Geestzien

"In ieder huis woont zeker een of meerdere geesten", zei mijn opa altijd. Daarom liet hij gewoon een klein klapraampje openstaan en als hij naar bed ging vroeg hij beleefd of ze geen herrie en rommel wilde maken als hij sliep. Oma vond het maar een rare gewoonte, maar ze zei er nooit iets naars over, want je weet maar nooit, was haar gedachte. Toen ik een keertje bij ze mocht logeren, had mijn moeder mij al op de hoogte gebracht van opa's vreemde gewoonte, "ik moest maar net doen of ik hem geloofde," had ze gezegd. Ik vond het erg spannend, want van geesten had ik natuurlijk wel eens gehoord maar ik had ze nog nooit echt gezien. Ik mocht die avond laat op blijven van mijn opa, zo laat zelfs dat ik samen met hem naar boven ging. Ik hoorde opa in de woonkamer zeggen dat de geesten ook vannacht welkom waren, maar dat ze zich extra rustig moesten houden, want er was een logé in huis. Een klein beetje bang was ik wel, maar mijn opa stelde mij gerust, er kon niets gebeuren want het waren goede geesten. Ik was net een beetje in slaap gevallen, toen ik wakker werd van gestommel en stemmen beneden in de woonkamer. Stijf van schrik trok ik de dekens over mijn hoofd, maar dat hielp eigenlijk helemaal niet.
Mijn nieuwschierigheid won het uit eindelijk van mijn angst, ik sloop de trap af om te gaan kijken waar het gestommel en praten vandaan kwam. In de woonkamer zag ik tot mij stomme verbazing drie witte spookachtige wezens op de bank zitten, druk pratend met elkaar. Ik kon ze slecht verstaan het leek wel een soort vreemde taal of een dialect, zo iets in ieder geval. Toen een van de geesten mij in de deuropening zag staan, wenkte hij mij om naast hen te komen zitten. Het gekke was, ik was helemaal niet bang en ging gewoon naast hun zitten. Hoelang en waarover we al zo hebben geklets weet ik niet meer, maar toen ik de volgende morgen in mijn bed wakker werd, had ik een perkament papierenbriefje in mijn hand waarop in mooie letters geschreven stond, 'Deij maost mooie sloapt jonghe'.