Monday, December 31, 2007

Daarna

Eind december sterft het oude jaar
Het is gewoon niet meer tegen te houden
Een piepjong maandje staat bellend op de stoep
Met oorverdovend vuurwerk stapt hij binnen
Alles gaat weer van voren af aan beginnen
Een milliseconden vieren wij dit als een eeuwigeind
Geef elkaar in ieder geval kans om minuscuul te zijn
Want alles begint met 1+1+ meer= leven.

Sunday, December 30, 2007

Met mate

Ik wil gelukkig dronken zijn
Maar echt dronken is zonder geluk
Ik wil met passie nuchter zijn
Maar echt nuchter is zonder passie
Met mate voldoende goed bier
Kan in gepassioneerd geluk voorzien
Maar pas op, de afterday kater
Is soms passieloos ontnuchterend.

Saturday, December 29, 2007

Vlijm

Het mes snijdt langzaam het brood tot de plank remt
Groenten fruit vlees vis, ze weten wat het mes is
Het is het delend snijdend geslepen staal verhaal
Met ook een helend genezende zeer scherpe kant
Het hoofd de gedachte er in, zij zijn de piloot van hem
Stunt vliegen kamikaze gedrag maakt het kleed rood
Het witte kleed van de onschuldig vermoorde dood.

Friday, December 28, 2007

Het laatse krentje

Als oliebollenbakker te gierig en krenterig is
Verliezen zijn bollen hun overheerlijke hap waarde
Tegen het jaar einde moeten ze juist poederwit zoet lonken
Echt helemaal bordevol zijn met uit de pap gepikte krenten
De champagne knal, twaalf slagen ze worden nauwlijks gehoord
Vuurwerk zorgt dat de kwade geesten rustig op stal blijven
Een nieuwjaar, met hopelijk een goede krenten oogst
Proost!

Thursday, December 27, 2007

DimLicht

Ik zag ze komen, de zwarte laarzen nauwelijks te zien
Verborgen onder witte schijn dromen, ruik ik de kruitdamp
Ik zag ze komen, door niemand gemerkt als echt slecht
Niet te dromen haast wezelijk als een mooie duivelsknecht
Het verhaal is oud maar nog werkzaam als een dodelijk gif
Geschiedenis moet niet herhalend geschreven te worden
Stort die lokkende valkuil voor altijd dicht
Met vergevende liefde en een vredeslicht.

Wednesday, December 26, 2007

Reisdoel

Ik wist wel van je kijken, door het ruitje van mijn ziel
Ik wist wel van je luisteren, naar de top tien van mijn stem
Ik wist wel van je voelen, de klopslag van mijn verliefd hart
Maar ik wist niets van jou liefde die ik nog moest doelen
Na de plotselinge geboorte van dit verward gevoel, in mij
Te verlegen, om te vertellen van mijn verlangend gebed
De trein vertrekt naar het andere vrijland, dat van jou
De slaapcoupé verbergt jou liefde in rijdende dromen.

Tuesday, December 25, 2007

Schaduw

Wie volgt mij in de late avond zon
Zijn lange gedaante lijkt te zweven
Iedere beweging is mijn lijf gelijk
Alleen is hij stil als ik stil ben, even
Daar raken pijnloos zijn stappen het rijk
Wie volgt mij naar het land van de horizon?

Monday, December 24, 2007

Doe vrede

De hemel is op aarde
Niet ergens ver weg
De hel is op aarde
Niet ergens ver weg
Geef niemand de pijn of het geluk
Het te hebben of te missen
Maak zelf geen hel
Produceer geen eigen hemel
Als ik niet jou ben, ben jij niet mij
Zonder deze gedaante in een
Is de vrede alleen
Ergens ver weg
Niet op de aarde.

Sunday, December 23, 2007

Geen zin

Vandaag stapte ik met mijn verkeerde been uit bed
Snel ben ik toen terug onder de warme dekens gekropen
Daarna 't andere been tenenrakend op het koude zeil gezet
Maar dit been was nog veel onvaster, het leek bezopen
Ik dacht, vandaag is het geen dag om gewoon op te staan
En al helemaal niet om naar mijn baas te gaan
Ik weet het nu haast zeker, niet tegen beter weten in
Met twee verkeerde benen gaan werken
Dat heeft zeker helemaal geen zin.

