Niemandskip

De vrije kippen in ons park zijn van iedereen, dat dacht ik zomaar in eens, toen ik ze voerde met oudbrood en wat graan. Het zijn er behoorlijk veel en van zeer verschillend pluimage, van piepkleine kriellige kipjes tot stoere grote hennen en hanen met allerlei kleuren. Maar een ding is zeker, ze zijn vrij, zo vrij als de meest vrije scharrelhoenders van Nederland. Ze zijn gewoon niet van iets of iemand en zeker niet van iedereen. Ik kwam daar achter toen ik probeerde, zomaar voor de gijn, een van die argeloos pikkende scharrelaars, even op te pakken. Met een kleine snelle beweging ontweken ze iedere poging van mij tot het even hebben van een verige kip in mijn handen.
Met elkaar vormen onze parkhoenders een soort van kippen en hanen samenleving met families en vrijgezellen. De rangorde is voor mij niet altijd even duidelijk en er is veel gekraai en gekibbel zonder echte vechtpartijen. Hun territorium is een stukje van het park, meer niet, dus niet het hele land of de ganse wereld. Deze van niemandskippen zijn gewoon alleen van zich zelf als geen ander.