Het kleine

Veel meer dan dit is het niet

gewoon een moment genieten van wat het kleine biedt 

een dwarrelend vallend beukenblad een nat  bedauwd spinnenweb 

het kleine geluk dit te kunnen zien dat ik zomaar heb 

Veelmeer dan dit is het niet 

Achterblijvers

Zondemeer heeft hij schijnbaar met weinig moeite deze zware last op zijn schouders geladen en lopend door de lange lindelanen en ruwe ongebaande wegen uiteindelijk zijn laatste rustplaats in berusting  gevonden. In een met kreukels omwonden tragikomisch verhaal is hij schouder aan schouder met zijn last in de onzichtbare oneindige eindigheid verdwenen. Zo je hem de komende tijd toch nog mocht tegenkomen groet hem gedecideerd zonder maar een woord te spreken want zijn tijd is ingehaald door de bedroefde achterblijvers van weleer.

Spoorloos

Een argeloze regenworm wurmde zich al wurmend in de grond 

achterlatend een nog warm wormenhoopje uit haar wormenkont 

een snavelspittende merel zag onder het pas gevallen blad 

het dampend regenwormen hoopje uit het regenwormengat

zo heeft de merel in rap tempo met zijn gele snavelgebit 

een supervers en warm middagmaal uit de grond gespit

dus wees ook als je geen regenworm bent wel extra attent

want voor je het weet sta je door de sporen die je achter laat 

door dat simpele onbewuste verraad 

zomaar in je naakte hemd.

   

Oerritme

In het ritme van de natuurlijke klokslag bewegen is de haast vergeten taal van dag en nacht. De omgekeerde mensenwereld heeft dit oerritme naar zijn hand gezet. 'Het duister wijkt de nacht vlood heen'. Wie weet er nog van als alles steeds meer wordt overbelicht. Morgenrood en avondrood, ze zijn meer dan nodig in de tijd van nachtverblinding.  

Mag ik?

Zonder maar een woord tegen de kat te zeggen had ze samen met hem de trein gepakt naar Verweggistan. Toen haar werd gevraagd of ze had ingecheckt had ze de conductrice met de zelfde vraag beantwoord. Ja natuurlijk had ze alles volgens de regels gedaan ze was geen crimineel die gratis ging reizen.Omdat er geen andere geen passagiers waren, de treincoupé was verder leeg, zei ze tegen de conductrice dat ze best wel even een time out kon nemen. "Want het leven is toch al een gekkenhuis." Al snel werd er een thermosfles met koffie en twee bekers tevoorschijn getoverd. "Koekje er bij?" "Ik doe even de rits van de poezentas open dan kan ze er gezellig bij komen zitten." Het ijs van ambtelijke afstandelijkheid was al snel gebroken nadat het poezenbeest al kopjesgevend op de schoot van de conductrice kroop. "Nou ja zeg dat doet ze anders nooit, ze is helemaal geen allemansvriend," zei ze verontschuldigend. De koffie was lekker, het koekje ook, en toen waren daar opeens de tranen die een uitvloeiende mascara van de conductrice veroorzaakte. "Het beestje voelt het aan dat ik vorige week mijn Minous heb moeten laten inslapen," snikte ze. Even was het stil ondanks de bekende treinherrie. Toen kwam het verhaal los. De kat die mee reisde was niet van haar, ze was een paar maanden geleden in de openstaande tas gekropen toen ze op het perron op de trein stand te wachten. "kijk ziet u ik ben een mens van alle dag, het oud zijn zit behoorlijk in m'n botten en eigenlijk, oké ik kon het beesie niet aan het lot over laten, ik zie wel waar de ark van Noach strandt." Met een mooie begripvolle blik keek de conductrice de oude dame aan. "Mag ik.?"     

Zwanenzang

De kwinkeleer is beland in onwijs onverstand daar zijn frivool gezang spoorslags vals van de wijs raakte. Zodat een ander kwinkelpaar met hun krijsend commentaar de kwinkeleer in een helse kakkefonie overstemde. Het hij en zij andere dan wij, ze zijn in ras tempo de grote trom gaan roeren. De kogels die geen enkel gebedshuis zullen ontwijken zijn zonder engelenvleugels de stad uit gevlogen op zoek naar het leven dat is gevlucht voor de dood. En ondertussen is het kwinkeleren in een droeve zwanenzang gestorven.

Kwijnende dagen

Hoezeer de dagen gaan kwijnen 

in donkere uren stil verdwijnen

het verlaatte licht wraakt zich in melancholiek

zoals de vertrekkend zomergasten op de wiek

het nachtelijk koud kruipt onhoorbaar in het starre hout

en ik maakt de kachel aan want het ik heb het koud

Hoe meer de dagen kwijnen.