De weken voor kerstmis zijn traditioneel ook de weken om een kerstboom aan te schaffen. Ik bedoel natuurlijk, een echte kerstboom, niet zo’n nagemaakt kunststof ding, maar een levende of een bijna niet meer levende. Op de markt trof ik een kraam met een groot uithangbord er boven, daar stond met mooie gouden krulletters op geschreven:
’Echte Tover-Kerstbomen te koop.’ Daar moet ik het mijne van weten, was me’n eerste gedachte, want kerst en een beetje mystieks vind ik altijd wel spannend. Ik vroeg aan de man die achter de kraam stond waar die bomen dan wel stonden, want ik zag nergens iets staan wat ook in de verste verte op een kerstboom leek. “Hier staan ze,”zei hij met een zware stem, terwijl hij naar een rij stenenbloempotten wees die op de planken van zijn kraam stonden.Goed, ik geef toe dat sommige mensen meer kunnen waarnemen dan dat er daadwerkelijk te zien is, maar dit sloeg echt nergens op. “Mijn vrouw en kinderen zien mij al aankomen met een lege bloempot als virtuele kerstboom,”zei ik gekscherend. “Meneer als u een van deze potten koopt dan heeft u nog nooit van u leven zo’n mooie kerstboom in huis gehaald,” riep de verkoper een beetje geheimzinnig lachend.”Maar u moet het echt zelf weten, het zijn de aller laatste van dit jaar en ze worden voorlopig niet meer, ja, hoe zal ik het eigenlijke zeggen, niet meer zo mooi geboren,”vervolgde hij zijn verkoop praatje. Weet je wat, het kon mij echt niets schelen, een beetje avontuur, dat kon toch zeker geen kwaad.Ik had altijd nog voldoende tijd als het niet helemaal lukte, om een echte boom te gaan kopen. € 40 is wel heel veel geld voor een,zij het wel flinke, maar schijnbaar lege roodstenen bloempot.”De gebruiksaanwijzing met het toverzaadje in een zakje zit onder in de pot, meneer, u zult er echt geen spijt van krijgen.”
Met die woorden van de marktkoopman in mijn hoofd liep naar huis, met in mijn tas iets heel aparts en kostbaars, want zo voelde het wel. Zonder dat ik het mij direct besefte, kreeg ik een heel blij en gelukkig gevoel, dat gevoel had ik al jaren niet meer gehad met kerst. Ja, thuis komen met een niet zichtbare kerstboom in een bloempot, dat vraagt natuurlijk om commentaar.”Het is niet waar, je hebt weer eens wat aan laten smeren,”het was mijn vrouw, ze bulkte van het lachen. Wat de kinderen zeiden is niet allemaal voor herhaling vatbaar, het was in ieder geval duidelijk. ”Pa je bent een softie die alles maar gelooft wat ze je vertellen.” Softie of harde jongen, ‘beter een bijna lege pot in huis, dan duizend kerstbomen in een ver weg bos,’dacht ik zo. Ik kiepte de bloempot leeg op de keukentafel, een zakje met geperste grond, een piepklein zakje met daar in een nog piepkleiner zaadje, en natuurlijk gelukkig de gebruiksaanwijzing. Hij was in heel veel talen maar ook in het Nederlands. De jongste las de gebruiksaanwijzing hardop voor. “Haal de geperste grond uit de verpakking en stop het in de pot, daarna in het gaatje het zaadje planten en zet vervolgens het geheel in een emmer met lauw water.” “Maar pap, let op! Hier staat dat het alleen werkt als je deze handelingen op de avond voor kerstmis doet,”zei hij opgewonden. Naast deze beschrijving werd er geadviseerd de bloempot met emmer en al midden in de kamer te zetten en het zaadje in de nacht alleen zijn toverwerk te laten doen, dus zonder de blik van nieuwsgierige toeschouwers er bij. Vol verwachting gingen we die kerstavond naar bed, nadat we eerst de tafel in de woonkamer op zij hadden geschoven om plaats te maken voor … de toverboom. Ik werd de volgende morgen wakker door prachtige kerstmuziek die werd gezongen door engeltjes en bengeltjes. Van uit de trapopgang scheen een schitterend mooi licht naar boven. Daar stonden we, sprakeloos in ons nachtgoed boven aan de trap. ‘Wie gaat er het eerst naar beneden,”fluisterde mijn vrouw een tikkeltje op gewonden. Ik ging als eerste de trap af, want ik had ten slotte dit alles op mijn geweten. Daar stond hij, een prachtige kerstboom, ik had nog nooit zo,n schitterend schouwspel gezien. Overal straalde hij licht uit en waar die muziek vandaan kwam, Joost mag het weten, maar die wist het ook niet. Veertien dagen lang heeft de boom zijn best gedaan om de mooiste te zijn. Toen in eens op een ochtend was hij stil en zonder lichtjes, alles was zomaar verdwenen. We hebben de boom toen in de tuin geplant, en het gekke is, van het vroege voorjaar tot de late herfst zitten er altijd vogeltjes in te kwinkeleren. En weet u wat nog het aller fijnste is, niemand noemt mij meer een Softie!
No comments:
Post a Comment