N'ontbijt

"Verzaakte wereld zaken maken van de zakenwereld een verzaakte wereld, meneer en daar wil ik absoluut niks meer mee te maken hebben,"zei de nogal fors gebouwde man , die tegenover mij in de treincoupé kwam zitten. Volgens mij doelde hij op het 'Financieele Dagblad' wat ik op dat moment aan het lezen was. Ik voelde mij echt niet aangesproken, want de krant die ik in het bagagerek gevonden had, las ik meer uit verveling dan echte intresse. Hij vervolgde zijn tirade door op een vervelende manier het stuk krant wat hij voor zich zag hard op te lezen. Dit vond ik zo verschrikkelijk iritant, dat ik plotseling de krant in elkaar frommelde en in het afvalbakje stopte."Goeie aktie,"riep de man lachend, "nu kunnen we elkaar ten minste zien, want de halve wereld is s'morgens met zijn koppen verborgen achter krantenkoppen en dat is niet goed, volgens mij,"praatte hij druk gebarend. Ik moest hem inderdaad gelijk geven, want door dat stomme krantenleesgeloof is er wel veel menselijk kontakt verloren gegaan."Neem nou mijn vrouw," vervolgde de man," zij maakte altijd mijn ontbijt klaar en gaf me koffie zonder dat ik naar haar keek, ik zat gewoon in die stomme krant te lezen, want die is veel belangrijker dan, nou ja u weet wel, mijn vrouw." Ik keek naar hem toen hij zijn verhaal vertelde , ik zag dat hij tijdens zijn uitleg zeer geëmotioneerd raakte, de tranen liepen over zijn wangen. Ik stelde voor bij het eerst volgende station even een bekertje koffie voor hem te halen, want al ben ik niet zijn vrouw, koffie schept een sociale band zonder onderscheid in wel of geen suiker. Na de daad bij het woord gevoegd te hebben, zaten wij, zeg maar haast gezellig, aan de koffie te lurken. Wat was er op een ochtend bij hem thuis gebeurd? Het bekende ritueel bij het begin van iedere werkdag was volop aan de gang, toen hij plotseling, als in een soort ingeving, zijn krant weg lag. Tot zijn stomme verbazing zag hij niet zijn vrouw in haar ochtendjas daar staan, maar een robot die met flikkerend lichtjes en lieve geluidjes zijn koffie keurig zonder een druppel te morsen in schonk. "Wie ben jij nou,"schreeuwde hij hevig geschrokken, "en waar is mijn vrouw? was zijn volgende angstige vraag. "Ik ben u vrouw,"riep de robot met een blikke digitale stem,"ik zorg voor u,"herhaalde hij zeker 10 keer achter elkaar. Gillend ben ik naar boven gerend, daar lag mijn vrouw nog in haar bed, heel rustig te slapen. Gelukkig ze was niet bij mij weg gelopen, maar zei ze laterhand dat het niet veel gescheeld had, ik had het toch niet ontdekt. Ik heb direct mijn abonnement op de krant opgezegd, de robot heb ik aan mijn kleinzoon gegeven, want die studeerd aan de technisch hogeschool, en mijn vrouw krijgt ieder ochtend een zoen en een vers gezet koppie thee van mij op bed. Die flauwekul van een ontbijtje hoef ik echt niet meer, en koffie, ach meneer... daar heb je toch een machine voor.