Verbeelding

Je ziet het tegenwoordig veel, ik bedoel van die uitstallinkjes langs de wegen op het platteland. Appels peren pruimen scharrelend gelegde eieren, potjes eigengemaakte jams en zelf gewonnen honing, pompoenen en kalebassen, eigenlijk gewoon teveel om op te noemen. Het doosje of blikje voor het geld of wisselgeld gaat uit van simpel vertrouwen en heuse eerlijkheid. Zo',n eenvoudig betalingsysteem geeft de koper niet alleen producten maar ook zijn eigenwaarde. Maar een tijdje geleden trof ik al fietsrijdend langs s'Heren polderwegen een heel apart uitstallinkje aan. Op een stuk karton stond met grote viltstiftletters geschreven 'Spiegelbeelden te koop!' Ik stopte abrupt, want mijn nieuwsgierigheid kneep als een gek in de remmen. Beeldjes voor in de tuin worden zo nu en dan wel eens te koop gezet, maar dood leuk spiegelbeelden te koop hebben, daar moest ik het mijne van weten. Het kraampje stond voor een oude boerenschuur, nergens was een levend wezen, afgezien van wat stom starende koeien, te bekennen. Nadat ik mijn fiets tegen een boom had gepland, bekeek ik nauwkeurig de uitstalling. Naast het te koop bordje stond een grote glimmende metaalkleurige kist met aan de voorkant een rond gat dat groot genoeg was om je hoofd er in te steken. Ik was zo in beslag genomen door deze vertoning, dat ik een beetje schrok van een lief stemmetje dat vroeg, of ik een spiegelbeeld wilde kopen. Naast mij stond een meisje dat een beetje op Pippi Langkous leek, alleen nog liever en mooier. "Als u u hooft in de toverkist steekt dan maak ik een spiegelbeeld van u, en dat beeld kunt u dan van mij kopen,"zei ze heel lief en een beetje wijsneuszerig. Ik wilde haar nog vragen hoe dat dan werkte, maar ze wees met haar vingertje naar het ronde gat en zei, dat één spiegelbeeld maar 2 euro koste, meer niet. Toen ik mijn hoofd en beetje angstig en nieuwsgierig tegelijk, in het gat stak, zag ik eerst helemaal niets, pikke donker was het. Ineens gloeide er een klein roodlampje op en... Flits! Ik was een moment stekeblind en trok mijn hoofd snel uit de kist."Je hebt me wel vreselijk laten schrikken,"riep ik lachend, "maar waar is nu mijn spiegelbeeld?"vroeg ik nieuwsgierig. "U heeft toch nog niets betaald, pas daarna krijg u het spiegelbeeld van mij,"zei ze een beetje brutaal en liep naar de oude schuur. Even later kwam ze terug lopen met haar handen op haar rug. Een 2 euro munt had ik nog wel los in mijn zak zitten. Zonder te verblikken of te blozen gaf het Pippi Langkous meisje mijn een soort spiegeltje ter grote van een bierviltje. Ik dacht , dit is een grapje, die wil snel wat geld verdienen. Het leek of het meisje mijn gedachten kon lezen. "Als u er in kijkt ziet u u zelf als spiegelbeeld, fluisterde ze,"maar alleen u eigen beeld kunt u zien, verder niets en niemand anders worden er in weerspiegeld," voegde ze er geheimzinnig aan toe. Ik moest haar maar geloven, gewoon op haar mooie blauwe ogen, er zat niets anders op. Toen ik terug naar huis fietste stopte ik even om het spiegeltje beter te bekijken. Een foto van mijn gezicht keurig op een stukje glas geplakt, toen het even wat in het zonlicht spiegelde zag ik me zelf een beetje als een dubbelspiegelbeeld.