Hemelvaart

Toen ik tijdje geleden op een begraafplaats was om de laatse rustplaats te bezoeken van een overleden familielid, kwam een wat oudere man naar mij toe. Hij vroeg mij of ik de weg naar de hemel wist, ik dacht daar heb je weer zo'n geloofsovertuiger en daar moet ik niets van hebben. Maar aan zijn ietwat dromerige gezicht te zien had hij zeker niet de bedoeling mij een of ander geloof te willen verkopen. "Ze heeft mij gezegd meneer, dat de weg naar de hemel hier in de buurt moet zijn", zei hij vervolgens met een zachte lieve stem, terwijl hij vermoeid op een van de grafstenen ging zitten. Ik vroeg hem waarom hij hier die weg zocht, want gewoon was het niet, daar alle wegen hier altijd dood lopen. Ik ging even naast hem zitten om hem op zijn gemak te stellen, want ik vermoede dat hij door een recente verdrietige gebeurtenis de weg was kwijt geraakt. Maar dat was niet zo, zijn vrouw leefde nog ze was zelf heel fief, en ook zijn twee getrouwde kinderen mankeerde niets en hadden een goeie baan."Nee kijk", zei hij." Ik zal u het maar vertellen wat er aan de hand is",hij sprak nu wat minder dromerig."Ik heb laatst een auto navigatie systeem voor mijn verjaardag gekregen, u kent ze wel zo'n schermpje op je voorruit met een damesstem er in." Ik knikte om te laten zien dat ik begreep en wist wat hij bedoelde."Nou omdat de dominee van onze kerk altijd zo moeilijk en geheimzinnig doet als ik hem iets over de hemel vraag, dacht ik zo, ik ga er zelf eens kijken, want met dit aparaat zal het zeker lukken. Ik stelde hem voor om in het buurtcafé even wat te gaan drinken,"en dan kijk ik meteen even of het allemaal wel klopt wat die wegwijsdame u verteld." In het café onder het genot van een alcoholvrij biertje, bestuurdeerde wij samen het wegwijzersysteem. Na het intoetsen van bestemming hemel, verscheen inderdaad de begraafplaats op het schempje, en een vriendelijke vrouwenstem riep onophoudelijk." U heeft u eindbestemming bereikt".