Thursday, January 10, 2008
wormvormig aanhangels
Ik was even lekker gaan zitten op de helling van de dijk, om na een stevige wandeling de voeten even te strekken. Daar voelde ik het in eens, wel nog ver weg, maar toch vlak onder mij,de aarde bewoog omhoog. Niet met de gewelddadige eruptie kracht van een hete vulkaan of een gevreesde dijkverschuiving. Nee, recht onder mijn kont bewoog de natte grond korrelig met horten en stoten omhoog. Ik wist het nu haast zeker, er is een mol onbehoorlijk aan het dollen in zijn ondergrondse metro. Mijn besluit stond vast, of liever zat vast, ik blijf zitten waar ik zit en verroer me niet. Wat een kracht heeft zo'n klein zwart mormel, in een oogwenk tijd werd ik, met mijn meer dan 70 kilo, omhoog gedrukt. Dan opeens een mooie hoop fijn verkruimelde aarde tussen mijn benen en een neussnoetje met een paar roze graafhanden. Ik bleef doodstil zitten, hij had mij waarschijnlijk nog niet ontdekt want hij bleef een tijdje zo half uit zijn molshoop hangen. Dacht hij soms dat ik een grote worm of engerling was, ik wist namelijk dat mollen behoorlijk kunnen bijten. Een mol tussen mij benen die op zoek was naar wormen of iets wat daar op leek, het koude zweet brak mij uit. Het leek mij verstandiger nu toch maar even te bewegen, gelukkig weg was hij, terug naar verre diepe oorden. Toen ik opstond was mij broek behoorlijk nat geworden, van de natte grond? of van de verlammende angst op mijn sluitspieren?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment