Thursday, June 19, 2008

Geen verhaal

Het was woensdagmiddag,“ik kan alles repareren wat kapot is!” riep het krulkoppige jochie vrolijk. Hij zat op de stoep op een uitgespreid oud tafelkleed met allemaal scherven van potjes tegeltjes en een heleboel andere rommeltjes. Ik was op mijn hurken bij hem gaan zitten, want een ‘alles reparateur’ in het wild, dan ook nog zomaar op de stoep, die kwam je niet overal tegen. Een flinke tube lijm, hamer en nijptang, schroevendraaiers en allemaal ring en steeksleutels, lagen te schitteren in de zon.”Repareer je ook horloges?”, vroeg ik hem een beetje nieuwsgierig. Want mijn favoriete horloge had een paar weken geleden plotseling er de brui aan gegeven. Na een kijkoperatie van de horlogemaker, was er een teleurstellende conclusie, niet meer te maken. Het weggooicultuurmonster had zich ook van hem meester gemaakt, maar daar was ik het niet mee eens. “Op een zekere dag vind ik wel iemand die er echt verstand van heeft”, had ik hem toe gebeten. Kom op zeg, gooi maar weg en koop, vooral bij mij, een nieuwe, daar trapte echt ik niet in. Ik had ondertussen mijn dode horloge uit mijn zak gehaald en het aan de krullenkop gegeven. Hij keek een paar tellen aandachtig naar het polsklokje, stopte het in een blikken trommel en plaatste deze vervolgens in een oud houtenkistje.”Dit is mijn toverdoos, hij maakt horloges en klokken, alleen u moet wel even geduld hebben”, vertelde hij een beetje lacherig. Ik kreeg van hem een mooi gedrukt papiertje als een soort afleveringbewijs.”Zaterdag ochtend is het horloge klaar en het kost u maar vijftien euro en dat bedrag betaald u pas als u het horloge weer op komt ophalen”, sprak hij opeens heel zakelijk. Ik vond het een perfecte deal en ook een kwestie van elkaar gewoon een beetje kunnen vertrouwen. Zaterdag ochtend was het zo ver. Ik zag het kereltje al van een afstand op het trottoir zitten. Het houten kistje stond er ook, en ook riep hij weer, dat hij alles wat kapot was kon repareren. Een blik van herkenning was voldoende toen ik hem het afleveringsbewijsje gaf. “Het klokkie is weer pico bello in orde, het loopt weer 6o minuten in een uur,” riep hij trots. Hij toverde het polsuurwerk uit het kistje tevoorschijn en ik gaf hem de beloofde vijftien euro. Inderdaad het liep prima en het glom als een gloednieuw horloge. Ik was heel nieuwsgierig hoe hij dat fikste, en vroeg hem naar zijn repareer geheim. “Ik weet eigenlijk zelf ook niet hoe het werkt, ik heb het van een oude horlogemaker gekregen en die zei dat het alleen werkte als het een gewone opwindbare klok of horloge was,”vertelde de knul wijs. Moderne op batterijen lopende uurwerken kon het toverkistje dus niet maken. Toen ik weg liep en mij nog even omdraaide om te vragen of hij hier iedere woensdag en zaterdag was, zag ik dat er niemand meer op de stoep zat. Ben ik nou gek , of, ik begreep er helemaal niks meer van. Toen ik op mijn horloge keek om te kijken hoe laat het was, zag ik even als in een spiegel het lachende gezicht van de krullenkop, hij gaf mij een knipoog en weg was het beeld. Ik denk dat ik dit verhaal maar aan niemand vertel, want het is zo vreemd dat het gewoon verzonnen lijkt. Een ding is wel zeker, mijn horloge is niet meer stil blijven staan en dat is dan voor mij toch het uur van de waarheid geweest!

No comments: