Bezorgmoment

'Hee schiet eens op man ik heb geen uren de tijd', riep de vrouw geïrriteerd. Ze stond toeterend met haar SUV Land Rover te wachten achter de bestelauto van de boodschappendienst van het bekende blauwe Appie logo. Omdat er in veel druk levende huishoudens gewoon geen tijd is om zelf de winkelwagen te vullen, is daar het paard, voor het ouderwets bezorgen aan huis, weer van stal gehaald. De jongen met  de rode Rasta muts en dreadlocks trok zich al lachend niets aan van het getoeter. Hij had al meerdere malen aangebeld zonder dat er iemand aan de deur kwam. Dan maar de iPhone. Drie maal raden waar het oproeppingeltje te horen was, juist, in de Land Rover achter zijn boodschappenwagen. ´Mevrouw u was niet thuis op het afgesproken bezorgmoment, u kunt alsnog van middag na drie uur uw bestellingen zelf op halen bij de dichtstbijzijnde Appie winkel, houdt u er wel rekening mee dat de kosten van de besteldienst alsnog in rekening worden gebracht´. Uit de boordradio klonk vrolijke salsa muziek toen hij wegreed naar de volgende klant.     

Digitale vuur

In de overvolle digitale wereld geeft de kleinste storing de grootste chaos. Deze zelfgecreëerde manier van eenzijdig communiceren is te vergelijken met een roltrap of lift die alleen maar naar boven gaat, als je naar beneden wil moet je al springend je leven wagen. Dat je meerdere ijzers in het vuur moet hebben is een oeroud gezegde maar dat nog steeds van deze tijd is. Dus handel er naar zonder je handen in het digitale vuur te steken.     

Op reis

De weg naar Hamelen kent meer kronkelpaden dan rechte wegen. Het is wellicht te snel gezegd dat deze slingerende wegen je het landschap meer laat beleven. Maar daarnaast is het ook te kort door de bocht dat linea recta recht toe recht aan de snelste rit in zich verbergt. Hoe het ook zei: als tijd in het geding is, is het misschien handiger een reiswekker mee te nemen of anders op z'n minst een of twee stopwatts. Denk ook eens aan de mogelijkheid om een goed en spannend boek te lezen, zo verplaats je je zonder van je plek te hoeven gaan. Van tijd tot tijd een bak zwarte koffie er tussendoor voorkomt tunnelvisie en black-out momenten. Dus is het niet de vraag of je op reis gaat vandaag of morgen, maar leg een kussen in je rug, je benen op de bank, neem een slok koffiebonendrank, ga met deze rust en zegen op reis zonder je te bewegen. 

Zonder dat je het weet

Als een probleem niet oplosbaar lijkt is het juist die tegenwind die je leert laveren. Zodat ondanks alle tegendruk het juist die wind is die je naar een oplossing brengt. Het uit de weg gaan en omzeilen van moeilijke zaken geeft geen richting maar stuurloos ronddobberen in de eindeloze oceaan van narigheid. Een koel hoofd met een heldere vooruitziende blik zal in de hitte van het ontspoorde moment de boel weer op de rails zetten. En tot slot nog even dit: complotdenken verward je geest zonder dat je het weet.

Niemand toch?

 Het is de moeite waard te geloven in je zelf en niet in het onhaalbare. Meer is niet nodig dan een heldere geest en een open terugkijkende en vooruitziende blik. Als de wind zich draait, zich naar de toekomst richt, dan komen de vogels van liefde en geluk vanzelf in zijn vlucht mee. Wacht niet op de tijden die zich niet kunnen of willen keren, het maakt je krachteloos in je keuzes en besluiten. Niemand kan de zon in de ogen blikken zonder verblind te raken, maar hem dan simpel gewoon alleen maar de rug toe te keren maakt bange zwarte schaduwen in je los. Dus wees in deze wijs en denk aan wat de beste keuze is om jezelf te zijn zonder je daar in te verliezen. Want zeg nou zelf, wie zit er nou te wachten op iemand die de weg kwijt is, de weg naar geluk en liefde. Niemand toch? 

