworm als spookkruiper. De ravage was groot, maar zeker nog groter geweest als niet alle slakken, ze hadden die dwaas al aan horen komen, op tijd in hun slakkenhuis waren gekropen. Nu rolde ze gewoon wat door elkaar zonder dat er gewonden vielen, hun backpack was hun redding geweest.
De foute regenworm wurmde zich blindelings de grond in om zo ongezien niet de schuld te krijgen van zijn stomme kruipgedrag.
En de slakken? ach het is een slijmerig volkje, er werd dus heel wat af geslijmd om het goed te maken.
Een wijze les: Loop nooit sneller dan je schoenen gaan en zorg dat je op tijd je hakken in zand kan zetten.           

Saturday, October 20, 2012

Afvalrace

Herfst
Minder meer licht
Terugkerend ver gezicht
Door genaakte bomen 
Zo de najaarsstormen komen
Spelen de al gevallen bladeren
Met hun reeds doorzichtige aderen
Zonder pokerface hun laatse afvalrace  

Friday, October 19, 2012

Tour d'Hollande

Een bank die zich schaamt over zijn jarenlange wielersponsoring?
Jawel, het klopt als het hart van een gestorven wielrenner.
Want ja, doping daar willen we niets mee te maken hebben.
Deze stellingname valt onder de categorie A++ van boter op je hoofd hebben. Want wat doet de gemiddelde bank als het om doping richting klanten gaat? Welke constructies hebben of hadden zij bedacht om hun financieel product met verboden middelen aan de man of vrouw te brengen? Prachtige sprookjesachtige verkoop praatjes met jarenlange topprestaties van het aller hoogste rente niveau. Echt, er zijn alleen maar winnaars, dat werd beloofd. Een waar financieel dopingschandaal met een ongekend stijgingspercentage van meer dan 25%. Met deze schandalige hoogte verbleekte de etappes over de Mont Ventoux en de Alpe d'Huez  naar molshoopjes. "Nee, wij zijn altijd voor een schone wielersport geweest,"zei de topmanager van de bank. Daarmee vergat hij bewust te zeggen dat door hun sponsoring jarenlang willens en wetens de renners het allerlaatste en allerlaagste uit hun lichaam perste.Wisten zij er van?van het gebruik van die verboden stimulerende middelen? Nee zeggen klinkt hier zo vreemd als het ontkennen dat water nat is, en dat ze zeiknat zijn is zeker. Staat der Nederlanden stop met het sponsoren van de banken, zij hebben jarenlang verboden financiële middelen gebruikt om zo de Tour d'Hollande te winnen.        

Thursday, October 18, 2012

Keetje wippen

Toen ik een jochie van een jaar of  8 was, de tweede wereldoorlog was net een paar jaar afgelopen, woonde ik midden in de stad.
Tegenwoordig worden veel kinderen, uitzonderingen daar gelaten, met de auto naar school gebracht en opgehaald, want lopen of fietsen, hoe doe je dat ook al weer? In die tijd moesten we veelal gewoon lopen om ergens naar toe te gaan. Er waren wel wat fietsen te leen of te koop maar dat was echt niet veel en  kinderfietsen waren er al helemaal niet. Die enkele die je wel eens zag waren voor de rijkeluis-kinderen en niet  voor de gewone burger.We hadden de Duisters, ook na de capitulatie, ons complete fietsenpark met hun aftocht onvrijwillig mee gegeven, dus het gevolg was een groot gebrek, je raadt het al, aan fietsen.
Het verkeersbeeld op straat werd bepaald door heel veel lopende mensen, soms een paar krikkemikkige, door onze bevrijders achtergelaten, auto's nog wat leger Harleys met zijspan en behoorlijk wat paardenwagens en handkarren. O ja, niet te vergeten: De elektrische tram! Heel vreemd vond ik eigenlijk, ik denk nu dat de bezetter er zelf handig gebruik van maakte, dat even tussen door. Maar in ieder geval, de tram was de oorlog vrij ongeschonden door gekomen en het enige betrouwbare goedkope en regenvrije vervoersmiddel voor gewone mensen. Goedkoop, maar dat betekende dus niet voor niks.
Ik en veel van mijn leeftijdgenoten hadden erg veel niks, en heelveel weinig. Zakgeld bestond niet je had gewoon geen rooie cent om te besteden.Voor een enkeltje betaalde je maar 5 cent tot het eindpunt, strippenkaart of ov-chipkaart bestonden nog niet. Maar zonder die 5 cent kwam je dus nergens. Dan maar een manier verzinnen om snel en voor noppes naar school of in het weekend naar de binnenstad te gaan.
Die manier hadden ik en veel van mijn vriendjes al vlug bedacht. Hoe? Tramsurfen!of anders gezegd tramkleven. De trams van die tijd hadden geen automatisch dichtklappende deuren maar een open balkon zowel in het midden als aan de achterkant. De houtentreeplanken waren breed en er zaten  flinke zilverkleurige instapbeugels aan de zijkant. Springen op een rijdende tram was zeker niet ongevaarlijk, je kon soms mis springen... au! En als de conducteur, ja die had je toen nog, je in de smiezen had duwde hij je gewoon  van de treeplank af, boem, knal hatsikidee! zo tussen al het andere verkeer in. Er was nog een andere manier van attractief vervoer, we noemde dat 'keetje wippen'. Zo vlak na de oorlog reden er wel niet veel auto's, maar die er wel reden waren heel geschikt om achterop mee te liften. Ze hadden niet, zoals nu, bumpers van kunststof, maar stevige stalen bumpers met dikwijls een reservewiel om je aan vast te houden. Het tramsurfen was bloedlink, maar het 'keetje wippen nog veel linker. Als de chauffeur door had dat hij een gratis passagier op de achterkant van zijn wagen had, probeerde hij die met alle  macht door onverwachtse bewegingen, remmen en snel optrekken, er af te krijgen. De sport was natuurlijk om blijven staan er niet af te vallen en dus een stoere bink te zijn bij de andere. Hoe gekker hoe mooier, soms stonden we wel met 4 man sterk op een A Ford bumper. Dat het ook verkeerd kon uitpakken, is mij een keer overkomen. Het ging om een keer dat ik keetje wippend op weg naar school was. De bestuurder van mijn gratis taxi merkte mij op, opeens begon hij zo hard ging rijden, dat ik met geen mogelijkheid nog van de wagen af kon springen.Na veel kilometers scheuren stopte hij pas.Toen ik er snel was afgesprongen zag ik tot mijn schrik dat ik aan de andere kant van de stad was terecht gekomen. Er zat voor mij niets anders op om helemaal terug te lopen, want van tramsurfen en keetje wippen, had ik even m'en zakken vol. Veel te laat  kwam ik die ochtend op school, het werd nablijven+strafwerk en een briefje mee voor het thuisfront, dat was een bewogen dag, maar ook een om nooit meer te vergeten.                     

