Wat zien ik

"Ik wist niet eens dat ze bestonden, maar nu heb ik er toch echt een gezien", riep mijn vrouw haast buitenadem, toen ze de tuin uit kwam hollen. "Snel waar is mijn camera, want zo iets bijzonders moet ik vastleggen, riep ze nog steeds hijgend als een postpaard. Ik wilde haar nog vragen wat ze dan gezien had, maar weg was ze als een speer helmaal naar achteren in onze tuin. Ik dronk eerst rustig mijn koffie op, om vervolgens met een slakkegangetje ook eens even in de achtertuin te gaan kijken. Mijn vrouw zat op haar knieën tussen de bessenstruiken met de digitalecamera in de aanslag. "Sssst,"siste ze, "anders jaag je ze weg. Ik wist echt niet wat ik weg zou moeten jagen, want ik zag helemaal niets wat zich weg liet jagen. Een paar minuten later kwam ze vol trots en opwinding de geschoten plaatjes op het lcd schermpje laten zien. Ik ben dikwijls een scepticus, soms tegen het vervelende aan, maar nu gingen mijn ogen en mond wijd open van verbazing. Ik zag op het schermpje kleine houtachtige wezentjes met lijfjes en hoofdjes van eikeltjes. "Zie je nou wel dat ze echt bestaan en dus niet alleen in het boek van 'Paulus de boskabouter en de Eikelmannetjes,' zei ze verrast. Wat was er aan de hand? Enkele weken geleden waren we op vakantie geweest in een bosrijk gebied. Voor de aardigheid hadden we tijdens een boswandeling uit een soort gevoel van nostalgie allemaal eikeltjes verzameld."Daar maak ik thuis eikelmannetjes van," had mijn vrouw speels gezegt, want dat deed ze ook altijd voor de kinderen. Tussen het zeggen en het doen, daar is waarschijnlijk wat tussen gekomen, want na verloop van tijd had ze de zak met eikeltjes gewoon maar tussen de struiken achter in de tuin gegooid. "Misschien worden het vanzelf wel mannekes," dacht ze nog gekscherend. Na dat we evenlater weer aan de keukentafel zaten, probeerde ze nogmaals de gemaakte foto's te voorschijn te halen. "Ik zie alleen maar gras en wat rommelige eikeltjes liggen en helemaal nergens geen eikelmannetjes meer!" riep ze stomverbaasd. Inderdaad het waren wel de foto's die zo even waren genomen, maar zonder levende wezentjes. Die middag hebben we samen al de eikeltjes weer opgeraapt en onze eerdere belofte waargemaakt, hele mooie echte eikelmannetjes maken van tandenstokerhoutjes en afgebrande luciferstokjes. En wie weet, leven is soms een kwestie van geloof en een beetje levende fantasie.