Perron nul

Met zeven zeven zeven
De zevende als laatste passaat
Als uitgezeefde een gezegende agaat
Wellicht geplaatst in de hemel misschien
Wie blijft er achter als te grote wachter
Wie wordt als ondoorlaatbaar gezien
Zeven is als voltallig munt het eindpunt
Daarna is er niets geen acht negen of tien
Als absolute getallen levens gaan regeren
Is het goed ze om te keren en te vertrekken
Van perron nul.

Het zijn

Even dacht ik, is het er nou wel of niet
In de opgaande zon of een regendag
Even dacht ik dat ik het zag, in het winter riet
Ik wil het geen beladen naam geven als beding
Niet denken het te kunnen bevatten als enkeling
Ik bouw geen Heerhuis het is daar niet verziend
Even dacht ik, onverdiend, met twijfel in het brein
Het is er, kleiner en groter dan het eigen zijn.

Ladderzat

Klimpeklampeklomp
Water uit de pomp
Klimpeklampeklat
Bier komt uit het vat
Klimpeklampeklies
Klimpeklampepies

Inkeer

Doe even je ogen dicht
Daar achter is een nieuw gezicht
Met eindeloze verten even groen
Verloren wit rood, hebben niets van doen
In die verscholen hersenschoot
Doe even je oren in de fonische min
Je vingers of gepropte watten er in
Eigen hoofdgedachten zijn nu de baas
Suizen of een harteloos geraas
Blind en doof even als bijgeloof
Kakofonisch inkeer van je lijf
Tel niet tot vijf maar even langer
Je wordt heus niet banger
Alleen bevrijd van de haast wereld.

Zo ontstaan

De branding heeft iets van wederkerigheid
In zijn grauwig schuim verspreid
Gebraakte schelpen en ander zeemansgoed
Meeuwen duiken krijsen vissen in de zoute soep
De wind heeft zijn macht al dagen lang getoond
Zijn zeemans lied is door niemand weg gehoond
Maar verstaan in de gehesen stormvaan
Rood gegeseld is mijn stadse gezicht
Door stralend zand als een scherp gericht
Zo ontstaan.

Zo te zien

Mijn oog viel op je gezicht
Wat maar net werd verlicht
Door een schaarse zonnestraal
Wat ben je anders mooi
Zo te zien
Wit en rood
Vechten bovendien
Om plaats in mijn adoratie
Zo op het oog te zien
Is daar de andere gratie
Even spannende buitenmacht
Hij speelt met je zilveren haar
Alsof het niet verwacht
Vast zit aan je hoofd
Zo op het oog
Meer heeft het niet gezien
Als in een wonder tel of tien
Dan weg ben je als een winde zucht
Zo op het oog te zien.

Mutatie

Madelief en Boterbloem, naast elkaar in het weidegroen smoesde alle dagen met elkaar,'t ging over liefde en gevaar. Het gevaar van de koeien gans geit of paard maar ook de maaimachine werd niet gespaard. Ze vreten ons op of maaien onze stengels onder ons vandaan, onze hele toekomst is het ene hap of snee zomaar naar de maan. Ze besloten stiekem met elkaar te trouwen en vroegen Darwin deze evolutie geheim te houwen. Soms zie je vreemde bloemen in een voorjaarswei, het is de Botermadelei. Geen koe gans geit of paard vinden hem te vreten waard. Sterk en stug is de stengelbloem dus maaien is gelukkig niet te doen. Leven het leven is de Botermadelei gegeven.

Daar

Ik ben de weg kwijt
Nee, niet naar Hamelen meneer
Ik ben de weg kwijt naar
De weg naar Simpelland
Die weg, weet ik niet meer
Ik ben er wel eens geweest
Dat weet ik drommels goed
Met een tas vol gezond gemoed
Gewoon een boterhamtrommeltje
Een flesje helder kraanwater
Dat herinner ik mij dan weer later
Kunt u mij vertellen zonder gegis
Waar dat land ergens te vinden is
En hoe, zonder routeplanner gedoe.
Fluister het maar in mijn oor,.........
Oké daar? Dat is simpel ik heb het door.

Voorjaarsliedje

Als het plan weer levend is ontvouwen als een wonderschoon blad
Zing ik mijn lied gevoeliger en mooier nu ik haar weer aanbad
Als het plan weer levend is, mijn gevoel behoedzaam heeft genaakt
Straal ik van prille liefde, als door een schoon wonder geraakt
Anders voelen, anders denken als in een warme zonnestroom
Als het plan weer levend is, is daar mijn gedroomde voorjaarsdroom.

Vrijdag de dertiende

Heb je vrijdag als dertien gezien?
Verstop jij je in je huis misschien?
Doe niet, het heeft helemaal enkele geen zin
Want vrijdag dertien maakt daarmee juist gewin
Gewin van angst voor het grote onheil en gevaar
Dertien en vrijdag is gewoon een dag in het jaar
Mensen en niet anders dan angstige verveelden
Maken deze verzonnen fantasie rijke beelden.

Nieuw ijkpunt

Al mijn verlangen stapelt zich op tot een torenhoog onzichtbaar gebouw. De wetenschap dat niemand het kan tegenhouden, maakt het verlangen alleen maar sterker. In mijn zachte hoofd ontkiemd zij door alle harde bestandslagen als een ijsbreker heen. De natuurlijke fenomenen zijn stabieler dan alle door mensen bedachte systemen. Berekenbaar en toerekenbaar als een eeuwige databank, haar credit nooit in een crisissfeer te vinden.En haar vele kinderen zijn voor haar geen hinderen maar eeuwig in jaar op jaar, als houtig ijkpunt te vinden.