Monday, September 24, 2007

Lieve tijd

De wachtruimte van de tandartsenpraktijk zat behoorlijk vol, ik was ook een deel van dat behoorlijke volle. Want wat doe je als tandarts, je zorgt gewoon voor klantenbinding door een soort halfjaarlijkse gebits-A.P.K in te voeren. De reparaties die daar dan als haast vanzelfsprekend uit voorvloeien, zijn voor hem 'big business'. Naast mij zat een klein meisje, zo te zien helmaal alleen, want ik zag geen op een vader of moeder lijkend figuur naast haar zitten. Ze zat al een tijdje naar mij te kijken soms met een verlegen lachje. "Bij jij al oud?" vroeg ze plotseling nieuwsgierig. Ik vroeg haar waarom ze dat zo graag wilde weten. "Nou, jij, of ik bedoel eigenlijk u, u heeft zo'n grote grijze baard, en mensen met grijze baarden zijn haast altijd heel erg oud, of niet soms?" Ik moest haar wel een beetje gelijk geven, maar echt zo heel erg oud was ik ook niet, vond ik. Ze vertelde mij dat ze niet wist hoe oud ze zelf wel was, want ze was een 'tijdloos kind', te minste dat had haar vader haar verteld. "Ja", zei ze wijs, "ik ben met al mijn tanden in mijn mond geboren, die zaten er gewoon al in." Daar had ik nog nooit van gehoord, een tijdloos kind dat geboren was met al haar tanden in der mond.
"Jij bent echt wel een heel bijzonder kind," zei ik verbaasd. Even later kwam, zo te zien, haar moeder uit de behandelkamer. "Mama ik heb die meneer verteld van mijn tanden en dat ik een tijdloos kind ben," riep het meisje enthousiast. "Je bent zeker mijn Lieve en lief tijdloos kindje, "zei haar moeder met tranen in haar ogen. De tandartsassistente vroeg of, Lieve, want zo heette ze echt, even mee ging naar de tandarts. "Ik hoef nooit met haar mee, want ze is helemaal niet bang voor de tandendokter,"zei de vrouw verontschuldigend in mijn richting. We raakte al snel in gesprek over Lieve, haar dochtertje. "Lieve is een heel bijzonder kind, het verhaal wat ze u over haar tanden heeft verteld, heeft ze gewoon helemaal zelf verzonnen." "Maar hoe zit dat dan met het tijd loze kind in haar?"vroeg ik nieuwsgierig en geïntreseerd."Onze Lieve neemt zonder dat je het weet zoveel tijd van je in beslag met haar ontwapende manier van praten, dat voor je het weet je de tijd helemaal vergeet." Ik keek op de klok, verdorrie het is nog waar ook!

1 comment:

Wieteke I. Opmeer said...

wat een schattig verhaaltje
groetjes wieteke