Achteruitkijkspiegeltje

Onderweg naar een afspraak even een bak koffie pakken in een eetcafé, het was een van mijn haast vaste rituelen en altijd rond de 17e van de maand. Net toen ik wilde binnenstappen parkeerde een wat oudere man zijn auto met wat banden gewring in het smalle parkeervak vlak voor het eetcafé. Op de achterbank van zijn auto zag ik een autostoeltje voor een peuter zitten. Ik dacht, vast een opa die zijn kleinkind naar de opvang heeft gebracht. Binnen was de zaak behoorlijk vol praktisch iedere tafel en plek aan de bar was bezet. Na even rond kijken zag ik de opa van het kinderstoeltje van zojuist alleen aan een tafeltje zitten. Een knik van verstandhouding was voldoende, ik kon aanschuiven. Na de eerste bak koffie kwamen we al snel aan de praat. Ik vertelde hem waarom ik altijd als vaste prik rond de 17e van de maand hier een bakkie kwam doen. En ik vroeg hem, puur uit belangstelling, of hij zijn kleinkind had weggebracht omdat ik het kinder-autostoeltje achter in zijn auto had gezien. Wat mij volkomen overviel was dat de man in tranen uitbarstte. Had ik de verkeerde vraag gesteld? nee dat niet, het zat heel anders in elkaar. "Weet u meneer ze hebben ze in de lucht vermoord, gewoon klets boem en weg al die mensen. Mag ik het u vertellen? ik moet het kwijt aan iemand die ik niet ken maar vertrouw." Overrompelt door zoveel emotie en verdriet in een persoon kon ik alleen maar ja knikken en legde mijn hand op zijn hand. "Het is goed, ik luister," fluisterde ik. "Het is nu negen jaar geleden dat mijn dochter met haar vriend en hun zoontje, mijn aller liefste knulletje van drie, op vakantie gingen naar een of ander ver land. Weet u ik ben niet zo van het vliegen, ik had al zo m'n angst. Maar ja opa en oma  hè, ze zijn al snel bezorgt. Twee keer in de week paste wij op dat stuk vrolijke ondeugd. En dan." Hij moest even stoppen met zijn verhaal. Hij had zijn hoofd verborgen tussen zijn gebalde vuisten. " Ik had ze naar Schiphol gebracht samen met mijn vrouw. Dan ineens hoor je het nieuws op de radio dat er een vliegtuig is neergestort, precies dat toestel waar." Hij stopte met een vloek. 'Hoe is het god almachtig mogelijk dat de gasten die dat op hun geweten hebben gewoon hun bek dicht houden." Er volgde nog een hele reeks van boze verwensingen. "En ja meneer dat kinder-autostoeltje is er sinds die tijd niet meer uit geweest, we kunnen het niet over ons hart verkrijgen. Ik heb nu nog iets tastbaars als ik in mijn... Achteruitkijkspiegeltje kijk."