Friday, December 21, 2007

Instrukind

Wat is een fluit zonder de trillende ademlip
Een piano zonder de vingervlugge vingertoets
Speelt de viool zonder de strelende hand
Zonder voetenwerk is het kerkorgel basloos
Mensen maken en bespelen ze grenzeloos
Als een kind van hun muzikale geest.

Thursday, December 20, 2007

Hoofdzaak

Ik dacht dat je er niet meer was
Verdwenen, uitgewist uit me'n hoofd
Ik dacht het, gewoon voor altijd
Tot ik je adem als een zachte tocht voelde gaan
Ik dacht dat je er niet meer was
Dat je gewoon was gegaan
Ik voel nu, zonder traan
Jij er gewoon bent, blijft bestaan
In mijn hoofd.

Wednesday, December 19, 2007

Softie

De weken voor kerstmis zijn traditioneel ook de weken om een kerstboom aan te schaffen. Ik bedoel natuurlijk, een echte kerstboom, niet zo’n nagemaakt kunststof ding, maar een levende of een bijna niet meer levende. Op de markt trof ik een kraam met een groot uithangbord er boven, daar stond met mooie gouden krulletters op geschreven:
’Echte Tover-Kerstbomen te koop.’ Daar moet ik het mijne van weten, was me’n eerste gedachte, want kerst en een beetje mystieks vind ik altijd wel spannend. Ik vroeg aan de man die achter de kraam stond waar die bomen dan wel stonden, want ik zag nergens iets staan wat ook in de verste verte op een kerstboom leek. “Hier staan ze,”zei hij met een zware stem, terwijl hij naar een rij stenenbloempotten wees die op de planken van zijn kraam stonden.Goed, ik geef toe dat sommige mensen meer kunnen waarnemen dan dat er daadwerkelijk te zien is, maar dit sloeg echt nergens op. “Mijn vrouw en kinderen zien mij al aankomen met een lege bloempot als virtuele kerstboom,”zei ik gekscherend. “Meneer als u een van deze potten koopt dan heeft u nog nooit van u leven zo’n mooie kerstboom in huis gehaald,” riep de verkoper een beetje geheimzinnig lachend.”Maar u moet het echt zelf weten, het zijn de aller laatste van dit jaar en ze worden voorlopig niet meer, ja, hoe zal ik het eigenlijke zeggen, niet meer zo mooi geboren,”vervolgde hij zijn verkoop praatje. Weet je wat, het kon mij echt niets schelen, een beetje avontuur, dat kon toch zeker geen kwaad.Ik had altijd nog voldoende tijd als het niet helemaal lukte, om een echte boom te gaan kopen. € 40 is wel heel veel geld voor een,zij het wel flinke, maar schijnbaar lege roodstenen bloempot.”De gebruiksaanwijzing met het toverzaadje in een zakje zit onder in de pot, meneer, u zult er echt geen spijt van krijgen.”

Met die woorden van de marktkoopman in mijn hoofd liep naar huis, met in mijn tas iets heel aparts en kostbaars, want zo voelde het wel. Zonder dat ik het mij direct besefte, kreeg ik een heel blij en gelukkig gevoel, dat gevoel had ik al jaren niet meer gehad met kerst. Ja, thuis komen met een niet zichtbare kerstboom in een bloempot, dat vraagt natuurlijk om commentaar.”Het is niet waar, je hebt weer eens wat aan laten smeren,”het was mijn vrouw, ze bulkte van het lachen. Wat de kinderen zeiden is niet allemaal voor herhaling vatbaar, het was in ieder geval duidelijk. ”Pa je bent een softie die alles maar gelooft wat ze je vertellen.” Softie of harde jongen, ‘beter een bijna lege pot in huis, dan duizend kerstbomen in een ver weg bos,’dacht ik zo. Ik kiepte de bloempot leeg op de keukentafel, een zakje met geperste grond, een piepklein zakje met daar in een nog piepkleiner zaadje, en natuurlijk gelukkig de gebruiksaanwijzing. Hij was in heel veel talen maar ook in het Nederlands. De jongste las de gebruiksaanwijzing hardop voor. “Haal de geperste grond uit de verpakking en stop het in de pot, daarna in het gaatje het zaadje planten en zet vervolgens het geheel in een emmer met lauw water.” “Maar pap, let op! Hier staat dat het alleen werkt als je deze handelingen op de avond voor kerstmis doet,”zei hij opgewonden. Naast deze beschrijving werd er geadviseerd de bloempot met emmer en al midden in de kamer te zetten en het zaadje in de nacht alleen zijn toverwerk te laten doen, dus zonder de blik van nieuwsgierige toeschouwers er bij. Vol verwachting gingen we die kerstavond naar bed, nadat we eerst de tafel in de woonkamer op zij hadden geschoven om plaats te maken voor … de toverboom. Ik werd de volgende morgen wakker door prachtige kerstmuziek die werd gezongen door engeltjes en bengeltjes. Van uit de trapopgang scheen een schitterend mooi licht naar boven. Daar stonden we, sprakeloos in ons nachtgoed boven aan de trap. ‘Wie gaat er het eerst naar beneden,”fluisterde mijn vrouw een tikkeltje op gewonden. Ik ging als eerste de trap af, want ik had ten slotte dit alles op mijn geweten. Daar stond hij, een prachtige kerstboom, ik had nog nooit zo,n schitterend schouwspel gezien. Overal straalde hij licht uit en waar die muziek vandaan kwam, Joost mag het weten, maar die wist het ook niet. Veertien dagen lang heeft de boom zijn best gedaan om de mooiste te zijn. Toen in eens op een ochtend was hij stil en zonder lichtjes, alles was zomaar verdwenen. We hebben de boom toen in de tuin geplant, en het gekke is, van het vroege voorjaar tot de late herfst zitten er altijd vogeltjes in te kwinkeleren. En weet u wat nog het aller fijnste is, niemand noemt mij meer een Softie!

