Friday, November 30, 2007

Het kan verkeren

Ik keek in mijn achteruitkijkspiegel, ze stond achter mij te wachten voor het zelfde rode stoplicht. Snel nog even haar lippen gloshing maken, dan wat haargefriemel. Even hadden we een ondeugend knipogend oogcontact, en, ja hoor, het elektrische geschreeuw van een ongeduldige claxon, hé joh het licht is op groen! Ik was eigenlijk degene die met mijn spiegelende controle de zaak een beetje op hield, ‘een halve minuut van alle minuten die er zijn op de wereld van de voortrazende klok economie’, mopperde ik geïrriteerd. Maar de autodame achter mij bleef een dame, ze trok zich niets aan van het snelle jongens gedoe. Ze trok misschien iets te rustig op, waardoor er te veel bumperkleef-ruimte ontstond tussen haar en mij. Daar was hij, de snelle zakenjongen met zijn BMW, tussen ons in, als een zojuist afgeschoten anti-file-raket. Het nu ontstane achteruitkijkspiegelcontact was er een van een niet handsfry bellende middelvinger opstekende gifkikker. Het stoplicht was ook nu nog steeds de onverbiddelijke regelgever, dus stoppen voor rood is je geraden, anders is er het justitiële kassabonflitsen met betalen. Bellen met een verstarde middelvinger en plotseling remmen, hoe doe je dat op tijd, dus niet, een behoorlijk harde bonk tegen mijn achterbumper was het gevolg. Ik doe meestal niet moeilijk bij een begrijpelijk menselijk falen, maar deze keer sloegen bij mij alle stoplichten door! Eerst pakt hij mijn heimelijke onbekende liefde af en vervolgens maakt hij zich schuldig aan autoaanranding. Toen we even later op een parkeerplaats, want hij had natuurlijk schade aan zijn leascar opgelopen, stopte. Stapte hij direct uit en riep al scheldend, dat ik niet voor een oranje licht moest stoppen, want dat was de oorzaak van deze ellende. Beleefdheid is niet altijd aan het vlotte pak af te zien, verdekt schelden en beledigen is de nieuwe cultuur aan het worden. De schade aan mij gedateerde auto, viel, afgezien van een bumperkras, best wel mee. Bij de wasstraatfrisse BMW was alleen het nummerbord ingedeukt door de botsproefbestendige trekhaak van mijn karretje. "U gaat wel heel kort door de bocht meneer", het was de pittige dame die door de zelfde inhalende wegpiraat was gesneden en door de probleemrijder in het nauw was gedreven. Ik heb zelden een 'vlotte stoere jongen' zo zien afgaan, want wat bleek, dat de dame in kwestie zich legitimeerde met haar politie pasje, agente in het burger, wat een toeval. Niet even maar een heel tijdje later kwam de BMW mij, met de strak voor zich uitkijkend gup, op de snelweg met een veel te hoge snelheid voorbij rijden. Flits en nog een felle flits, sommige eikels gaan nu een maal graag op de foto.

1 comment:

Wieteke I. Opmeer said...

het is echt een geweldig verhaal!
je word steeds beter!