Sleutel geheim

Ik had een sleutel gevonden, hij lag op straat vlakbij een afvoerput. Het was een sleutel met een sleutelringding er aan. Na veel gepruts en gezoek , zag ik dat het sleutelringding een briefje in zijn mollige buikje verborgen hield. Ik las, 'deze zoeksleutel is van ons en als je dit leest niet van jou of u.' Zo'n verhaal schiet natuurlijk helemaal niet op als je er geen afzender bij zet. Maar toen ik het briefje ondersteboven hield, zag ik in eens iets wat op een adres leek. Na wat ontcijferen en een beetje gokken, kwam ik er achter wat het sleutelwoord was. Thuis aan de keukentafel met koffie en een stratengids, vond ik snel het sleuteladres en na een snelle koffie slok, hup op de fiets. Het was een smal autovrij straatje midden in het centrum. De bewoners hadden tegen de muren mooie geveltuintjes gemaakt, waarvan sommige de basis vormde voor een uitbundige gevelbegroeiing. Een hoge donkergroene deur met een glimmend gepoetste kopere trekbel, ja, die maakte inderdaad veel lawaai. Na wat ganggestommel ging de deur kreunend open, en daar stonden ze, twee kleine meisjes van een jaar of vijf, zes."Ik heb de sleutel van jullie huis gevonden,"riep ik enthousiast. Maar de meisjes lachte en schudde hun blonde krullenkopjes."Die sleutel is een fopsleutel u bent gefopt door ons,"riepen ze allebei giebelend. "Meneer hebben ze u ook beet genomen, het zijn toch een stel bijdehante tantes," het was zo te zien de moeder van de giegelbekkies. Ik vertelde haar dat ik het wel leuk vond, want het is natuurlijk een heel spannend spelletje wat alleen een echte puzzellaar begrijpt. Een lekker bakkie thee met zelfgebakken koekjes, het werd een onverwachtse gezellige middag.Ik liep met in de ene hand het stuur van mijn fiets en in de andere hand een zak met koekjes, fluitend naar huis. De sleutel van simpel geluk ligt gewoon op straat, maar je moet hem wel oprapen en ontcijferen.