Tuesday, December 18, 2007

Het haasje

Er was eens een super snelle haas
Die graag een aardslui varken wilde zijn
Het leek hem beter dan een taai duinkonijn
De jager schoot hem toen in een schot neer
En de haastige haas ging als een gek te keer
Hij riep ik wil niet het taaie haasje zijn
Maar een super malse varkenshaas
Gebraden in boter en gekruid met thijm.

Monday, December 17, 2007

Wat nou!

Is het wel te verteren, al die veel te mooie kleren
Al dat eten en dure onzinnige allang verwachte kado's
Is het wel te verteren, dat bij de geboorte van de vrede
De dieren het slachtoffer moeten zijn van onze zieke geest
Het is niet te verteren, maar het gaat al eeuwen zo
Geboorte van het licht, dooft het in dierenogen
Het geeft niet, als we maar in de mensen God geloven.

Sunday, December 16, 2007

De ban van het bos

Plotseling was het bijna doodstil geworden in het enorme grote bos. Dagen achtereen was het snerpende geluid te horen geweest van motorkettingzagen en overal lagen de gekapte boomstammen klaar voor transport. In eerste instantie werd er gedacht dat het kapkarwei klaar was. Maar niets was minder waar, door een of andere nog niet bekende oorzaak leek het er veel op dat er iets vreemds aan de hand was . Ik was voor enkele dagen in het dorpje aan de rand van het bos, op werkvakantie. Dit vanwege een verzoek van een plaatselijke milieugroep. Zij hadden mij gemaild over de grootschalige kapplannen van de plaatselijke boseigenaar en een projectontwikkelaar. Alle vergunningen waren na vele en lange procedures, door de bevoegde instanties verleend. Maar de bewoners van het nabij gelegen dorpje waren fel tegen deze grootschalige kap gekant, ze waren letterlijk en figuurlijk in het geweer gekomen. Maar zoals het overal op deze aardbol gaat, het grote geld wint het gegarandeerd van de arme bezitters van een grijpstuiver. ‘Dan maar publiciteit zoeken als laatste redmiddel,’ was hun redenering. De geweren werden weer aan de muur gehangen en de strijdbijl begraven, het Internet werd het andere, veel intelligentere wapen. Naast deze moderne wapenloze kruistocht hadden de dorpsbewoners een apart en zeer holistisch middel in de strijd geworpen, namelijk, een oud bezweringsritueel. Avonden achtereen werd er in het dorpskerkje onder leiding van een oude priester een soort gebeden ritmisch gezongen. De kleine kapel was tijdens dit gebeuren tjokvol, zelf zo vol dat er mensen op het kerkplein via de open kerkdeuren de bezwerende rituelen volgenden. Maar ondanks al deze inspanningen, verscheen er nog die zelfde week een autobus vol met bosarbeiders. Ze werden zwijgend door de dorpsbewoners bekeken, niemand, maar dan ook niemand sprak een woord met hen, het was beangstigend stil, bijna tegen het spookachtige aan. Dit hadden de motorzaagridders nog nooit mee gemaakt, maar opdracht is opdracht en begonnen zij toch gewoon met omzagen van de bomen. In het dorpskerkje werden de ritmische gebeden steeds heftiger, dag en nacht gingen ze door. Toen, toen was het op een ochtend ineens doodstil, zowel in het godshuisje als in het half gekapte bos, alleen een heel zachte toon van een soort geneuried melodietje was te horen, meer niet. Ik was dus via het internetcontact naar het bos vertrokken om in ieder geval de omstreden sloop van dit prachtige oeroude bos door middel van een rapportage op videofilm vast te leggen. Maar een doodstil bos waar niemand meer aan het zagen was, dat had ik niet verwacht. Wat was er gebeurd, welk bijzonder middel hadden de dorpsbewoners gebruikt om de bosarbeiders te verjagen?

