Niet achterom kijken
Waanzin weet niet van verdriet
Over de te snel verborgen lijken
Het waarom, ik weet het niet
Niet achterom kijken
De wereld draait toch door
Maar zolang het virus niet wil wijken
Zijn er tranenmeren van het dodenkoor
Kijk over de horizon
Zonder waanzin naar nieuw geluk
De aarde zal weer duizenden bloemen baren
Het leven komt weer terug,
Het is niet stuk
Zo komt alles goed
In liefde tot bedaren
Als het even lukt
De dag was heel laat wakker geworden zoals alle dagen in december dat doen. In het grote dennenbos had het de hele nacht gesneeuwd er lag wel een flinke laars hoog met verse dikke sneeuwvlokken. Alle dennenbomen zagen er prachtig uit met al die witte sneeuw op hun groene takken. Door al die sneeuw was het bos verandert in een echt winter bos of beter gezegd, in een echt kerstfeest bos. De boswachter had aan de handelaren in kerstbomen al heel wat bomen verkocht. Die bomen stonden nu met prachtige lichtjes en versieringen in de huizen van de mensen in de stad te schitteren. Het was nu muisstil in het dennenbos, of eigenlijk...nee toch niet want ergens klonk er iets wat op huilen leek, het was net of er iemand erg veel verdriet had, zo zielig klonk het. Maar waar kwam dat verdrietige huilen toch vandaan? wie was daar zo verdrietig in dit zo mooie besneeuwde dennenbos? Het was een heel klein dennenboompje, het stond in z'n eentje helemaal alleen te beven en te trillen tussen de hoge dennenbommen. Het kleine boompje trilde zo hard dat alle sneeuw van haar takken was afgegleden. De vos en het konijn maar ook het ree en het wilde zwijn waren op het vreemde geluid afgekomen. De slimme vos nam al snel het woord, want als je slim bent moet je dat ook laten zien. De vos dus, vroeg aan het dennenboompje waarom zij zo moest huilen terwijl het al haast kerstfeest was? Na veel gesnik en gesnotter kwam het hoge woord er uit, ze voelde zich zo klein en zo alleen zodat ze dacht ook lelijk te zijn. Met horten en stoten vertelde ze snikkend dat ze ook zo graag naar de grote stad had willen verhuizen om ergens in een deftig huis met lichtjes slingers en kerstballen te mogen pronken. De dieren van het dennenbos begrepen nu heel goed waarom ze zo verdrietig was geworden. Na stevig onderling gepraat en snavel gekwetter van de bosdieren waren ze het eens. Ze gunde het kleinen dennenboompje ook een mooi en vrolijk kerstfeest te kunnen vieren. Zo gebeurde het dat de ijsvogel midden in de nacht naar de sterren vloog om een paar van die flonkerende sterren van de hemel te plukken. Het konijn maakte slingers van ijskristallen en het ree was op zoek gegaan naar een kolonie vuurvliegjes. Toen de avond viel en het heel donker werd, waren alle dieren van het dennenbos in een kring om het kleine dennenboompje gaan zitten. De ijskristallen schitterde in het twinkelende licht van de vuurvliegjes en de hemel sterren op de takken. Toen kwam de aller mooiste verassing, de nachtegaal die anders nooit in de winter zingt was voor even terug gekomen van zijn overwintervakantie in Afrika en zong het prachtige kerstliedje,'O dennenboom, O dennenboom, wat zijn je naalden wonderschoon! Alle dieren zongen uit volle borst en snavel mee. Zo was het toch nog een mooi en vrolijk kerstfeest geworden in het anders zo stille witte winterbos.
Het was al dagen niet stil geweest in het holletjeshuisje van de familie Spitsmuis. Met heel veel gepieper was iedere spitsmuis met pootjes en snoetje aan het knutselen en prullen om het holletjeshuisje heel vrolijk en gezellig te maken. Moeder Knabbel en pa Knibbel hadden flink uitgepakt met de kerstversiering en de spitskindjes Pit Pak en Pok waren druk bezig het kerstboompje vol te hangen met leuke en mooie tingelingeling dingen. 'Wat is het toch fijn dat wij spitsmuizen met elkaar kerstfeest kunnen vieren,' zei moeder Knabbel. Ze had namelijk van de familie Huismuis gehoord dat de grote mensen dit jaar eenzaam en haast alleen kerstfeest moeten vieren. Waarom dat zo was konden ze met hun muizenverstand niet goed begrijpen maar de mensen waren bang voor een heel klein virusbeestje. Lastig vonden ze het wel om dat niemand van de mensen het huis uit ging om bij familie of vrienden te gaan kerstfeesten en zelfs de kat al die dagen in huis bleef. En zo gebeurde het dat de familie Huismuis met z'n zessen werden uitgenodigd om in het veilige holletjeshuisje van de familie Spitsmuis kerstfeest te komen vieren. Het werd geen 'Stille nacht' maar wel een veilige en vrolijke nacht, daar diep onder de grond in het grote dierenbos.
