Een moeten

Als je in je verdwaaltuin gaat zoeken naar verloren schatten, vind je in de vindtuin het verloren geachte. Zo ben je gelukkig in het weten niet verdwaald te zijn in het even niet te weten. Wees als de vogels die aan hun trektocht naar het zuiden beginnen. Het kompas zit in hun DNA met daarmee ook het vertrouwen dat zij op de voor hun bedoelde bestemming komen. Want overwinteren is een moeten om terug te kunnen keren.

Kostbare tijd

" Wat is kostbare tijd meneer? ik hier zie staan dat ik geen misbruik mag maken van dat, ik begrijp niet, wat bedoel?" Bij de infobalie van het UWV stond een schouderophalende strakbebaarde man  in een dishdasha en een gutra op zijn hoofd(witte jurk met theedoek), druk gebarend uit te leggen wat hij niet begreep. De 1.5 meter rij achter hem was al enige tijd gestaag aan het groeien en het gemopper was evident. Niet dat hij zich daar iets van aan trok, sterker nog, hij haalde een dik pak papier onder zijn dishdasha vandaan en wrong het onder het plexiglasscherm door  richting de baliemedewerker. Daar was hij dan eindelijk: de beveiligingsman met mondkapje en al. "Meneer heeft u een afspraak?" de beveiliger keek met een schuine blik naar de baliemedewerker, deze schudde nee. "Dan moet ik u sommeren het pand onmiddellijk te verlaten want zonder afspraak mag u hier niet zijn." Een verklede artiest die wilde aantonen hoe vrij en ontoegankelijk het UWV is voor vreemdelingen. De ietwat wat chagrijnige ontrafeling kwam te voorschijn nadat een arrestatieteam in kogelvrije vesten de quasi woestijnbewoner had afgevoerd. Zonde van de kostbare tijd.        

 

 

Pleidooi

In de brandhaard van het bestaan is een vrieskoude ontmanteling van het menselijk mededogen ontstaan. Eerlijke eenzijdigheid, het is het nieuwe toverwoord waar de terugduwende grensbewakers zich mee ontmaskeren als gevoelloze landbeschermers. Het recht op een menswaardig bestaan is niet voor iedereen geloofwaardig uit te leggen als dat niet voor vluchtelingen is bedoeld. Zij zijn zelf hun probleem, niet ons ontspoorde wangedrag. Waarom geloven we niet in de kracht van ons zelf om dit probleem ten goede te keren, in plaats van het geloven in andermans krachten om het af te weren. Niet het wegkijken lost iets op, maar medeleven, een verruimende blik geeft ruimte en plaats voor iedereen om er te mogen zijn op deze mooie soms bizarre planeet.   

Bodemloos

Tijdens een korte tussendoor vakantie in een van goden verlaten streek waar de tijd de tijd heeft  om stil te staan en het leven geen einde kent in de seizoenenwisseling, beleefde ik het volgende ondenkbare.

Toen de zon op kwam en de nevel, die als een deken over de velden lag, langzaam verdampte, kwam er uit het schijnbare niets een man met een met waterzakken bepakte ezel aan een touw mijn kant op lopen. Ik stond bij de waterput en was net van plan met mijn pas gevulde waterzakken naar mijn groenteakker te gaan. Het hondje dat voor de man met de ezel uit rende begroete mij keffend kwispelend. Ik wist wie de man met de ezel was en begroete hem met een tik tegen m'en viltenherdershoed,  vroeg  hem of ik kon helpen met het waterputten. Hij vond het prima en vertelde terloops waarvoor hij het water nodig had. Niet voor zijn akkers, ook niet voor zijn dieren of huishouden, nee hij ging het water naar de zee brengen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij dat heel serieus bedoelde. De verbazing van mij over deze nutteloze verplaatsing van het geputte water maakte niet de minste indruk op hem."Ik zie aan de vragende blik in je ogen of ik wel weet dat de zee heel ver weg is, misschien wel onbereikbaar met een ezel, maar daar zit een eeuwenoud verhaal aan vast" Ik lachte verontschuldigend en vroeg hem dat  verhaal te vertellen.