In het enige café, annex hotelletje, van het dorp was het een gigantische drukte. Iedereen was in een opgeruimde feeststemming. Of dat het ritueel had geholpen wisten de bezoekers niet helemaal zeker, maar het kappen van de bomen was gelukkig wel plotseling gestopt. Die avond werd er stevig bier en wijn gedronken en werd er veel gedanst op een zeer speciale melodie, het leek de zelfde melodie die ik ook bij het verlaten bos had horen neuriën. In een gesprek aan de bar, gaf een lid van de plaatselijke milieugroep die mij had uitgenodigd, haar naam was Ziertje, tekst en uitleg over deze ook voor haar wel heel vreemde situatie. “Hebt u er wel eens van gehoord dat een bos wat bedreigd werd met kappen, zelf actief tot een soort actie is over gegaan?” Vroeg ze mij indringend. “Ik kan me niet herinneren dat er zo iets ergens op de wereld is gebeurd,” riep ik haar schreeuwerig toe, om boven het café kabaal uit te komen. We besloten op een wat rustigere plaats ons gesprek voor te zetten, want verstaan is wat anders dan het begrijpen van een verhaal. In de dorpspastorie was het verademend stil, want hier mochten we op uitnodiging van de oude priester ‘rustig babbelen’, zo als hij dat noemde. Geurige thee en biscuittje, bracht zijn huishoudster binnen. “Dat is goed voor de ontspanning, dan praat u wat gemakkelijker,”zei ze lief. In deze rustige sfeer kwamen we samen tot een niet zo rustige ontdekking, namelijk, wat was er die ochtend in het bos gebeurd. De enige die dat een beetje wist was een jongentje van amper vijf jaar. Hij was, zo vertelde te minste zijn moeder, die ochtend met zijn fietsje naar de bosrand gefietst, omdat hij het heel spannend vond, al die stoere mannen met oranjevesten helmen en motorzagen. Maar er waren helemaal geen werkmannen met herrie en zo, vertelde hij even later, geschrokken, aan zijn moeder. “We zijn toen met een groepje mensen maar eens polshoogte gaan nemen,”vervolgde zij het gesprek. De keetwagen waar de arbeiders in bivakkeerde was, ondanks dat er licht in brandde, helmaal leeg. Ook de tractor die gebruikt werd voor het uitslepen van de stammen, stond gewoon met draaiende motor zich brommend te vervelen. Nergens was er iemand te bekennen ook niet in de werkauto’s, die stonden gewoon op slot, en dat was het dan. Later op de dag kwam de politie alles afzetten met roodwitte linten, allemaal heel interessante figuren kwamen kijken. Een rechercheteam met witte pakken deden sporenonderzoek en de avondkranten kopte die zelfde dag nog met veel tamtam,’Bos neemt wraak’ en ‘Bosarbeiders plotseling van aardbodem verdwenen.’ Tot zover haar verhaal. Als er iets ongewoons of ergs is gebeurd, wordt er direct naar de zoekgeraakte of verdwenen personen gezocht, maar waar moesten ze hier zoeken? Nergens was een spoor van geweld of vernieling te vinden, het bos ademde als het ware, in soort hemelse sfeer en een doodse stilte uit.De volgende dag besloot ik samen met Basso, een boomkenner uit de buurt, en Ziertje, een kijkje bij het, nog steeds afgezette, bos te gaan nemen. Afzettingen met roodwitte plastieklinten zeggen mij niet zoveel, want het bos van Nederland is gewoon van iedereen, is misschien mijn, iets te simpele, stelling. Even later liepen we met z’n drieën tussen de mast hoge stammen van het bedreigde bos. “Er is hier iets vreemds aan de hand, iets mysterieus,” fluisterde Basso. Dat vreemde was een soort bijzonder gevoel, of dat we aangekeken werden door onzichtbare wezens. In eens hoorde ik een schreeuw van ontzetting, het was Ziertje.”Er zit allemaal bloed aan mijn handen,”riep ze angstig. Ze wilde een laaghangende tak opzij duwen, maar de tak brak zomaar af, als een luciferhoutje. Het bizarre was dat uit de gebroken tak iets roods vloeide, dat wat Ziertje als bloed bestempelde. Basso en ik wisten ook niet wat zagen. Hij, Basso, was de deskundige op het gebied van bomen, maar dit ging ook zijn bomen verstand ver te boven. “Bloeden van bepaalde soorten bomen komt wel eens voor, maar nooit is dat rood en zeker niet warm,”riep hij een beetje angstig. Ook bij het afbreken van een andere tak liep er een soort rode vloeistof, wat echt op bloed leek, op grond.”Je zou haast zeggen dat de bedreigde bomen iets geflikt hebben, iets waar wij ons beter nu niet mee moeten bemoeien,” het was Ziertje die dat zacht fluisterde. We besloten met het detective spelletje te stoppen, want het leek ons iets te onwerkelijk voor een spelletje. “ Misschien weet de oude priester hier iets meer van, we moeten maar eens met hem gaan praten,”opperde Basso geruststellend.

