Oogoor

"Blind ergens op kunnen vertrouwen is niet alleen voor mensen die goed kunnen zien meneer," zei de man die naast mij in de metro ging zitten.
Aan zijn roodwit geblokte stok kon ik goed zien dat hij niet goed kon zien. Hij vertelde mij dat hij altijd goed moest opletten en vooral het luisteren naar geluiden gaf hem altijd heel veel belangrijke informatie."Mijn oren zijn als het ware ook mijn ogen maar dan zonder beeld", vertrouwde hij mij toe. Ons gesprek ging al snel over kijken en wat je ziet. Hij noemde zichzelf een geluids-inbeelder,"bij alles wat ik hoor, knutsel ik in mijn hoofd er een beeld bij."Volgens zijn kijkende vrienden klopte zijn beeldbeschrijvingen haast altijd met de werkelijkheid."U heeft bij voorbeeld een flinke baard en snor,"lachte hij. "En u bent dol op de natuur en dat soort dingen die daar mee te maken hebben,"vervolgde hij nog steeds lachend. Ik begreep er helemaal niets van, hoe kun je nu horen hoe iemand er uit ziet. Even later ging er tegen over ons een forse en behoorlijke gezette donker gekleurde man zitten. Zwijgzaam zat hij daar tot de volgende halte, waar hij vervolgens uit stapte. Nu was ik heel nieuwsgierig, ik vroeg hem naar het voorkomen en uiterlijk van de zojuist op en uitgestapte reiziger. Zijn beschrijving van de persoon klopte helemaal, op een belangrijk detail na. Zijn huidskleur! "Ik ben niet alleen gewoon blind, maar ook nog eens kleurenblind,"was zijn hilarisch lachend antwoord.