Honderden jaren geleden was dit dal ook al een mooie en groene oase vol bomen en vruchtbare akkers. De boeren en herders leefde als vrienden en familie met elkaar. Midden in het dal stroomde een smal riviertje dat ruim voldoende water had om iedereen er van te voorzien. Maar op en zekere dag stroomde er opeens veel minder water door het riviertje, zo weinig zelfs dat er een probleem ontstond. Niemand wist de oorzaak van de plotselinge afname van het rivierwater. Totdat een reiziger van uit het land van ver achter de horizon vertelde dat het water van het riviertje in een heel groot meer stroomde om als watervoorraad van een grootgrondbezitter te dienen. Als het meer vol genoeg was stroomde er bij mondjesmaat wat water naar het verder afgelegen dal.Voor veel bewoners van het dal was dat te weinig om nog van te kunnen leven, zij vertrokken van huis en haard om niet meer terug te keren. De grootgrondbezitter zag ook wel in dat er problemen zouden komen als hij niet iets terug ging doen om het water te kort te verzachten. Hij liet overal in het dal waterputten graven zodat de bewoners hun akkertjes en dieren konden blijven houden. En nu komt het, bij het graven van de laatste waterput gebeurde er iets vreemds. Hoe diep de mannen ook groeven er kwam geen water in de put te staan. De put werd zo diep dat de laatste man, die via de langste touwladder die er toen bestond, naar boven was geklommen, vertelde dat de put bodemloos was. Toen de grootgrondbezitter hoorde van de bodemloze put, raakte die in paniek. Dagen achtereen werden er karrenvrachten grond stenen en zand in de put gekiept, maar de put bleef bodemloos. Verhaal gaat over in een mythe die verteld dat de radeloze grootgrondbezitter op een ochtend bij zonsopgang in de put is gesprongen. Waarna de put in zijn geheel van de aardbodem is verdwenen en het meer van de grootgrondbezitter leeg stroomde naar het riviertje door het dal. Van alle waterputten uit die tijd is er een overgebleven en toen is er de traditie ontstaan om een keer per jaar een paar zakken water naar de zee te brengen, zodat de put niet bodemloos zal worden.       

Troost

Even lang geleden is het ogenblik een verdwenen snik in duizend sterrenstelsels geborgen voor de eeuwigheid maar je ogen zien niet het licht dat altijd voor je schijnt.

Overnachten

De meeste vogels vliegen doorgaans niet in de nacht. Nachtzwaluwen sommige uilen, zij vliegen het liefst ongezien. Zo is een mens geen nachtwacht, omdat het nachtrusten de dag laat zien

De 00

Meer is er niet over te zeggen dan dat het een niet bespreekbaar verhaal begint te worden dat zonder tekst en uitleg een warboel van onleesbare zinnen is. Kloven van woorden en uiteen rafelen van betekenissen, daar lijkt het op uit te komen. Bepaalde zinsneden mogen dan wel gekoppeld zijn aan bedoelingen daarvan, maar de uitleg raakt niet de essentie van het besprokene. Nog erger dan dat is het continu frustreren van de reeds geplande voortgangsprocessen welke specifiek hiervoor ontwikkeld zijn. Met andere woorden: Het is gewoon K met een grote super K! Dus mensen stem op de dubbele 00 partij!    

 

                                                                                                                           

 

Barre warre wiebe

Midden in het haast onzichtbaar groene barre warre wiebe woud
Staat een haast onzichtbaar groen barre warre wiebe huisje
Daarin woont een haast onzichtbaar barre warre wiebe muisje
Met haar haast onzichtbaar barre warre wiebe lieve Wout
Met heel veel haast onzichtbaar barre warre wiebe muisjes
Omdat die lieve Wout haast onzichtbaar
Heel veel van zijn barre warre wiebe muisjes houdt 
 

Doerak

Ze stond voor haar deur te kletsen met een buurman van verderop en wees naar de rode kater die miauwend stond te mekkeren in de halfgeopende deur. "Hij wil eten want de koelkast en portemonnee van zijn baasje zijn weer eens leeg", bromde de vrouw tegen hem. "Er gaat geen dag voorbij dat hij niet langs komt net als de krant en de postbode.Ik wil niet zeuren of zeiken hoor." De deur werd door de wind met een harde klap dicht geslagen net op het moment dat de rode kater naar buiten wilde. Gevolg, een geklemde staart en erbarmelijk gemiauw dat het een lieve lust was. "Weet u wat het is, hij is helemaal niet van mij en dat weet die donders goed hoor dat rooie loeder, even komen snacken en dan snel weg wezen op vogeltjesjacht, geen koppiekrauw of aaien." Doordat de deur was dicht gewaaid met de sleutel aan de binnenkant kon ze niet naar binnen. 'Nou mot ik nog een pleuris end omlopen om achter langs binnen te komen."Foeterend  liep ze de straat uit gevolgd door de kopjes gevende rode kater. 'Lopen etterbakkie van me, je zal wel pijn hebben, straks krijg je extra brokkies van me, doerak.       

Gezemel

Als het verhaal is verteld
Gaat het woordkammen beginnen
Alle hoortoestellen ten spijt worden
7 zeven cijfermatig met letters gevuld
Van grofkorrelig naar gruis en ragfijn stof
Wat er overblijft is vergezocht gezemel
Waar de gejasde wind wel raadt mee weet