De oude priester glimlachte ondoorgrondelijk, toen hij ons verhaal aan hoorde. “Niemand anders dan ik alleen weet precies wat er gebeurd is die ochtend,”sprak hij met een haast onhoorbare zachte stem. “Het bos heeft wraak genomen, wraak voor alle door mensen vernielde natuur,”schreeuwde hij plotseling heftig terwijl hij zijn armen omhoog hief. We schrokken ons helemaal te pletter van zoveel plotselinge emotie. Over het gesprek wat hierna volgde, daar kan ik helaas niet veel van beschrijven, want de oude priester wilde niet dat de bomen de schuld van het drama kregen. “Ik ga zorgen dat alles weer normaal gaat worden, alleen moet het eerst geregeld zijn dat het omzagen van het bos absoluut wordt gestaakt, anders doe ik gewoon niets,” zei de oude priester beslist. Zaken en dingen regelen, daar ben ik wel goed in, dus op naar de ‘verantwoordelijke autoriteiten’ zo heet dat met een mooi woord. Ambtenaren, autoriteiten en meer van die regelgevende instanties, als je daar mee moet overleggen gaat er altijd heel veel tijd verloren. Terwijl slechts een handtekening voldoende is om de veronderstelde wraak van het bos ongedaan te maken.Rechtlijnig denkende mensen, kunnen of willen niet geloven dat er naast de gewone bekende zichtbare wereld, ook een ongewone onzichtbare en onbekende wereld is. Niemand weet hoe het precies gegaan is, maar ik denk dat de familieleden van de bosarbeiders veel invloed hebben gehad, want het omzagen van het bos was plotseling van de baan. Heel netjes in een officieel document met, de handtekeningen van de boseigenaar en de burgemeester er onder, werd er afgezien van het verder kappen van het bos. Voor al de gekapte bomen werden zelfs weer jonge boompjes terug geplant. Zwaaiend met het document ging ik naar het huis van de oude priester, ik was nog nooit zo opgelucht en blij geweest. De oude priester las het document woord voor woord, om te kijken of dat er geen verborgen addertjes onder het dichte gras van de ingewikkelde tekst zaten. Maar alles was gelukkig in orde, het bos was gered! Maar nu de volgende stap, de bosarbeiders weer levend terug zien te krijgen. Alle dorpsbewoners werden opgetrommeld voor het grote verzoeningsritueel wat die zelfde avond in het dorpskerkje zou plaats vinden.Toen het donker was geworden kwamen de mensen overal vandaan, iedereen had een kaars of fakkel bij zich. Er werd geen woord gesproken, alleen het geschuifel van honderden geschoeide voeten en het flakkerende geluid van de fakkels, was te horen. Een heel haast onwerkelijk verschijnsel, al die stille grote en kleine mensen die zich in en om het kerkje verzamelde.Toen, op een teken van de oude priester, begonnen plotseling de ritmische gezangen, na verloop van tijd begonnen ze als maar harder en heftiger te klinken. In verte verscheen er boven het geheimzinnige bos een enorme felle rode en gele gloed, het leek net of het hele bos in de brand stond. Na een keiharde knal, die leek op een inslaande bliksem, was het weer aarde donker boven het bos. Het leek net of ze allemaal begrepen hadden wat er gebeurd was, want de ritmische gezangen stierven langzaam weg, en iedereen begon spontaan te applaudisseren. Tijdens de toespraak, die de oude priester, na het applaus hield, zei hij dat niemand voor zonsopgang naar het bos mocht gaan, anders zou het fout gaan met het op heffen van de bezwering. De andere dag, ik heb het zelf met mijn eigen ogen gezien, zaten de bosarbeiders versuft bij elkaar in een open plek van het bos. Niemand van de boswerkers kon precies vertellen wat er gebeurd was, het leek net of ze een lange tijd geslapen hadden. Die zelfde middag nog reed een lange stoet vrachtwagens en personenbusjes het dorp uit.Daarna barste het feest los, het feest van de wraak van het bos.Is het echt zo gegaan? Wie weet, in ieder geval is het beter het bos met rust te laten, anders is het vroeg of laat, te laat.

