Windblaag

De storm had hem met grof geweld ontworteld en op de grond gesmeten. Een open hemelgat, dat wel zo groot was als zijn brede groene kruin altijd beschaduwde, was plotseling als in een donderslag bij heldere hemel ontstaan. Het leek haast op het sterven van een enorme groene dinosauriër, de aarde schokte door de geweldige dreun, nog een tijdje na. Na het krakende kraken van zijn takken en het zuigeindige zuchten van zijn losgescheurde wortels, werd het heel langzaam stil in het fris groene voorjaarsbos. Nu pas begon het tergend langzame, haast zielige sterven, van de groene reus. Nog een beetje vast met zijn wortels, natuurlijk te weinig om te leven, maar net iets te veel om direct dood te zijn. Kijk, hé kijk nou, ik zie een muisje onder de schuine hoge wortelkluit zijn holletje al aan het graven. Het nieuwe licht heeft leven bij zich en geeft de zaden in de natte bosbodem de kans om te ontkiemen. Na een paar jaar krioelt het hier weer van veel jonge boompjes en struiken. De gevelde reus creëerde met zijn dood de mogelijkheid op heel veel nieuw leven. Ik weet haast zeker dat de storm, die hem had geveld, hem dat als laatste schrale troost net nog even had verteld.