Eigen deeg

Het was al een tijdje geleden dat ik mijn oudtante Mies(ver in de negentig) had gezien en gesproken. Een berichtje sturen of wathsappen had geen zin. Ze heeft nog steeds een gewone vaste telefoon, 'om te  kunnen telefoneren', zoals zij dat noemt en een simpele gsm zonder toeters en bellen  alleen voor als ze op stap gaat, verder staat het ding uit. Hoe eenvoudig wil je het hebben. Maar goed, ik had tante Mies gebeld via haar vaste huistelefoon. Het ding kraakte en bromde alsof het een buitenaardse verbinding leek met daar tussendoor de verre 'Halo hier Bandoeng stem' van tante Mies. Ze bleek nog steeds de vrouw die ze altijd was, sterk en zelfbewust in haar typische manier van doen en leven. "Of dat ik langs mocht komen om eens even wat bij te kletsen?" Het bleek geen enkel probleem te zijn. "Je kom maar ik ben de hele dag thuis of in de moestuin je loopt maar gewoon verder, maar denk er wel om ik heb tegenwoordig een hondje een fel keffertje, een echte broekspijpenbijter, dus!" Ik had het begrepen een versleten spijkerbroek had ik nog wel ergens hangen. Het hondje was niet zo vervelend krengetje als ik had verwacht ik kon het beestje zelfs gewoon aaien en voor m'n spijkerbroekpijpen tilde het 'krengetje' niet eens zijn pootje op."Je bent gewoon een goed mens dat heeft Weesie al direct door anders had hij je allang uitgekauwd." Na een stevige ouderwetse bak pruttelkoffie met zelf gebakken koekjes, "je eet maar zoveel als je lust ik bak wel weer nieuwe," vertelde ze mij een heel vrolijk makend verhaal. Omdat ze letterlijk en figuurlijk al tegen de honderd liep(98), ging het lopen de laatste tijd wat minder gemakkelijk. "Ik denk dat ik een beetje versleten gewrichten heb, maar ach. het zal mijn tijd wel uit duren." Ze haalde haar schouders op en lachte als een boerin die kiespijn had. Na dat ze een paar keer haast gevallen was had de dokter haar geadviseerd een rollator aan te schaffen. Met het uitspreken van het woord 'rollator' trok ze een vies gezicht alsof het een soort ondier betrof. "Die dingen zijn voor gehandicapte of slechtlopende oude mensen mij zie je er niet achter sukkelen!" Basta en daar was alles mee gezegd. Ik zag aan haar ondeugende pretoogjes en gezichtsuitdrukking dat ze een oplossing had bedacht waarmee ze, volgens haar, niet echt opviel. Het was mij wel opgevallen dat er in de moestuin enkele mini winkelwagentjes stonden, zo ook bij de achter en voordeur. "Je hebt ze zeker al gezien?"merkte ze op. "De eigenaar van mijn supermarktje moest er vanaf en heeft ze voor noppes hier gedumpt, ik blij, hij blij! en ik loop niet voor gek." Toen ik weg ging kreeg ik een(winkel)wagen vol met zelf gekweekte groenten en flink zak koekjes van eigen deeg mee.             

Mooi mens

Opzoek naar zijn persoonlijkheid als man of vrouw kwam een mens naar de oude wijze man om raadgeving. 

Hij sprak de vrager aan  om het volgende in overdenking te nemen. 

Er is een gezicht dat zich niet laat zien, een geluid dat zich niet laat horen, een gevoel dat zich niet laat voelen, een weten wat zich niet laat weten. Intuïtie is een ongeziene ongehoorde niet oordelende alwetendheid die in je zelf en buiten jezelf als ongrijpbare aanvoelende kracht aanwezig is. Het is een kunst om die kracht te zien, te horen, te voelen en te weten, om een zelfstandig mooi mens te kunnen zijn. 

