Scherven

In duizend gruzelementen viel de stapel Chinese soepkommetjes plus porseleinen lepeltjes uit de keukenkast op de vloer. Geen paniek dacht ik, scherven brengen geluk, even stoffer en blik en opgeruimd staat netjes.Want na het uit huis gaan van de kinderen stonden die dingen al jaren zich op een hinderlijk manier te vervelen in het keukenkastje. Want ja het gaat anders, we eten geen soep meer uit die kleine handen brandende porseleinen kommetjes, maar uit koelvoelende veel grotere vaatwasbestendige Melanine Mepal kommen met een bijkomend voordeel, ze zijn onbreekbaar en stuiteren alleen maar bij een onhandige pakbeweging. Even dacht ik, ik ben alleen vandaag, er is dus niemand thuis, een controle vrij momentum, dus gaan die Chinese scherven snel en ongezien verdwijnen in de recyclebare eeuwigheid van de grijze container. "Niet doen!", riep een stem in me, "scherven brengen geluk en dat doen ze zeker niet als jij ze stiekem laat verdwijnen." Het niet luisteren naar een eerste ingeving(intuïtie) is dikwijls de oorzaak van veel problemen. Ze staan nu in een doos te wachten op het moment dat ze mij het geluk gaan brengen naar waar ik al jaren op zoek ben, of heb ik het al? De tijd zal het leren.    

En dan,

En dan,
Als je niet zijn mag die je bent
Het leven een wissel trekt
In een richting die je ontkend

En dan,
Maakt het uit dat er mensen zijn
Die geen grenzen maken in denken
Dat het meer is dan die scherpe ene lijn
Helpen door liefde te schenken

En dan,
Wees gewoon wie je bent

Ecolabel

Herkauwend in de wei
Schijten acteurs in zwart-witte pakken
Hartstochtelijk rigoureus
De felblauwe hemel grijs
In het theatrale theater
Huilt een opblaasflamingo
Om het verdwenen ecolabel  

Het is meer

Dwingen is meer dan dwang
Dwang is meer dan dwingen
Omgekeerde dingen
Verlichten de achterkant
Van de niet bedrukte krant
Van het dagelijkse belang

Een lief lied bezingen
Met verstrooid gezang
Mooi beklonken dingen
Geluid in een telorengang
Even is m'en wezen
Geraakt in goed gevoel
Zingen is meer dan zang
Is meer dan ik bevoel

Verwarde dromen

Tis de saharazand regen die mij verbiedt
Te vergeten mijn verdroogt verdriet
Lege vruchtenmanden verschraalde handen
Onder verweesde vijgenbomen
Zomaar een aangewaaide gedachte
Wat verwarde dromen
Zonder gewenste zegen
Op de lang verwachte regen

Lieve liefde

Koperblazende lippen
Overstemde de oorlogstrom
Zag ik aan de horizon
Nieuwe vrede stippen
Toen ik het blanke duin beklom

Verwaaide trompettengeschal
Verkwijnde int golfgeruis
Terwijl ik zacht mijn vuisten bal
Fluisterde mijn gewonde ziel
Bouw nu een vredeshuis

Terwijl de vlag weer wordt gestreken
Het leven weerkeert in zijn alle ding
Komt het verlangen met de weken
En mijn ziel verlangt
Dat ik nu over de lieve liefde zing 
    

In je zelf

In je zelf, maak van je bot zijn mooie scherpzinnigheid 
In je zelf, maak van je scherpzinnig zijn lieve zachtaardigheid
In je zelf, maak van je gebonden onmin je vrije beminnelijkheid  
In je zelf, maak van het onzinnig geweld een rede voor vrede
En dan, maak als het even kan die rede voor een mooie vrede
In je zelf

Ik kende haar niet

Ze keek mij aan met haar verblauwde ogen, tranen wrijvend verdringend. We stonden bij het monument voor oorlogsslachtoffers. Witgrijzend haar speelde speels om haar verdrietig gezicht. Ik kende haar niet maar herkende wel haar gevoel van verloren te zijn in de strijd met de tijd. Een vlag die halfstok treurt om verloren zielen moet nooit een doekje worden voor het bloeden. Ze greep mijn hand, ik voelde een mooie warmte, warmte van hoop en liefde. Ik kende haar niet, maar wist wie ze was.