Blijf hopen

"Straks besta jij niet meer, want de aarde vergaat, dus je hoeft mij niet op te eten, dat heeft geen zin"sprak de worm tegen de mol.
"Ik geloof er niks van, het lijkt mij dat je weer eens last hebt van je verwormde fantasie,mompelde de mol, want als de aarde vergaat dan is het ook met jouw afgelopen jongen." De worm die het ook niet echt zeker wist, prevelde iets over een indianenkalender die afliep en er was geen nieuwe besteld, " Daarom is het zo ,begrijp je? ik heb het ook maar van horen zeggen hoor, echt zeker weten doe ik het ook niet."
Ja, ze leefde alle twee in de aarde, dat was hun veilige thuisbasis.
"Weet je wat,'sprak de mol, ik ga jullie matsen, ik maak een hele grote molshoop en daar mogen alle wormen die zich niet veilig voelen naar toe komen. puur en alleen om gered te worden." "Ja ja, zei de worm, en jij maar denken dat wij wormen een beetje achterlijk zijn, wij hebben ook het sprookje van Hans en Grietje gelezen, nee wij  gaan echt niet in jouw molshoop zitten, kom op zeg." "Ik probeerde ook maar wat, mopperde de mol, om dat hij begreep dat de worm hem gewoon door had, ik wilde alleen weten of jullie wormen ook zo dom zijn als mensen, die denken echt dat de aarde het bijltje er bij neer gooit, ze gaan op een berg zitten wachten op buitenaardse wezens die hun gaan redden."
De worm krabde even achter zijn oor en verdween diep in de veilige aarde, en de mol? hij bleef gewoon molshopen maken want hij  hoopte op een goede toekomst.