Zwijglicht

In de stationshal was het behoorlijk druk, tussen de haastige reizigers liep rustig een wat oudere man in een opvallende rode overal, met op zijn schouder een aluminium laddertje. Ik had geen haast, want de trein waar ik op rekende, rekende niet op mij, hij was wegens een overwegstoring uitgevallen."Er worden zo spoedig mogelijk bussen in gezet,"schalde de stationluidspreker. Nou dat spoedig betekende over het algemeen op z’n minst een dik uur vertraging. Terwijl ik een bekertje koffie uit de automaat haalde, zag ik dat de man in de rode overal zijn ladderachtige trapje uitzette bij het lage plafongedeelte van de hal. Hij klom naar boven en draaide met een gehandschoende hand een brandende lamp uit de fitting, om hem vervolgens te vervangen door een niet brandend exemplaar. Om de paar lampen verving hij zo overal in het plafon brandende lampen door niet brandende. In een doos van Philips gloeilampen, werd de wisseltruc afgerond. Op een gegeven moment kwam de lampen verwisselende man met zijn laddertje naast mijn zitplaats staan. Ik keek hem met een verbaasde blik aan en vroeg waarom hij deze lampen wissels toe paste. " Wist u dat u de eerste bent die dat aan mij vraagt,"zei hij vriendelijk. "Niemand heeft tegenwoordig nog tijd voor een ander,"vervolgde hij. "Ga eens even rustig zitten dan haal ik snel even een lekker bekertje koffie voor u,"zei ik een beetje overdreven kameraadschappelijk. Want, het altijd alles willen weten gevoel, speelde mij weer danig parten. Terwijl hij zijn koffie slurpend op dronk, vertelde hij tussen het slurpen door, dat, ondanks de grote verhalen, niemand echt zuinig met energie omging, vooral de grote bedrijven doen dat niet. "Ik ben een eenmansbedrijfje begonnen in
'Het zelfde zicht met minder licht',"zei hij triomfantelijk. "Ik leen lampbranduren zonder dat iemand het opmerk, wat ze wel op den duur zullen merken is dat hun energie verbruik is afgenomen." De goede lampen die hij zo verzamelde verwisselde hij tegen betaling weer bij andere bedrijven die met kapotte lampen zaten. "Vindt de stationbeheerder het goed dat je deze lampen tijdelijk leent?' vroeg ik hem nieuwsgierig. " Nog nooit heeft iemand gevraagd wat ik aan het doen ben, u bent de eerste, dus gewoon mondje dicht over het licht,"fluisterde hij. "Attentie, voor de reizigers naar Eindhoven staan de bussen voor het station klaar,"schetterde de stationluidsprekers. “Ik moet helaas weer verder want ik heb een afspraak bij een gloeilampenfabriek in Eindhoven,” verontschuldigde ik mij.Ik gaf hem een schouderklopje, hij mij een vette knipoog. Tijdens de rit in de bus voelde ik in mijn jaszak iets bollig en warm zitten, een lampje misschien?