Van oor tot oor

 Midden in de vlakke velden van een enorm groot landbouw bossen en heide gebied, stond zomaar plomp verloren een haast honderd meter hoog rotsblok. Het leek haast alsof de rots rechtstreeks uit de ruimte daar was neergeploft. Zeker al meer dan vijftig jaar woonde hij daar, Janies Petraeus,- helemaal bovenop de punt van de steile en vrijwel voor iedereen ontoegankelijke rots. Met zijn enorme spierkracht had Janies Petraeus met hamer en beitel een flinke woonholte uitgehakt zodat hij zich kon beschermen tegen wind, kou en regen of felle zon. Ook had hij een soort primitief hijskraantje van balken touwen en katrollen gemaakt. zodat hij naar de vlakte kon afdalen om verder te gaan en staan waar hij wilde. De boeren en andere bewoners van de grote vlakte vonden het wel prima dat Janies Petraeus zo hoog boven hun hoofd woonde. Als er slecht weer op komst was kon Janies Petraeus dat als allereerste zien. En de afspraak was dat hij, in ruil voor wat wijn etenswaar en kleren, de bewoners van de vlakte zou laten weten welk weer er op komst was. Maar op een zekere dag leek het er op alsof een heel grote mol de rots had ondergraven. Dat was natuurlijk niet zo, want zulke mollen bestaan gewoonweg niet. Maar hoe het ook zei, de rots was behoorlijk scheefgezakt. Zo scheef zelfs dat Janies Petraeus zeker niet meer van plan was naar boven te gaan om het weer te voorspellen. Ineens zaten de bewoners van de vlakte zonder hun goed en slecht weerbericht voorspeller. En dat was al snel te merken toen tijdens het binnen halen van het hooi het plotseling begon te regenen zonder dat iemand het had verwacht. Zonder Janies Petraeus weerbericht ging het dus niet en dus moest er snel iets bedacht worden om de rots weer kaarsrecht te krijgen. Alle boeren en houthakkers gebruikte in die tijd werkpaarden om het zware werk te doen, en dus waren er heel veel werkpaarden. Met zoveel trekkracht bij elkaar moest het toch lukken om de rots weer recht te trekken.  Overal vandaan werden er lange touwen bij elkaar gezocht. Onder leiding Janies Petraeus klauterde sterke jongens en meiden met strengen lichte touwen bij zich de scheefgezakte rost op. Toen ze helemaal boven bij de punt waren lieten ze de lichte touwen zakken om daarna de zware touwen op te hijsen. Na een dag hard zwoegen was de rots goed ingespannen en kon het trekken met de paarden beginnen. Maar hoe hard de paarden ook trokken, er was geen enkele beweging in de scheefgezakte rots te krijgen. Wat nu? "Als we nou eens met z'n allen om de rots gaan dansen en flink hakken stampen dan komt de rots misschien wel los!"riep een klein jochie van nog geen drie turven hoog. Janies Petraeus en ook de andere leek het een prima idee. Er werd snel een echt dansorkest door de dirigent van de dorpsfanfare georganiseerd en iedereen die maar een beetje kon dansen of hakken en stampen was naar de rots gekomen.In de kortste tijd begon de grond om de rots te trillen toen iedereen dansend en stampvoetend te keer ging. De paarden trokken uit alle macht en ineens schoot rots met een doffe plomp weer zo recht als een kaars. Janies Petraeus was de eerste die het zag en hij glunderde van oor tot oor.                    

Ruilen

Mag ik met je ruilen, jij een beetje van mij en ik een beetje van jou.   Mag ik met je ruilen, jij wat van mijn warmte, ik wat van jouw koele kou. Delen is soms zoveel meer, meer dan ruilen van lief en leed, het is iets van je zelf geven zonder de verwachte ommekeer die je snel vergeet. Dus wil je met me ruilen, delen of meer dan meer, dan zal ik dat lieve liedje voor je spelen, niet eenmaal, maar telkens weer.