Keetje wippen

Toen ik een jochie van een jaar of  8 was, de tweede wereldoorlog was net een paar jaar afgelopen, woonde ik midden in de stad.
Tegenwoordig worden veel kinderen, uitzonderingen daar gelaten, met de auto naar school gebracht en opgehaald, want lopen of fietsen, hoe doe je dat ook al weer? In die tijd moesten we veelal gewoon lopen om ergens naar toe te gaan. Er waren wel wat fietsen te leen of te koop maar dat was echt niet veel en  kinderfietsen waren er al helemaal niet. Die enkele die je wel eens zag waren voor de rijkeluis-kinderen en niet  voor de gewone burger.We hadden de Duisters, ook na de capitulatie, ons complete fietsenpark met hun aftocht onvrijwillig mee gegeven, dus het gevolg was een groot gebrek, je raadt het al, aan fietsen.
Het verkeersbeeld op straat werd bepaald door heel veel lopende mensen, soms een paar krikkemikkige, door onze bevrijders achtergelaten, auto's nog wat leger Harleys met zijspan en behoorlijk wat paardenwagens en handkarren. O ja, niet te vergeten: De elektrische tram! Heel vreemd vond ik eigenlijk, ik denk nu dat de bezetter er zelf handig gebruik van maakte, dat even tussen door. Maar in ieder geval, de tram was de oorlog vrij ongeschonden door gekomen en het enige betrouwbare goedkope en regenvrije vervoersmiddel voor gewone mensen. Goedkoop, maar dat betekende dus niet voor niks.
Ik en veel van mijn leeftijdgenoten hadden erg veel niks, en heelveel weinig. Zakgeld bestond niet je had gewoon geen rooie cent om te besteden.Voor een enkeltje betaalde je maar 5 cent tot het eindpunt, strippenkaart of ov-chipkaart bestonden nog niet. Maar zonder die 5 cent kwam je dus nergens. Dan maar een manier verzinnen om snel en voor noppes naar school of in het weekend naar de binnenstad te gaan.
Die manier hadden ik en veel van mijn vriendjes al vlug bedacht. Hoe? Tramsurfen!of anders gezegd tramkleven. De trams van die tijd hadden geen automatisch dichtklappende deuren maar een open balkon zowel in het midden als aan de achterkant. De houtentreeplanken waren breed en er zaten  flinke zilverkleurige instapbeugels aan de zijkant. Springen op een rijdende tram was zeker niet ongevaarlijk, je kon soms mis springen... au! En als de conducteur, ja die had je toen nog, je in de smiezen had duwde hij je gewoon  van de treeplank af, boem, knal hatsikidee! zo tussen al het andere verkeer in. Er was nog een andere manier van attractief vervoer, we noemde dat 'keetje wippen'. Zo vlak na de oorlog reden er wel niet veel auto's, maar die er wel reden waren heel geschikt om achterop mee te liften. Ze hadden niet, zoals nu, bumpers van kunststof, maar stevige stalen bumpers met dikwijls een reservewiel om je aan vast te houden. Het tramsurfen was bloedlink, maar het 'keetje wippen nog veel linker. Als de chauffeur door had dat hij een gratis passagier op de achterkant van zijn wagen had, probeerde hij die met alle  macht door onverwachtse bewegingen, remmen en snel optrekken, er af te krijgen. De sport was natuurlijk om blijven staan er niet af te vallen en dus een stoere bink te zijn bij de andere. Hoe gekker hoe mooier, soms stonden we wel met 4 man sterk op een A Ford bumper. Dat het ook verkeerd kon uitpakken, is mij een keer overkomen. Het ging om een keer dat ik keetje wippend op weg naar school was. De bestuurder van mijn gratis taxi merkte mij op, opeens begon hij zo hard ging rijden, dat ik met geen mogelijkheid nog van de wagen af kon springen.Na veel kilometers scheuren stopte hij pas.Toen ik er snel was afgesprongen zag ik tot mijn schrik dat ik aan de andere kant van de stad was terecht gekomen. Er zat voor mij niets anders op om helemaal terug te lopen, want van tramsurfen en keetje wippen, had ik even m'en zakken vol. Veel te laat  kwam ik die ochtend op school, het werd nablijven+strafwerk en een briefje mee voor het thuisfront, dat was een bewogen dag, maar ook een om nooit meer te vergeten.