Hommelhemel

Daar stonden ze, allebei met dikke tranen op hun bleke gezichtjes. Twee kleine meisjes van amper vier en zes jaar. Ze hadden die ochtend in de tuin een bijna dood hommeltje gevonden. Het beestje bewoog nauwelijks en viel iedere keer trillend van de bloem waar ze hem op wilde zetten."Toe maar zuig maar honing anders ga je dood," zei een van kleuters met een fluisterend stemmetje. Op een gegeven moment bewoog het hommeltje niet meer en lag het op zijn rug met stijve pootjes en strakke vleugeltjes. Ze rende allebei huilend naar binnen naar hun moeder. "Mamma onze hommel is dood," schreeuwde ze verdrietig. Troosten en begrijpen van een groot klein verdriet, is wat een lieve moeder dan doet. Het hommeltje werd op een papieren servetje netjes op de keukentafel gelegd, even een koekje een beetje drinken en nog een paar na snikken. "We gaan hem begraven, dat doen we, ja, want dat hoort zo," zei het oudste meisje wijs. Een lucifersdoosje met wat watten er in leek hun een geschikt, 'begraveniskistje,' zo als ze dat noemde. Daar ging de stoet de tuin in, voorop moeder, een van de twee meisjes droeg het begraveniskistje de ander had een schepje in haar hand. Na het graven van een gaatje in de grond, werd heel voorzichtig het doosje met het hommeltje in de grond gelegd. Moeder moest het grafje dicht gooien, want dat durfde ze niet zelf te doen. Nadat ze wat pas geplukte bloementjes er op hadden gestrooid, kwamen er ineens een paar hommeltjes op de bloemen zitten. "Ze komen hun vriendje nog even gedag zeggen,"zei moeder zachtjes. De twee kleuters knikte snikkend ja, en fluisterde," zoem zoem zoem."