Haal de tijd in

Tijd is een relatief begrip, althans als je  dat in een klokkenmuseum gaat beleven, maar dat even ter zeiden.
Ik sprak een tijdje terug een man die op een aanlegsteiger aan de Hollandse IJssel stond. Ik was daar in de buurt aan het wandelen toen ik hem helemaal op het uiterste puntje van de steiger zag staan. Het viel mij op dat hij ergens met zijn handen aan iets aan het sjorren of trekken was. Het was geen hengel en ook zag ik nergens een bootje wat hij naar de steiger wilde trekken. Ik zag dat de steiger vrij toegankelijk was te bereiken en aldus besloot ik eens nader poolshoogte te gaan nemen. Toen ik vlak achter hem stond zag ik het, hij had een flink dik stuk touw in zijn handen. Dat touw was voorzien van rood-witte kurken drijvers en verdween ergens ver weg met de stroming mee de rivier op. Zo te zien aan de hoeveelheid touw met drijvers die nog op de stijger lag was hij al een tijdje bezig, ja met wat? ik kon het niet echt zien. Dus was mijn vraag aan hem wat hij aan doen was. "Meneer u zult het niet geloven, maar ik ben blij dat ik het mag uitleggen." Hij spuugde zijn sjekkie het water in en veegde met zijn vuile hand de zweetdruppels van z'en voorhoofd. "Ik ben de tijd die voorbij is gegaan aan het inhalen, vervolgde hij, kijk maar iedere drijver is weer een stukje teruggewonnen tijd." Hij huilde en glunderde van oor tot oor tegelijk. "Het is voor mij een manier om het verdriet van het verlies van een goeie vissersmaat van me te verwerken. Iedereen die niet met verloren tijd weet om te gaan zou dit eens moeten proberen, heus het werkt als een tierelier."  Dat tijd ook hier een relatief begrip was stond voor mij zo vast als een paal boven water.