Hap er niet in

Even na zessen begon het eetcafeetje, waar ik wel eens wat broodjes wil schransen, vol te stromen. Ik had me met mijn broodjeszalm en een kom tomatensoep gepositioneerd bij het raam, zodat ik tijdens het eten de buitenboel een beetje kon observeren. Het tafeltje voor twee waar ik alleen aanzat werd al snel het tafeltje waar het voor eigenlijk bedoeld was, want met een korte vleiende vraag, "is deze plek nog vrij?" en een afgedwongen goedkeurende blik van mijn kant, had ik ineens een allercharmantst tafelgenootje tegenover mij zitten. Een paar minuten was het een beetje eng stil tussen ons, maar met een,"mag ik u eens wat ondeugends vragen?"was het gesprek plotseling op gang gekomen. "Ik zie dat u van die lekkere broodjes met tomatensoep zit te eten, zou u dat ook voor mij willen bestellen? ik heb de hele middag geshopt, begrijp u? en ik heb nu een vreselijke honger maar mijn geld is allemaal op," ze keek mij met haar mooie haast droevige ogen vragend aan. 'Kijk, dat heb ik weer', dacht ik enigszins opgelaten. Een diepe zucht klonk tegen over mij omdat waarschijnlijk het antwoord te lang op zich liet wachten. "Goed", zij ze geïrriteerd, "u denkt natuurlijk dat ik een bedelaarster ben, dat is ook zo op dit ogenblik, maar straks betaal ik u alles gewoon terug, maar niet in euro's." Ik schudde dat het niet nodig was, ik bestelde voor haar het zelfde cafémenu wat ik zelf had en rekende voor de zekerheid maar meteen af. Met volle monden praten is niet netjes maar we deden het wel want zo lekker waren de broodjeszalm met rucola en de tomatensoep "U krijgt straks wat u waard bent,"klonk het broodje kauwend vervormd, uit haar rood gestifte mond. Toen ze dat zei verslikte ik mij haast in de tomatensoep en keek haar vragend verbaasd aan, wie was zij? dat ze mij zo snel ontwapenend kon beïnvloeden. Na onze smikkel pauze werd het nu toch tijd voor enige verduidelijking, zeg uitleg, dat vond ik tenminste. "Voor ik u gaat uitleggen waarom ik dit heb gedaan, vraag ik u," "zeg toch gewoon jij of jouw," flapte ik er zomaar uit. "Vraag ik jou,"vervolgde ze onverstoord, om eens even door het raam naar buiten te kijken." Ik had mij namelijk, omdat de late zon in me gezicht scheen, met mijn rug half naar het raam gekeerd. Wat zag ik buiten op de stoep voor het eetcafé? het leek op een filmploeg met camera's en dat soort spullen. "U, pardon jij, je bent gefilmd voor een nieuwe tv serie, de café-eigenaar weet er van hij zit ook in het complot, alles is al afgerekend en je krijgt het geld van hem terug", zei ze lachend toen ze een zoen op mijn bebaarde wang gaf. "Hoe gaat die serie heten?"vroeg ik nieuwsgierig. "Hap er niet in!" riep ze vrolijk vanuit de deuropening op weg naar haar collega's.