Saturday, December 15, 2007

Uilenbal

Ik kwam hem tegen midden in de late nacht
Een vroege uil, krijsend stil scherend over mijn hoofd
Misschien dacht hij even, hé dat is een grote grijze muis
Mopperend ging hij weer zitten op een lantaarnpaal
Waar van het schemerlicht plotseling was gedoofd
Ik kwam hem tegen, in zijn hongerige jagersnacht
Maar gelukkig voor mij, was ik niet voor hem
De prooi die hij had verwacht.

Friday, December 14, 2007

Jij wel

Nadat ik was gegaan werd het stil
Zomaar stil als of niemand het wist
Nadat ik was gegaan werd het leeg
Helemaal leeg als of iedereen niets wist
Nadat ik was gegaan was er een
Niet stil niet leeg maar vol verlangen
kijk maar om en zie mij nog even
Nadat ik ben gegaan, kom ik je tegen.

Thursday, December 13, 2007

Pro Déo

Ik denk dat ik mij zelf eens ga verijken
Niet met stelen van andermans geld of goed
Want ook al zou ik dat willen willen bereiken
Door onhandigheid weet ik niet eens hoe dat moet
Ik maak me rijk door geven van geluk aan niet gelukt
Het is naar het lijkt simpel geven, iets van je eigen beleven
Nu doen is de aktie die anders door staks wordt weg gedrukt
Geef geluk als geluk zonder je te verijken door het op te strijken.

Wednesday, December 12, 2007

Katten gejammer

Het muisje dat heel goed viool kon spelen
Had een zusje die ook de gevoelige snaren kon strelen
Motzart was hun idool en favoriete lievelings componist
Maar ze speelde ook partituren van Braams en List
De kater Felix hield niet zo van de musicerende muizen
Hij wilde ze graag naar zijn kattenmaag laten verhuizen
De muizen speelde zo vals kattenjankend in het riool
Zodat Felix ging verhuizen naar de pool
Nu spelen zij Mozart voor de kat... zijn viool.

Tuesday, December 11, 2007

Groenstaal

Brandnetelsoep heeft mijn verloren smaak gered
Zijn groene ijzer zegen ontgaat haast iedereen
Jong brandend door het weer gegeseld en gestreeld
Doe je nieuwe voorjaars geboorte straks niet te kort
Brandnetelsoep de enige toegestane natuur doping
Gewoon doen met vaart
Straks in Januari Februari Maart
Als het effe kan, een flinke pan.

Monday, December 10, 2007

Even

Als je even wacht
Even wacht op de volle maan
Zie, als je even wacht zijn spiegellicht
Maanslichtschaduw maakt grenzen vaag
Stil beleven kosmische macht van de nacht
Als je even wacht.

Sunday, December 9, 2007

MB

Tussen gevoel en verstand
Zit het intuïtieve voelen als los zand
Voor je het weet is het heden voorbij
later is niet later maar komt langszij
Niemand heeft een bestaan in vergetelheid
Als hij zijn sporen nalaat in de wijzerloze tijd

Saturday, December 8, 2007

Tijdelijk

Bewegen slijten als product
Zeeën verbouwen de aarde
Winden spelen een stoelendans
Regen houdt de slijpsteen nat
Zon en maan geven uren aan
Mens stoort even dit gegeven
Tot hij evolutionair versleten is

Friday, December 7, 2007

Geraakt

Het was een lach met belevend warm gevoel
Net even over je schouder als en vogel weg gevlogen
Daar ben ik zoutpilarend gebleven als starend doel
Wie ben je met je horizonloze blauwe ogen
Misterie van een onverwachte dimensie
Ik zoek jou.