Monday, October 8, 2012

Nootje pinnen

Met verbazing zag ik een forse kraai de Notenkrakerssuite  van Tsaikovski dansen. Zijn haast potsierlijke  dans vond plaats in een autoluw achterafstraatje. Het straatje heeft aan een kant huizen aan andere kant een drassig hondenpoep trapveldje waar een paar walnoten bomen staan. Kraaien hebben meer verstand en geheugen dan dat je zo op het eerste gezicht zou denken. Ze weten immers, 'hé het is weer walnotentijd'. Normaal gesproken zie ik nooit kraaien in dat straatje, nu wel, dus ziedaar het kraaien geheugen. Walnoten zijn niet voor de poes, of misschien alleen om mee te spelen, meer niet. Nee walnoten zijn er eigenlijk puur  en alleen voor zichzelf, het zijn de embryo kindjes van de boom. Het kraaienverstand vindt dat maar soft, stel je voor noten kindjes, nee, het is eten, dat is de hardcore business van de kraai.
Met een walnoot in zijn snavel geklemd danste hij op de rand van het trottoir een soort ritmische dans, geen muziek maar soms een komisch geschraap uit zijn kraaien keel, gekrakeel  met ritme, knap hoor.
Met een bepaalde regelmaat sloeg hij de walnoot tegen de trottoirband net zolang dat hij openbarstte, het smikkelen kon beginnen. Als er heel veel noten zijn is het zaak ze voor tijden van voedselschaarste ergens op te bergen. Dat doet een kraai zelden in de grond, hij weet namelijk dat ze dan gaan rotten en schimmelen, schimmelkaas kan lekker zijn, maar schimmelnoten zijn bah, ook voor kraaien. Nu komt het kraaienverstand om de hoek loeren, goed droog opbergen, hoe doe je dat? nou ergens onder een afdakje of onder een dakpan stoppen. Computers hebben een harde schijf met geheugen, nou kraaien hadden dat allang voordat er computers bestonden. Ze weten na maanden precies waar ze de noten hebben verstopt. Het kan dus gebeuren dat er midden in de winter een kraai boven op de nok van een dak de Notenkrakerssuite van Tsaikovski aan het dansen is. Eksters hebben een Feyenoord Ajax verhouding met de kraaien. Ze lijken dom maar zijn veel slimmer, ze doen niet aan noten bankrekingen, zij kijken waar de kraaien hun voorraad hebben verstopt, en doen aan skimmen, door gestolen nootjes te pinnen.    