Achteruitkijkspiegeltje

Onderweg naar een afspraak even een bak koffie pakken in een eetcafé, het was een van mijn haast vaste rituelen en altijd rond de 17e van de maand. Net toen ik wilde binnenstappen parkeerde een wat oudere man zijn auto met wat banden gewring in het smalle parkeervak vlak voor het eetcafé. Op de achterbank van zijn auto zag ik een autostoeltje voor een peuter zitten. Ik dacht, vast een opa die zijn kleinkind naar de opvang heeft gebracht. Binnen was de zaak behoorlijk vol praktisch iedere tafel en plek aan de bar was bezet. Na even rond kijken zag ik de opa van het kinderstoeltje van zojuist alleen aan een tafeltje zitten. Een knik van verstandhouding was voldoende, ik kon aanschuiven. Na de eerste bak koffie kwamen we al snel aan de praat. Ik vertelde hem waarom ik altijd als vaste prik rond de 17e van de maand hier een bakkie kwam doen. En ik vroeg hem, puur uit belangstelling, of hij zijn kleinkind had weggebracht omdat ik het kinder-autostoeltje achter in zijn auto had gezien. Wat mij volkomen overviel was dat de man in tranen uitbarstte. Had ik de verkeerde vraag gesteld? nee dat niet, het zat heel anders in elkaar. "Weet u meneer ze hebben ze in de lucht vermoord, gewoon klets boem en weg al die mensen. Mag ik het u vertellen? ik moet het kwijt aan iemand die ik niet ken maar vertrouw." Overrompelt door zoveel emotie en verdriet in een persoon kon ik alleen maar ja knikken en legde mijn hand op zijn hand. "Het is goed, ik luister," fluisterde ik. "Het is nu negen jaar geleden dat mijn dochter met haar vriend en hun zoontje, mijn aller liefste knulletje van drie, op vakantie gingen naar een of ander ver land. Weet u ik ben niet zo van het vliegen, ik had al zo m'n angst. Maar ja opa en oma  hè, ze zijn al snel bezorgt. Twee keer in de week paste wij op dat stuk vrolijke ondeugd. En dan." Hij moest even stoppen met zijn verhaal. Hij had zijn hoofd verborgen tussen zijn gebalde vuisten. " Ik had ze naar Schiphol gebracht samen met mijn vrouw. Dan ineens hoor je het nieuws op de radio dat er een vliegtuig is neergestort, precies dat toestel waar." Hij stopte met een vloek. 'Hoe is het god almachtig mogelijk dat de gasten die dat op hun geweten hebben gewoon hun bek dicht houden." Er volgde nog een hele reeks van boze verwensingen. "En ja meneer dat kinder-autostoeltje is er sinds die tijd niet meer uit geweest, we kunnen het niet over ons hart verkrijgen. Ik heb nu nog iets tastbaars als ik in mijn... Achteruitkijkspiegeltje kijk."            

Soms...

 Soms ben ik dankbaar met mijn geluk, niet te leven in een land waar alles kapot moet en stuk. Stuk van het denken zonder moraal zelfs met verwoestingen in beeld en taal. Maar dat geluk is soms erg relatief  als wij elkaar in de haren vliegen en grof bedriegen in leed en lief. Ja soms is een hand in eigen boezem steken om zo te weten waar het stokt en even te bedenken voor wie je hart eigenlijk klopt. Soms...

Als je het lef hebt

 Als je niet het lef hebt je echte face te laten zien, je eigen stem of letters herkenbaar te maken. Wees dan op z'n minst een zwijgende lafaard en beschadigt een ander niet met je vuilbekkerij. Anoniem zal je naam zijn in de verschuilende en vervuilende teksten en verzonnen beelden. Maar eens zal je weten wie je werkelijk bent als je kijkt in het spiegeltje aan de wand van je geweten.Dus stop en maak er een eind aan, als je tenminste het lef hebt.

Nee

De waan van de dag is gevlucht voor zijn eigen schijnvoorstelling. Vluchten mag niet meer omdat je niet meer weet waar naar toe. Als de tolerantiegrens is bereikt worden de hekken hoger en het draagvlak lager. In het huis van mijn Vader zijn vele kamers onbezet omdat de sleutel van mededogen nergens meer te vinden is. En toch zullen we iets moeten creëren wat meer is dan alleen een Nee!

Het vrije leven

De vraag om wijsheid van lijnen en kleur.

Het binnen de lijnen kleuren is niet per definitie een manier van correct zijn in optima forma. Als die zelfde lijnen de begrenzing zijn van je creativiteit en jouw vrije denken, is het beter ze in alle vrijheid te overschrijden. Vermengen van kleur maakt bijzondere composities juist mogelijk. Als jou lijnen een spel spelen zullen zij vanzelf laten zien dat ze als richtlijnen niet dwingend hoeven te zijn maar een snoer van het vrije leven. 

Pap

 De vraag van vandaag heb ik voorgekookt boven in het keukenkastje gelegd, morgen maak ik er pap van.