5+10= 2

Kom, ga mee naar mijn wereld
Je moet wel even verkleinen
Want jouw wereld is mij te groot
Begrijpen en bewegen in mijn wereld
Gaat met een andere taal en schaal
Altijd is het verschil als probleem gezien
Een molecul is een molecuul
Ik heb er misschien vijf en jij tien.

Thursday, December 6, 2007

No Fly

Ik kijk in de blauwe lucht zie de vogels vliegen
Waarom zou ik er eigenlijk over blijven liegen
Dat ik dat ook wel zou willen, wat? Dat vliegen
Goed, ik kan kruipen in het stalen lijf van de Airbus techniek
Maar van dat verpakte mensenvliegen word ik misselijk en ziek
Ik wil gewoon even zelf opstijgen zonder aanloop hup op de wiek
Het is wel snel even gedaan, verzin ik, in een gedachte vogelvlucht
Dat denk ik dan te doen, zo maar in een harde vloek of zachte zucht
Doe het niet, ook al vlieg je misschien even als een gevederde speer
Daar na stort je vliegensvlug als een loodzware baksteen keihard neer
Het is dan je laatste vlucht die niet gepland geland is op de aarde weer
Maar is verdwenen in de vage hel of dooie hemelsfeer.

Wednesday, December 5, 2007

Klokkenspel

Helemaal boven op zolder stond in een hoekje net onder het schuine dak, een oude bimbambom klok. Jaren geleden was hij daar terecht gekomen toen het huis, en dus ook de woonkamer, werden gemoderniseerd. 'In een modern interieur horen geen ouderwetse dingen', was de mening van de verbouwers. 'Een klok die niet loopt gaat dood,' is een oude tegeltjeswijsheid, dus werd de klok wel om de twee maanden opgewonden, alleen het slagwerk mocht niet meedoen omdat het te veel lawaai maakte met z’n harde gebimbambom op de holle zolder. Als je kunt praten, maar het is je verboden om ook maar een woord te laten horen, dan komt er toch een moment van opstand en verzet in je. Zo ook de oude klok, hij pikte het niet langer dat hij niet meer mocht bimbambommeren. Midden in de nacht klonk er plotseling de luide gongslag in twaalf dreunende deunen over de zolder en ook goed hoorbaar in het nachtelijk stille huis. Het plotselinge revolutionaire gedrag van de klok had als gevolg dat hij op een zekere dag op een veiling van antiek en curiosa terecht kwam. Tijdens de kijkdagen van de veiling hield de klok zich rustig, want hij wilde zeker geen verkeerde indruk geven aan een eventuele nieuwe baas of bazin. Hij tikte rustig de minuten in uren aan een, en bij de door zijn wijzers aangegeven tijdmomenten bimbambomde hij heel beschaafd. Er was dus zo te zien niets aan de hand, tot dat er een vader met twee lieve maar ook een beetje ondeugende kleine tweeling meisjes, naar de klok stonden te kijken. Zijn klokkenhart bonkte als een ophol geslagen paard, in de houten klokkast en plotseling, hij kon er echt niets aan doen, begon de klok achter elkaar te bimbambommeren.Hij sloeg wel twaalf, dertien keer achter elkaar, net zolang tot dat met een harde klap zijn stalen opwindveer sprong. “Die klok is stuk”, zei de veilingmeester geschrokken. Hij was direct gaan kijken waar al dat klokkenlawaai vandaan kwam. Verkopen is er niet meer bij, want niemand koopt een kapotte klok,” dan moet hij maar de afvalcontainer in, erg jammer, maar er is niets aan te doen,”zei de veilingmeester een beetje treurig. “Meneer, meneer mogen wij hem hebben om mee te spelen, toe nou, mag het?”Het was de vrolijke tweeling die stonden te trappelen van ongeduld omdat ze de kapotte klok heel graag wilde hebben. Ze waren allang uit gekeken op hun baby poppen, computerspelletjes en Lego, een echte levende klok, dat was pas echt cool. De klok met het gebroken hart werd heel voorzichtig in een karntonnendoos gedaan, samen met hun klokdragende vader gingen ze snel naar huis. Ja, een echte levende bimbambom klok hadden ze nu in hun kamer op de kast staan.En de klok? Die was nu pas echt gelukkig, want de vader van de twee meisjes bracht hem naar de klokkendokter. Die repareerde zijn kapotte veerhart weer helemaal heel, en als de kinderen aan hem vroegen om een liedje te spelen, deed hij dat heel lief en zachtjes, en.....tijdloos mooi.

