Misschien?

Bedenk in je koopgedrag dat  niet teveel niet veel meer is dan gewoon meer dan nodig is. Het klinkt wat vriendelijker door het versluierd woordgebruik. De prijs die staat op de kop van een kip is niet meer of minder dan die van een koe kalf schaap of lam.Want het doden van een dier heeft hier maar een doel en dat is geld verdienen aan.... Laat je niets wijsmaken dat het leven niet te koop is, het gaat er om welk leven het gaat. Een hond of kat of elk ander troetelbeest. Het maak uit welk dier kan of mag blijven leven tot het natuurlijk verloop het einde orkestreert. Bedenk in je koopgedrag wat jij daar aan wil en kan doen. Niet veel meer maar veel minder:Misschien? 

Het getij

Net als het getij keert de wereld zich bruut gedwongen naar een andere kant. Omgehaalde gietijzeren zelfbeelden presenteren zich opnieuw in herrezen vleselijke gedaantes zonder empathisch beleven . Schouderophalen overdreven ontkennen gladgestreken ontplooide gezichten en zelfs het knikkend knielen, ze zijn uit de donkerkamers van deze ontspoorde geesten met het keren van het getij als een valse sfinx herrezen. Nu nog de vervuilde horizon laten verbleken en het witte ideaal is vertolkt in eigen volk eerst in hun eigen begrensde digitaal.    

Eigen fantasie

De bedoeling van het hieronder geschreven verhaal is dat het zomaar ineens stopt. Het is de lezer die een manier mag vinden om het verhaal zich verder te laten vertellen in zijn of haar eigen fantasie. 

Minuten lang had hij haar aan gestaard zonder maar een woord te zeggen. Alsof hij niet bestond bleef zij ongestoord door gaan met waarmee ze bezig was: grote boomschijven bedoeld voor brandhout kleiner te kloven. Telkens als er een stuk gekloofd hout een eind weg vloog rende haar herdershond er achteraan en dropte het in de houtmand. "Je hebt goeie hulp!"riep de man en wees daarbij naar de kwispelstaartende hond. Nu pas had ze in de gaten dat ze in de gaten werd gehouden en knikte zonder een woord te zeggen.Wat moet die man? ik ken hem niet, te minste zo op het eerste gezicht, dacht ze, en ging weer verder met het hout kloven. "Zie je niet wie ik ben, je kleine broertje Kobus! je ben me toch zeker niet vergeten hé, Klazien?" Plots smeet ze de kloofbijl op de grond, gaf een rauwe schreeuw en keek vol verbazing naar de man die beweerde dat hij haar kleine broertje was, haar kleine broertje Kobus. Nee dat kon niet!

Jaren geleden had men haar verteld dat haar lievelingsbroertje, haar lieve kleine Kobusje, te gelijk met haar vader en moeder om het leven was gekomen bij een fataal vliegtuigongeluk. Na vele maanden van zoeken was het vliegtuigwrak uiteindelijk, in de haast ondoordringbare rimboe van een onbewoond tropisch eilandje in de Stille oceaan, terug gevonden. De stoffelijke resten van een deel van de inzittende waren zo verbrand dat herkenning van wie of wat ze waren niet meer was vast te stellen. De grote vraag was toen of er ergens nog een spoor van overlevende werd gevonden. Al snel bleek dat er geen enkel bruikbaar spoor  meer te vinden was. Alles was door de tropische natuur heel snel overwoekerd en opgeslokt. Zodoende werd het zoeken, na enkele weken van vergeefse pogingen, gestaakt en werd het dossier gesloten verklaard.       

Moraal verhaal

 De regenworm kermde dat het eeuwige leven hem haast was ontgaan omdat opeens daar was een rode haan. Snavelpikkend met zijn rode hanenkop propte hij de regenworm na veel gewurm in zijn hanenkrop. Maar de worm was niet van gisteren en op zijn achterhoofd gevallen en beet de rode haan in zijn rode hanenballen. Van schrik kraaide de haan als een valse kapoen en dat gekrijs vond de boer echt ongepast en onfatsoen. Zo heeft  hij snel de rode haan van zijn rode hanenkop ontdaan. De worm is na deze brute slachtpartij ongezien verdwenen in de groene koeien wei. Zo is de moraal van dit verhaal, als je iets zomaar flikt niet alles ongezien wordt gepikt.     

Voorjaar

Over gevlogen meer dan te tellen was een zwerm van gakkende vleugelwiekers zonder uitlaatgas. Zomaar zonder end voorbij gerend door boksende rammelaars met hun moertjes in hun voorspel voor zusjes en broertjes. Elke ochtend wakker door het geluid van merel gefluit de een nog virtuozer dan de andere merel gozer. Het is allom gefladder en gefluit kraaien of paaien om de hom of kuit. Het voorjaar is pas echt begonnen zodra het zorgen voor nageslacht in woord en daad luidkeels is bezongen. 

Bijsmaak

 De intensieve veehouderij heeft de laatste jaren er een concurrent bij gekregen. Het is een heel aparte en toch ook weer behoorlijk alledaagse concurrent:de elektriciteitsmaatschappijen. Door het zogenaamd schoner maken van het milieu, lees uitlaatgasvrij, moet het wagenpark aan het infuus en zijn hele hordes automobilisten laadkabel afhankelijk geworden. Net als in de intensieve veehouderij is de leverancier van het voer, lees elektra, de spreekwoordelijke spekkoper, wind en zon zijn immers gratis toe te eigenen. Overal in stad en land zie de auto's aan de infuuskabel van de energie cowboys hangen. Onafhankelijkheid is ook hier, alle windmolens en zonneparken ten spijt, verder dan de vrije zon en wind zijn. Want van wie is de wind en zon eigenlijk? Het is net als bij de dieren in de intensieve veehouderij, ze bestelen mensen van hun onafhankelijkheid en in hun gaan en bestaan. Het delen in de winst heeft net als bij de miljoenen koeien varkens en kippen, een wrange en bloedige bijsmaak. 

Hiernamaals

Ik heb de weg terug even in mijn spiegelbeeld zien verschijnen. Verdwijnend om nooit meer te zijn wie ik was verkleinend. Het dorre hooi wordt nooit meer het groene lentegras. Het koren heeft de tijd nodig om te blijven in haar wederkerigheid. En ik denk niet te zullen vergaan om dat ik eet van dat steeds weer opnieuw ontkiemende graan. Zo is mijn hoop niet iets triviaals maar een hoop die voort leeft in het alledaagse hiernamaals.