Stadsratten

 Het is maar weinige gelukt zichzelf succesvol in andere te kopiëren. Misschien is dat maar goed ook vooral als het gaat om een torenhoge Mussolini protserige eigendunk. Maar wat te zeggen als die protserige eigendunk een metershoog standbeeld laat oprichten van zijn corpus delicti, in gegoten brons, weerbarstig steen of gepolijst marmer. Het is maar dat men het weet, standbeelden, van wie of wat dan ook, zijn immer gedoemd de maker er van te laten vergeten anders dan de bonze naamplaatjes dat dikwijls onleesbaar suggereren. De meeste verbronsde en versteende heersers en andere vereerde dwazen worden vroeg of laat omvergetrokken, opgeborgen in de kelders van musea of onder gescheten door de gevleugelde stadsratten. En zo zal het zijn als een mens denkt te moeten heersen na zijn dood.      

Vrijheid

 Met een pistoolschot in zijn borst was de adelaar bloedend en vleugellam neergestreken op het ereveld van de gesneuvelde vrijheidsstrijders.Door duivel losgelaten bloedhonden zijn op zoek gegaan om hem te apporteren bij de oppergod van het eeuwige kwaad. Maar opeens was daar de indiaan getooid in de gedaante van de gevederde beschermgeest van de vrede. De bloedhonden werden al jankend verjaagd naar de eeuwige jachtvelden. Verwond als hij was steeg de moedige adelaar weer op om het luchtruim naar de nieuwe vrijheid te kiezen. 

uitbarsting

Toen het uitlopen van het groen plots verdween, het verborgen onderkruipend leven zich hierin verklaarde, verscheen er boven op de ruwe vlakte het korstmos met zijn eigen overlevingswaarde. Even was de schepping weer terug bij af en diep in haar schulp gekropen. De wereld stond even op zijn kop door het verliezen van zijn hemelse filantropen.Bejaarde dagen begonnen zich in nachten af te zonderen met hels kabaal en over donderen. Toen kwam de stille stilte over alles wat er niet meer was, het leven keerde langzaam terug in een aarde bedekt met lava en vulkanisch as.     

Waarheid als een koe

 Het betonnen landweggetje was leeg op wat schijnbaar verdwaalde koeien na. Slalommend om de koeien en verse koeienvlaaien heen raakte ik zowat in een remmende slip,  de ruwe bermen  waren hier de reddingsboei, of toch niet. Plots kwam er  een abrupt einde aan onze privé Dakar rally omdat het lekkenbandensyndroom zijn weg naar onze auto had gevonden. Niet één maar alle vier de rubbersloffen waren in de kortste tijd zo plat als het aller platste dubbeltje maar kon zijn. Met andere woorden, het was een dubbeltje op zijn kant de we niet om gesodemieterd waren. De gepasseerde koeien hadden ons ondertussen al loeiend weer bereikt en stonden ons als crazy verdwaasde minkukels likkend en kwijlend aan te staren. Hoe, in godsnaam, was dit mogelijk? Bij nadere inspectie bleken er aan weerszijden van dit koeienpad om de paar meter een soort van grove spijkermatten liggen. 'Heel handig en oprolbaar om zijn vee zonder schrikdraad te kunnen verkassen naar een ander weiland, 'vertelde de veeboer ons. Ruim 4 uur en vier nieuwe banden later reden we met een plastic jerrycan vol verse melk huiswaarts. Wat we geleerd hadden? dat koeien veel slimmer zijn dan hun achterkant doet schijten.         

Nieuwjaarswens

Ik wens iedereen voor dit jaar

gezondheid en geluk 

laat deze nieuwe tijd daar

de ruimte voor geven

ook al is alles niet lief en mooi 

heel soms zelfs een beetje stuk 

zaai dan toch voor elkaar

een nieuwe bloemenwei

zodat straks 

na januari februari

maart april 

in mei

ruimte is 

voor volop nieuw 

fleurig bloemenleven.  

Als het even lukt

Niet achterom kijken

Waanzin weet niet van verdriet

Over de te snel verborgen lijken

Het waarom, ik weet het niet

 

Niet achterom kijken

De wereld draait toch door

Maar zolang het virus niet wil wijken

Zijn er tranenmeren van het dodenkoor 

 

Kijk over de horizon

Zonder waanzin naar nieuw geluk

De aarde zal weer duizenden bloemen baren

Het leven komt weer terug, 

Het is niet stuk 

 Zo komt alles goed 

In liefde tot  bedaren

Als het even lukt

 

O dennenboom

De dag was heel laat wakker geworden zoals alle dagen in december dat doen. In het grote dennenbos had het de hele nacht gesneeuwd er lag wel een flinke laars hoog met verse dikke sneeuwvlokken. Alle dennenbomen zagen er prachtig uit met al die witte sneeuw op hun groene takken. Door al die sneeuw was het bos verandert in een echt winter bos of beter gezegd, in een echt kerstfeest bos. De boswachter had aan de handelaren in kerstbomen al heel wat bomen verkocht. Die bomen stonden nu met prachtige lichtjes en versieringen in de huizen van de mensen in de stad te schitteren. Het was nu muisstil in het dennenbos, of eigenlijk...nee toch niet want ergens klonk er iets wat op huilen leek, het was net of er iemand erg veel verdriet had, zo zielig klonk het. Maar waar kwam dat verdrietige huilen toch vandaan? wie was daar zo verdrietig in dit zo mooie besneeuwde dennenbos? Het was een heel klein dennenboompje, het stond in z'n eentje helemaal alleen te beven en te trillen tussen de hoge dennenbommen. Het kleine boompje trilde zo hard dat alle sneeuw van haar takken was afgegleden. De vos en het konijn maar ook het ree en het wilde zwijn waren op het vreemde geluid afgekomen. De slimme vos nam al snel het woord, want als je slim bent moet je dat ook laten zien. De vos dus, vroeg aan het dennenboompje waarom zij zo moest huilen terwijl het al haast kerstfeest was? Na veel gesnik en gesnotter kwam het hoge woord er uit, ze voelde zich zo klein en zo alleen zodat ze dacht ook lelijk te zijn. Met horten en stoten vertelde ze snikkend dat ze ook zo graag naar de grote stad had willen verhuizen om ergens in een deftig huis met lichtjes slingers en kerstballen te mogen pronken. De dieren van het dennenbos begrepen nu heel goed waarom ze zo verdrietig was geworden. Na stevig onderling gepraat en snavel gekwetter van de bosdieren waren ze het eens. Ze gunde het kleinen dennenboompje ook een mooi en vrolijk kerstfeest te kunnen vieren. Zo gebeurde het dat de ijsvogel midden in de nacht naar de sterren vloog om een paar van die flonkerende sterren van de hemel te plukken. Het konijn maakte slingers van ijskristallen en het ree was op zoek gegaan naar een kolonie vuurvliegjes. Toen de avond viel en het heel donker werd, waren alle dieren van het dennenbos in een kring om het kleine dennenboompje gaan zitten. De ijskristallen schitterde in het twinkelende licht van de vuurvliegjes en de hemel sterren op de takken. Toen kwam de aller mooiste verassing, de nachtegaal die anders nooit in de winter zingt was voor even terug gekomen van zijn overwintervakantie in Afrika en zong het prachtige kerstliedje,'O dennenboom, O dennenboom, wat zijn je naalden wonderschoon! Alle dieren zongen uit volle borst en snavel mee. Zo was het toch nog een mooi en vrolijk kerstfeest geworden in het anders zo stille witte winterbos.