Daar was die dan, de krant met krakerig nieuws over het corona virus en massa's reclames om je met de kerstdagen helemaal vol te vreten. Dit steeds weer terugkerend opdringerig volvreetgedrag staat in schrille tegenstelling met het wezen van de kerstviering. Alle religies hebben zich letterlijk en figuurlijk laten inpakken door de commercie. Welke religieuze hoogtijdagen je ook bedenkt, God is erin omgevormd tot een Jumboef met Albertheil en Plusliefde zelfs de Spar verkoopt zijn dennennaalden totdat zijn dorre hout zichtbaar wordt in de overvolle glasbakken. De Stille nacht heeft een macabere ondertoon gekregen, de toon van een in zichzelf gekeerde teleurgestelde aarde. En de stal? die is omdat de vleespotten overvol zijn, voor even leeg.
Ik droomde van een heilige nacht
Waarin een wonder kindje werd verwacht
Dat het geloof in vrede er weer zou zijn
Liefde en hoop zou geven nog zo klein
Maar toen ik wakker werd in het blote winterlicht
Was het geen droom die naast mij ligt
Maar mijn hevig geschrokken spiegelbeeld
Omdat de wekkerradio loeihard
Jingle Bells Jingle Bells speelt
Buiten is het -0 graden binnen zit de bezwete boodschapper van het slechte nieuws te vertellen waarom het buiten -0 graden is. Terwijl iedereen druk bezig is deze -0 stand met kalmerende gemoederen te blussen, staan op het plein van de Hemelse Onvrede een stel malloten met hun potten en pannenmuziek valselijk te schreeuwen om meer vrijheid voor de doden. Wie het zich niet kan veroorloven om voor zijn of haar geliefden te vechten roept met bittere tranen over de wangen: 'Dit is al te veel!'
Het is soms heel interessant, het bekoekeloeren van een vogelvoederplank.
Al een paar uur was er geen beweging meer te zien op de anders zo drukbezochte vogelvoederplank. De oorzaak, de hondsbrutale rode kater van een van de buren.Al likkebaardend loerde hij naar de plank denkend hier zijn kerstinkopen te kunnen doen. Maar wat blijkt: vogels zijn geen bange afwachters en nog minder tolerant als het om het inpikken van hun vaste afhaalrestaurant gaat. Maar liefst meer dan twee dappere eksters doken als echte kamikaze piloten op de rode kater gevolgd door een hele horde merels en koolmezen, die daarna al krijsend het hazenpad koos. Het is nu weer een komen en gaan op de voederplank en ja ook dan blijkt gewoon weer de wet van de sterkste en slimste te gelden. Maar iedere vogel weet daar mee om te gaan, want nu de kater weg is kunnen de op de grond rondscharrelende vogeltjes het door de andere vogels gemorste vogelvoer oppikken, ik zag zelfs een piepklein muisje vogelvrij knabbelen aan de zonnebloempitten. En de kater? die lag thuis te snorren als een boze kat in bakkie.
Een aantal geredde bemanningsleden van een gestrand schip ging raadt vragen aan de oude wijze man over hun ongewisse toekomst.
Zittend op de aangespoelde resten van het gestrande schip sprak de oude wijze man de volgende woorden.
Na de verwachtingsvolle stapelloop van jullie schip kwam plotseling als een donderslag bij heldere hemel de teleurstellende afloop in een niet te verdragen daglicht te staan. De hoop op redding van het omgeslagen schip kon het niet meer oprichten. Wie of wat dan wel? Wie zal deze rampzalige vloedgolf kunnen breken en weer terugbrengen tot een normale branding? Ik zeg jullie dat de zee zelf dat vermogen in zich heeft. Bouw met elkaar een nieuw schip. Een schip van en met vertrouwen en noem het naar alle te bevaren zeeën, doe dat door deze te respecteren zonder te beheersen. Onthou één ding: als de kiel geen zuivere ziel heeft blijft een behouden vaart een onvervulde wensdroom voor jullie.
Toen al het lachgas uit zijn ballon was ontsnapt, zijn einde naderde als slappe latex lap, verstomde het opstijgend applaus. Het ontkennend vluchten was in grote getale begonnen zodat er files ontstonden voor de laatste nieuwsgaarders van het extra journaal. Geen loftrompet klinkt valser als die van het eigen achterbanorkest. Kom strijk allen uw banier en verlaat in galop het omwoelde strijdtoneel van geknecht denken en laat de nieuwe proefballonnen doen waarvoor ze zijn opgelaten.
Springen in het niets!
