De vriendelijke dood

Hij wordt gezien als een zonderling, een aparte man. Als een soort plaatselijke geaccepteerde bijzonderheid  staat zijn bizarre verschijning bekend in het Overijsselse dorpje. Ik heb het over Jan. Jan is een flinke forsgebouwde man uitgedost met lang blondhaar een enorme baard en een stel vriendelijke blauwe ogen. Jan woont samen in een eeuwenoud boerderijtje, nee niet met een mens maar met zijn dieren. De kippen en geiten een koe en ezel en zijn beste vriend Keffie een bastaard waakhondje. Vriendelijke Jan,  want zo wordt hij eigenlijk door de dorpsbewoners genoemd, Vriendelijke Jan heeft geen auto fiets of ander vervoermiddel dan alleen een oude Lanz Buldog tractor en die gebruikt hij alleen op zijn land. Als hij ergens naar toe moet gaat hij altijd te voet. Dan loopt  hij met zijn typische  grote stappen soms een hele dag om bezoeken af te leggen bij vrienden of familie.

Een vaste gewoonte van Jan is dat hij een keer in de week naar het ziekenhuis in de naburige provinciestad loopt. Onderweg plukt hij  dan overal bloemen. Hij pluk ze uit de berm maar ook uit de tuintjes van de huizen die hij passeert. Iedereen  langs zijn route weet dat Vriendelijke Jan langs komt en vinden het goed dat hij een paar bloemetjes plukt uit hun tuin, want steevast geeft hij dan zijn zegen in de vorm van een kort een krachtig:"Bedank voor die bloemen". Sommig zetten  al een paar mooie bloemen voor hem klaar. Onderweg, in café Kwekkerdal, drinkt hij die dag zijn koffie en maak van de grote bos geplukte bloemen met raffia kleine biedmeier bosjes. Fie, de vrouw van de cafébaas helpt hem daar altijd bij. Als je er naar vraagt waarom ze dat doet, zegt ze nuchter, "weet u het is eigenlijk heel simpel,Vriendelijke Jan maakt iedereen blij en gelukkig met zijn bloemen, dat is het, hij is gewoon een echte mensen opfleurder."
Na de koffie is het nog maar een paar kilometer lopen naar het ziekenhuis. Dan is het een vast ritueel want in de hal van het ziekenhuis, daar krijgt iedereen die het wil een bosje bloemen van Vriendelijke Jan.

Tot zover dit verhaal, het is de aanloop naar een prachtig en bijzonder vervolg dat een keer plaats vond na zijn wekelijkse bezoek aan het ziekenhuis.

Toen Jan klaar was met het uitdelen van de bosjes bloemen en van plan was weer terug te gaan lopen, zag hij op de parkeerplaats aan de achterkant van het ziekenhuis de lijkwagen van de begrafenisondernemer uit zijn dorpje staan. Hij kende de man heel goed, want Jan had met zijn bijzondere verschijning een prachtige toespraak gehouden bij de ter aarde bestelling van zijn stokoude vader. De mensen in het dorp waren daar zo blij van geworden, dat sommig aan Jan vroegen of hij ook wilde spreken tijdens de begrafenis van een van hun dierbare. Goed, Jan zag de lijkwagen, constateerde dat het toch wel heel slecht weer was geworden en regende pijpenstelen, hij aarzelde heel even, keek vlug om zich heen of hij niet gezien werd, deed voorzichtig de achterdeur van de lijkwagen open en verdween geruisloos naast de lijkkist de wagen in. Met een doffe klap viel de achterdeur in zijn slot en Jan lag droog en doodstil te wachten tot dat de lijkwagen vertrok naar zijn dorpje. Via de provincieweg reed de wagen de autosnelweg op. Jan die, na enige kilometers, wel eens wilde zien hoe de reis vorderde, schoof het gordijn van de achterruit opzij en gluurde met zijn haast mythische kop vol haar en baard naar buiten. Wat Jan niet wist dat er achter de lijkwagen de auto reed van een de nabestaande van de overleden persoon waar Jan naast lag in wagen. Een lachend gezicht van wie dan ook in deze situatie, het veroorzaakte een paniek reactie bij de inzittende van de auto. Bellen onder het rijden mag niet maar gebeurde wel. Op de eerste volgende parkeerplaats werd er gestopt. Niemand was echt boos op Vriendelijke Jan, er werd zelf een beetje opgelucht gelachen, en Vriendelijk Jan? Hij beloofde aan de geschokte familieleden, als ze dat wilde, een mooie warme toespraak met heel veel bloemen.