Soms zijn verhalen zo ongeloofwaardig dat ze haast te bizar zijn om ze echt te geloven.
Jan 'Langbaard' werd hij genoemd in het dorp waar hij woonde. En niet voor niks, zijn zwarte baard was enorm lang evenals zijn woeste kop met haar dat tot ver over zijn schouders hing. Jan 'langbaard' zag er dan wel wild en woest uit maar was het in geen enkel opzicht. Zachtaardig en een beetje gestoord in zijn doen, dat was wat hij was. Vanaf het voorjaar tot in de herfst liep hij elke week naar het ziekenhuis in de nabij gelegen provincie stad. Tijdens zijn wekelijkse wandelingen plukte hij overal langs de weg wilde bloemen waar hij al lopend schitterende veldboeketjes van maakte. Omdat hij altijd langs de zelfde huizen en boerderijen liep zette sommige bewoners wat bloemen uit hun eigen tuin in een emmer langs de weg. Deze giften maakte de veldboeketjes van Jan 'Langbaard heel speciaal van kleur en samenstelling. In de wachtruimte van het ziekenhuis was hij een bekende verschijning onder het personeel want ieder passerende patiënt en bezoeker kreeg van Jan 'Langbaard' een bosje 'Veldgeluk', zo als hij dat zelf noemde. Toen hij na zo'n wekelijks bezoekje van bloemen uitdelen weer terug ging lopen naar zijn dorpje zag hij op de parkeerplaats aan de achteruitgang van het ziekenhuis de lijkwagen staan van de uitvaartbezorger uit zijn dorp. Dat was voor hem een uitgelezen kans om eens gratis en rustig thuis te geraken. In een ongezien ogenblik kroop hij, zonder dat de chauffeur het merkte, onder het zwarte kleed naast de lijkkist in de lijkwagen. Eenmaal onderweg wilde hij even kijken hoever het nog was en schoof het gordijntje van de achterruit opzij. Wat hij niet wist dat er achter de lijkwagen, een familielid van de overleden persoon in de kist, reed. Die is zich helemaal kapot geschrokken en reed haast tegen een boom waardoor ze op een parkeerplaats even van de schrik moest bekomen. Toen de kist bij de aula van de begraafplaats werd afgeleverd was Jan 'Langbaard in geen velden of wegen meer te zien. Er lag nog wel een mooi boeketje van wilde bloemen naast de kist en op een briefje met hanenpotenschrift stond geschreven: Bedankt voor die bloemen en de groetjes van Jezus!