Klokkenspel

Helemaal boven op zolder stond in een hoekje net onder het schuine dak, een oude bimbambom klok. Jaren geleden was hij daar terecht gekomen toen het huis, en dus ook de woonkamer, werden gemoderniseerd. 'In een modern interieur horen geen ouderwetse dingen', was de mening van de verbouwers. 'Een klok die niet loopt gaat dood,' is een oude tegeltjeswijsheid, dus werd de klok wel om de twee maanden opgewonden, alleen het slagwerk mocht niet meedoen omdat het te veel lawaai maakte met z’n harde gebimbambom op de holle zolder. Als je kunt praten, maar het is je verboden om ook maar een woord te laten horen, dan komt er toch een moment van opstand en verzet in je. Zo ook de oude klok, hij pikte het niet langer dat hij niet meer mocht bimbambommeren. Midden in de nacht klonk er plotseling de luide gongslag in twaalf dreunende deunen over de zolder en ook goed hoorbaar in het nachtelijk stille huis. Het plotselinge revolutionaire gedrag van de klok had als gevolg dat hij op een zekere dag op een veiling van antiek en curiosa terecht kwam. Tijdens de kijkdagen van de veiling hield de klok zich rustig, want hij wilde zeker geen verkeerde indruk geven aan een eventuele nieuwe baas of bazin. Hij tikte rustig de minuten in uren aan een, en bij de door zijn wijzers aangegeven tijdmomenten bimbambomde hij heel beschaafd. Er was dus zo te zien niets aan de hand, tot dat er een vader met twee lieve maar ook een beetje ondeugende kleine tweeling meisjes, naar de klok stonden te kijken. Zijn klokkenhart bonkte als een ophol geslagen paard, in de houten klokkast en plotseling, hij kon er echt niets aan doen, begon de klok achter elkaar te bimbambommeren.Hij sloeg wel twaalf, dertien keer achter elkaar, net zolang tot dat met een harde klap zijn stalen opwindveer sprong. “Die klok is stuk”, zei de veilingmeester geschrokken. Hij was direct gaan kijken waar al dat klokkenlawaai vandaan kwam. Verkopen is er niet meer bij, want niemand koopt een kapotte klok,” dan moet hij maar de afvalcontainer in, erg jammer, maar er is niets aan te doen,”zei de veilingmeester een beetje treurig. “Meneer, meneer mogen wij hem hebben om mee te spelen, toe nou, mag het?”Het was de vrolijke tweeling die stonden te trappelen van ongeduld omdat ze de kapotte klok heel graag wilde hebben. Ze waren allang uit gekeken op hun baby poppen, computerspelletjes en Lego, een echte levende klok, dat was pas echt cool. De klok met het gebroken hart werd heel voorzichtig in een karntonnendoos gedaan, samen met hun klokdragende vader gingen ze snel naar huis. Ja, een echte levende bimbambom klok hadden ze nu in hun kamer op de kast staan.En de klok? Die was nu pas echt gelukkig, want de vader van de twee meisjes bracht hem naar de klokkendokter. Die repareerde zijn kapotte veerhart weer helemaal heel, en als de kinderen aan hem vroegen om een liedje te spelen, deed hij dat heel lief en zachtjes, en.....tijdloos mooi.