Sunday, October 7, 2012

Een rot geintje

"Kunt u zich legitimeren, rijbewijs kentekenbewijs alstublieft" Ik was met mijn auto op de afslag van de snelweg staande gehouden door een met een lichtgevende lolly zwaaiende agente.
Heel veel  andere medeweggebruikers reden, net als ik, in de zelfde fuik. Het haring gevoel drong zich aan mij op, de weg terug is er niet, je bent gevangen. "Heeft u gedronken?" Ik antwoord dat iedereen drinkt anders ga je dood, toch? "Meneer is zeker de grappigste thuis, blaast u maar even." Voor ik het door had had ik een tuut voor m'en mond. "Blazen tot dat ik stop zeg, blazen blazen blazen en stop! mooi, het is oké, u kunt weer verder gaan, goede avond." "Dat kan ik niet, je hebt mijn rijbewijs en autopapieren meegenomen!" riep ik de weglopende agente na. Ze deed of dat ze doof was en was al weer druk bezig een ander slachtoffer te controleren. "Het moet toch niet gekker worden wat een stel kut hufters zijn jullie!" riep ik scheldend. Het was heel vreemd, het woord kut hufters werkte als een gettoblaster, plotseling werd mijn autoportier open gerukt, een grote bek brulde, "er uit, hop hop hop, handen op het dak je benen wijd, u staat onder arrest!" Een paar snelle handen begonnen mijn lichaam af te tasten. "Oké, draait u zich langzaam om en laat u legitimatie zien." Ik vertelde dat ik zojuist alles had afgeven om te laten controleren. "Kofferbak open," brulde hij, alsof hij doof was, blinde beroepsdoofheid misschien? Een hasjhond sprong in de bak, snuffelde en sprong er weer uit. 'Het is allemaal prima in orde, u kunt weer gaan, sorry voor het oponthoud meneer, u moet het niet persoonlijk zien we doen alleen maar ons werk, meer niet." "Inderdaad, meer niet,"foeterde ik. De agente die inmiddels klaar was met een controle, kwam vragen waarom ik nog niet was vertrokken. "U houdt de boel op." Ik vroeg haar of ze even in haar jaszakken wilde voelen, "want ik weet zeker dat je mijn papieren niet terug hebt gegeven."  En ja hoor, uit haar jaszak kwamen mijn papieren te voorschijn. "Oeps foutje, zijn die wel van u? vroeg ze plagend, kunt u zich legitimeren of die inderdaad van u zijn? geintje meneer, geintje, goede avond wel thuis." Ik dacht, maar zei niet. "Een rot geintje, super muts!"                   

Friday, October 5, 2012

De volgende stap

De krentenweger verwijt de muggenzifter dat hij een krent is en de muggenzifter vindt dat de krentenweger zit te ziften.
Ze zijn onmiskenbaar te herkennen als dubbel squashende commentaar afleverlaars. Het gesprek van de dag is zelden een dag lang het gesprek, nieuws is nooit stabiel als het als echt nieuws gebracht wordt. Er was eens een man die kleurenblind was. Hij zei dat het geen handicap voor hem was omdat hij alles toch al zwart-wit zag en dat kleuren maar een vertekenend beeld geven van de werkelijkheid. Coulisse denken is in meerdere opzichten gevaarlijker dan gedachtegangen waar de vrijheid doorheen waait. Beperkingen zijn alleen grenzen als ze een doel hebben, zonder dat zijn het slagbomen zonder het gevaar van aanstormende  treinen, dus beperkingen.
Dan tot slot: Met een been valt niet te lopen, dus de volgende stap doe je nooit alleen.        

Tuesday, October 2, 2012

Ik hou van muggen

Ik droomde dat ik weer opnieuw geboren werd. Niet zoals dat gewoonlijk gaat, baarmoeder uit, de wereld in, maar op een heel andere manier. Nergens niks geen bloederige baarmoeder maar een  kamer gevuld met witte hemelse wezens, daar lag ik, gewoon lekker op een soort witte wolk te drijven. Ik kon, zo piepjong ik was, alles verstaan wat er besproken werd tussen de engelachtige figuren. " Implanteren nu al een gehoor apparaat en laseren zijn ogen alvast." "Opdracht is opdracht!" riep een van hun. Een lichte pieptoon klonk even daarna in mijn oortjes gevolg door een lichtflits in mijn ogen. "Een pacemaker, laten we die niet vergeten, anders krijgen we daar later klachten over van de Grote heilige zorgverzekeraar." De deur van de kamer ging open en iedereen maakte een diepe buiging voor de persoon die binnen kwam. "Gegroet  Grote heilige zorgverzekeraar,"riep ze allemaal in koor. "Monteer alles wat maar mogelijk is in dit schepsel, kunstheupen en kunstknieën, een kunsthart met geharde kleppen, ik ben die stijging van de ziektekosten echt zat. ik zal ze leren een beter product af te leveren aan de mensen". Ik hoorde hem verder noch praten over een uiterste houdbaarheidsdatum met een 'retour afzender knop'. "Verstop die maar achter zijn rechter oor. Ik riep zo hard ik kon, "ik wil niet geboren worden met al die troep in mijn lijf!" Maar onverstoorbaar gingen de inplanteurs aan het werk, even later was ik klaar voor verzending. De Grote heilige verzekeraar gaf een goedkeuringsstempel op de geboorteakte, waarna een grote ooievaar met straalaandrijving mij in een soort cocon mee nam. Boem! daar lag ik ergens in een wild vreemd wiegje. 'Wordt wakker, hé wordt eens wakker! riep mijn vrouw, je ligt te krijsen al pas geboren kindje." Ik voelde achter mijn rechter oor, nee toch hè, er zat een flinke rode bult. "De muggen hebben je aardig gestoken," zei ze. "Ik hou van muggen", jankte ik haast van geluk.