Hoop gaat leven

Ergens ver onder de grond leefde eens een mol. Zijn mollenleven speelde zich voornamelijk ondergonds af. Een enkele keer maakte hij wel eens een molshoop om even boven de grond te neuzen. Echt goed zien kon hij niet, maar dat was ook niet nodig want in zijn ondergrondse woning was het altijd pikke donker. Toch kwam er een dag dat de mol het zat was, altijd maar in het donker te moeten leven. Andere dieren konden vliegen of zwemmen er waren zelf vogels die dat allebei konden. Het enige waar hij goed in was, was gangen graven en molshopen maken, dat was alles. Hij kon niet fluiten niet loeien of blerren zelf niet eens zachtjes zoemen zoals de bijen. Wat doe je als je een sombere bui hebt, je gaat naar de kroeg om eens even je gal te spuwen achter een flink glas sterk spul. Zo ook de mol, hij groef een gang recht onder de tapkast, kroop uit zijn molshoop en ging aan de bar zitten. De barkeper, die heus wel rare snuiters gewend was, stond even met zijn ogen te knipperen, een mol op een barkruk dat kwam niet veel voor. Maar O.K, de mol bestelde een Scotch whisky en vertelde zijn donkere eenzame droevige verhaal aan de barman. "Dus jij wil meer leven in de brouwerij, iets meer sound of zo iets,"vroeg de barman aan de mol."Als je nou eens meer mollen op kunt trommelen,"zei hij, terwijl hij de mol nog een whisky in schonk,"dan kunnen jullie met elkaar een Undergroundband vormen en s'avonds hier komen spelen". De mol was dol enthousiast, eindelijk kwam er wat meer sound en licht in zijn leven, al moest hij wel de andere mollen nog zo ver en gek zien te krijgen, zodat ze ook in de Undergroundband kwamen spelen. Toen ik een paar weken later weer eens een pilsje ging drinken in mijn stamkroeg, klonk er van achter de tapkast een echte real underground sound. Een enkele keer zag ik zelfs een mol met een zonnebril en gitaar en een met een saxofoon over de tapkast rennen, maar dat kan ook door te veel pilsjes drinken zijn komen.