Eigen deeg

Het was al een tijdje geleden dat ik mijn oudtante Mies(ver in de negentig) had gezien en gesproken. Een berichtje sturen of wathsappen had geen zin. Ze heeft nog steeds een gewone vaste telefoon, 'om te  kunnen telefoneren', zoals zij dat noemt en een simpele gsm zonder toeters en bellen  alleen voor als ze op stap gaat, verder staat het ding uit. Hoe eenvoudig wil je het hebben. Maar goed, ik had tante Mies gebeld via haar vaste huistelefoon. Het ding kraakte en bromde alsof het een buitenaardse verbinding leek met daar tussendoor de verre 'Halo hier Bandoeng stem' van tante Mies. Ze bleek nog steeds de vrouw die ze altijd was, sterk en zelfbewust in haar typische manier van doen en leven. "Of dat ik langs mocht komen om eens even wat bij te kletsen?" Het bleek geen enkel probleem te zijn. "Je kom maar ik ben de hele dag thuis of in de moestuin je loopt maar gewoon verder, maar denk er wel om ik heb tegenwoordig een hondje een fel keffertje, een echte broekspijpenbijter, dus!" Ik had het begrepen een versleten spijkerbroek had ik nog wel ergens hangen. Het hondje was niet zo vervelend krengetje als ik had verwacht ik kon het beestje zelfs gewoon aaien en voor m'n spijkerbroekpijpen tilde het 'krengetje' niet eens zijn pootje op."Je bent gewoon een goed mens dat heeft Weesie al direct door anders had hij je allang uitgekauwd." Na een stevige ouderwetse bak pruttelkoffie met zelf gebakken koekjes, "je eet maar zoveel als je lust ik bak wel weer nieuwe," vertelde ze mij een heel vrolijk makend verhaal. Omdat ze letterlijk en figuurlijk al tegen de honderd liep(98), ging het lopen de laatste tijd wat minder gemakkelijk. "Ik denk dat ik een beetje versleten gewrichten heb, maar ach. het zal mijn tijd wel uit duren." Ze haalde haar schouders op en lachte als een boerin die kiespijn had. Na dat ze een paar keer haast gevallen was had de dokter haar geadviseerd een rollator aan te schaffen. Met het uitspreken van het woord 'rollator' trok ze een vies gezicht alsof het een soort ondier betrof. "Die dingen zijn voor gehandicapte of slechtlopende oude mensen mij zie je er niet achter sukkelen!" Basta en daar was alles mee gezegd. Ik zag aan haar ondeugende pretoogjes en gezichtsuitdrukking dat ze een oplossing had bedacht waarmee ze, volgens haar, niet echt opviel. Het was mij wel opgevallen dat er in de moestuin enkele mini winkelwagentjes stonden, zo ook bij de achter en voordeur. "Je hebt ze zeker al gezien?"merkte ze op. "De eigenaar van mijn supermarktje moest er vanaf en heeft ze voor noppes hier gedumpt, ik blij, hij blij! en ik loop niet voor gek." Toen ik weg ging kreeg ik een(winkel)wagen vol met zelf gekweekte groenten en flink zak koekjes van eigen deeg mee.