Pauze seizoen

Dan zal de boom zijn groene ramen sluiten
De koperen najaarszon verdort zijn blad
En in de verkilde naakte aardse kluiten
Sluipt nergens meer een slang of pad  

Het zaad heeft zich omsloten en bedacht
Zo niet te kiemen tot het andere zicht
Zich te verbergen in de zwarte aardenacht
Tot het prille blinken van het nieuwe lentelicht
 

Weer heel te zijn

Het hele leven
In scherven
Gevallen
Niet opgeraapt
Voor geluk
Wederkerigheid
Niet maakbaar
Ook de heler
Blijkt stuk

Dan komt
De dag
Dat de zon
Laat voelen
Schaduw gemis
Klamme handen
Wringend verwoelen
Ogen nat gewis

Kom bij mij
Ik geef je
Schervenlijm
Zo ondanks stuk
Weer gaat leven
Je wederkerigheid
Mag beleven
Om gevallen
Weer heel te zijn
In jouw geluk

Verrassend

Het was vrij vroeg in de ochtend toen ik besloot, na een zowat slapeloze nacht, een cappuccino te pakken bij me stamkroeg bij mij om de hoek. Het smalle tafeltje aan het raam met uitzicht op de straat, het is mijn favoriete vaste plekkie daar. Ik zit het liefst alleen zonder gezeik aan mijn, door slaap tekort getergde, kop. Dan komt er ineens een soort Einsteinwarhoofd naast me zitten, een man die ruikt naar zuurdesembrood zware shag en jenever. Ik doe net of ik hem niet zie en ruik, maar ja, hij  denkt dan toch dat ik hem zie en gaat effe de wakkere haan tegen mij uithangen, zoiets van: Ik zal jou effe wakker kraaien! Nou ja kraaien, een schorre hobo daar leek het meer op. Maar goed, wat doe je dan in zo geval? Meestal krijg ik dan behoorlijk de pest aan zo'n gozer, maar  echt waar, deze keer niet echt, weet je, een zielig figuur vond ik het eigenlijk. Dus ga ik toch maar even naar zijn zuurdesem gezwam zitten luisteren, toch?
Hij vertelde mij dat hij de afgelopen week iedere keer een soort van apocalyptische droom had gehad. Moeilijk woord maar hij legde uit, dat het een soort bizarre nachtmerrie was, maar wel een soort om niet echt bang van te worden. Oke, ik had al twee pittige cappuccino achter  me kiezen zitten en was zodoende hierdoor enigszins in staat om naar  zijn kletsverhaal te luisteren.'Kom maar op," zei ik quasi belangstellend.

In zijn droom had hij een gezicht gezien van een voor hem volkomen onbekend persoon. Wat hij ook deed, zoals even opstaan voor een sanitaire noodzaak, tot even de koelkast raadplegen voor een stukkie worst een slokkie gedistilleerd, niks hielp. Zodra hij weer in zijn kooi lag om te gonzen, ja hoor daar was die weer, het gezicht. "Ik was er wel klaar mee met die kop ik wilde gewoon effe rustig pitten." Hij zweeg even en bleef wat wazig voor zich uit staren.
"En hoe is het afgelopen?"vroeg ik hem lichtelijk geïrriteerd, want een verhaal zonder end daar ging ik niet m'en tijd aan zitten verprutsen.
"Nou ja je geloof het niet," ging hij verder, "kom ik hier bij de Appie om de hoek een persoon met precies die zelfde porum waar ik van droomde tegen. Maar goed, effe praatte kan geen kwaad dacht ik zo. Weet je wat die zei? je raadt het nooit. Hij had mijn porum in zijn droom gezien.
Ik mag op staande voet veranderen in een kalkoen als het niet waar is, wat een gedoe." Het zweet parelde van zijn hoofd. Ik  had het wel met hem te doen, en het beste medicijn wat je in zo'n situatie kan bestellen is toch een bak koffie met een glasie antivries, ik nam er zelf ook maar een, want alleen zulke dingen consumeren is saai. Maar goed waar was ik gebleven? O.ja Voor de proef  hebben ze samen in een hotelletje met z'en tweetjes in één bed geslapen. "Je raadt het nooit!"riep hij met een bulderende lach, " we droomde allebei de zelfde droom, hij zag mijn porum en ik de zijne, of  beter gezegd, de hare." De deur van de kroeg werd open gegooid. "O schatje zit je hier, ik was je zoek." Een stevig uitziend vrouwmens zoende hem op zijn voorhoofd. Inderdaad vrouwelijke schoonheid met een zware mannenstem. En dromen... ze kunnen soms heel verrassend uitkomen.                 

Te kunnen leven

Het wegbabbelen in een gebrabbeld streekdialect is een perfecte weerspiegeling van de ongeïnteresseerdheid ter plekke.
Die van de plaatselijke overheersers. Het niveau van deze afspiegeling is een verbleekte weerspiegeling van een geflopt theaterstuk.
Wat de mensen bezighoudt is niet dat waar men zich mee bezighoudt, het is geen installatiekunst van een scheefwonende scheerzeiler, maar het gewone dagelijkse gedoe om ondanks alle gecompliceerdheid gewoon simplistisch te kunnen leven.    

Eindstation

Dan komt de dag dat van alle stations die ik passeer er niet een is die mij inspireert om uit te stappen.  Omdat ik weet dat mijn reis niet oneindig zal zijn moet ik toch een besluit nemen. Boven de hemelse wind is er het stille onderwaterleven wat mijn zicht vertekend en de vogels zingen niet in de nacht. Ik wacht op het fluitsein van de machinist en blijf alleen achter op mijn eindstation.  

DNA

En zo zal het zijn,
dat mensen door het ophalen van hun schouders kramp hebben in hun nek, want ze missen het DNA dat empathie vertegenwoordigt. 

Jodelen

In een café zat een oude dame, zij had een naam, een heel voorname.
Achter een bierglas zat een halve gare wazig voor zich uit te stare.
Met een biljartkeu tussen zijn weke knieën dacht hij olleke bolleke knol ik wil met haar welaan voor de lol naar de Alpen gaan om te skiën.
Zo is't zomaar stel op sprong gekomen dat zij in een alpenhut samen zijn gaan wonen. En de oude dame roept nu apetrots dat zij iedere dag biertjes drinken op een hoge rots en daar olleke bolleke knol dagelijks jodelen van de lol.