Tuesday, December 4, 2007

De geef dieven

Met een harde knal plofte het voor mijn voeten op straat. Dat 'het', was een zilverglinsterend portemonneetje, eentje met zo’n koperen knipsluiting. "Waar komt dat nou in eens vandaan vliegen?"Was mijn eerste reactie. Een kleine kolonie ruzie makende kauwtjes en kraaien, scheerde rakelings over mijn hoofd. Ik denk dat zij de dieven waren, want ze maakte erg veel kabaal toen ik het 'ding' opraapte. In een andermans portemonnee kijken doe je niet, het is een al jong geleerde ongeschreven wet. Maar in dit geval breekt nood de wet, anders is er geen mogelijkheid om de rechtmatige eigenaar of eigenaresse op te sporen. Wat los geld en een briefje van vijf euro, verder niets als identificatie. Jammer dacht ik, maar net toen ik verder liep, zag ik een jongentje van een jaar of zes zeven, huilend voor bij komen rennen."Die rot kraaien hebben mij portemonneetje gestolen", riep hij huilend. Ik zie er gelukkig niet uit als een kraai, dus riep ik naar hem dat ik z’n gestolen geld met verpakking en al had gevonden. Ik heb nog nooit zo snel een huilgezicht zien veranderen in een lachebekkie. Hij vertelde mij dat hij sinterklaas cadeautjes wilde gaan kopen voor zijn vriendinnetje, maar dat hij eigenlijk, bij het na tellen van zijn geld, net iets te weinig had om een mooi boekje voor haar te kopen. Toen," in eens hadden die zwarte rot vogels ook nog eens mijn portemonneetje te pakken”, riep hij nog steeds een beetje boos. “Zit er alles nog in?” Vroeg ik hem een beetje nieuwsgierig. Hij deed het knipje open.”kijk nou eens, die kraaien hebben er een briefje van tien euro bij gestopt,” riep hij helemaal verbaasd. Hoe dat kon, dat wist hij niet, ik wel. Uit zijn broekzak pakte hij een plastiekje zakje met een krentenbol, In een oogwenk tijd zag het zwart van de kraaien en kauwen om ons heen. Want iets krijgen is dan pas echt leuk als je ook iets terug kunt doen, al was het maar met een verkruimelde krentenbol.

Sunday, December 2, 2007

Eerst jij

Ik geef je alleen een hand als ik hem terug krijg, want voor ik het weet ben ik al mijn vingers kwijt.Ik geef je alleen mijn woord als het de volle waarde krijgt, want voor ik het weet is het de echte waarheid ontnomen.Ik geef je alleen genegenheid als je er onderdak voor hebt, want voor ik het weet is het een dakloze zwerver geworden. Als jij mij vertrouwd zonder de achterdocht van legitimatieplicht, dan geef ik jouw niet alleen al mijn vriendschapshanden, ik doe dat zelfs zonder mijn vingers na te tellen.

Vader zijn.

Wees niet bang je zelf te verliezen
Geef geen gehoor aan dat te bange hart
Hé joh, ergens is er een geborgen plekje te kiezen
Het is een plekje dat er altijd is, voor jou apart
Kom bij mij als alles in het leven misschien je vijand is
Wees niet bang, je hoeft bij mij nooit je zelf te verliezen
Ik ben er altijd als je veilige vluchthaven
Ook al is alles, naar jou gevoel, hopeloos mis.

Terugblik

Ik stap door de spiegel
In de spiegelende beeld wereld
Raak mezelf gevoelloos aan
Een schijnwezen met geruisloos hart
Spreken geeft hier aan doven gehoor
Hij is zo onwerkelijk gelijk werkelijkheid
Dat in het echte licht van het achterland
Hij alleen kan bestaan.

Saturday, December 1, 2007

x+x=+

Zeg maar niets, stilte is beter
Zeg maar niets, voel je beter met stilte
Zeg maar niets, je mooie ogen spreken
Onhoorbare taal van de liefde spreekt niet
Zeg maar niets, stilte is ssst.