Sunday, April 12, 2009
Haasje repje
Pasen is haast ieder jaar het zelfde, de regels zijn in de loop van de jaren wel enigszins verandert bijgeschaafd of versoepeld, althans als het over de goddienstige viering er van gaat. Maar naast de bestaande religieuze beleving is er veel bijgeloof en natuurlijk ook puur menselijke of zelf een echte commerciële beleving bij gekomen. Ik heb dit jaar met Pasen een heel andere, een haast onvoorstelbare ervaring met dit oeroude feest gehad. Het zo door de supermarkten als een wel haast godsdienst aangeprezen paasbrunch gebeuren, stelt bij ons niet zoveel voor. Gewoon een lekker zacht gekookt b.d. eitje en echte bruine boterhammen met oude kaas, geurige kom thee of koffie dat is alles. Na dit gezellige kwebbel en klets ontbijt besloot ik het mooie paasweer met een wandeling aan de lijve te ondervinden. Het, ‘ik ga even een stukkie lopen, ik ben zo terug,’ werd door mijn vrouw , ‘met ja ja, dat zo terug dat weet ik zo langzamerhand wel’, een beetje hilarisch afgedaan. Al spoedig was ik onderweg, ik had een paar stevige laarzen aan getrokken, want ik was deze keer van plan mij niets van de gebaande wegen aan te trekken. Dus hup over het hek, het nog runderloze weiland met de talloze molshopen in. De zon scheen prachtig en ik genoot van de omgeving alsof het de eerste keer was dat ik daar liep. Zo flink doorstappend hoorde ik ineens een klagelijk gejammer, een soort dierlijke klaagzang. Ik keek naar mijn laarzen of dat ik misschien boven op een hardwerkende mol was gaan staan, maar dat was gelukkig niet het geval. De oorzaak van het gekerm ontdekte ik toen ik een tiental meters verderop tweepaar harige pootjes boven het maaiveld zag uitsteken. Toen ik voorzichtig dichterbij was gekomen, zag ik tot mijn stomme verbazing een haas in zijn hazenleger op zijn rug liggen met alle vier zijn lange hazenpoten stijf omhoog. Er werd niet machinaal gemaaid op dit weiland, dat wist ik, dus dat kon niet de oorzaak zijn van dit bange hazen gedrag. Sommige mensen hebben de gave om met dieren te kunnen communiceren, zeg maar een soort praten er mee. Ik behoor tot die sommigen. Dus ik ging zo onopvallend mogelijk op mijn knieën bij de klagende haas zitten. Hij keek mij met zijn mooie hazenogen aan, hield op met kermen, en vroeg wat ik kwam doen, want eigenlijk was hij het gedoe met mensen meer dan spuugzat. Als echte paashaas was hij de dagen voor Pasen alleen maar in de weer geweest met het verstoppen van eieren, want dat vinden de kinderen zo leuk. Hij had een mega opdracht gekregen van een grote supermarktketen om duizenden gekleurde eieren weg te stoppen. “Nu ben ik het haasje”, riep hij treurig, “ik heb geen poot meer om op staan’, jammerde hij verder. Dit paasfeest is voor mij en mijn vrouw onvergetelijk geworden, want toen ik het verhaal aan haar vertelde ging zij direct met mij mee om het arme dier te verzorgen. Hij werd door haar vertroeteld en als het ware met zijn zere pootjes in de watten gelegd. Waar of niet waar? Sommige verhalen moet je gewoon geloven anders zijn de sprookjes de wereld uit.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment