Heb je even?

"Heb je even wat tijd voor mij,"vroeg een wat ondeugende oudere dame aan mij, toen we samen bij de bushalte in ons dorp stonden te wachten. Ik keek even op mij polsklokje en zei haar, dat ik over zeeën van tijd beschikte sinds dat ik de vijf en zestig gepasseerd was."Dus zeg maar, waar gaat het over?" Vervolgde ik. De bus kwam er net aan en wij waren de enige die mee gingen."Waar gaat de reis naar toe mevrouwtje?"Vroeg de buschauffeur een tikkeltje denigrerend. “Ik ben geen mevrouwtje en waar ik naar toe ga, dat gaat u helemaal niks aan chauffeurtje,” beet de dame in kwestie de busbestuurder vinnig toe. Ze lag haar strippenkaart klaar en riep met een schrille hoge stem “ je mag zeven zonnes afstempelen lieve busjongen.” Even later zaten wij als de enige passagiers in het enorme vervoersmastodont. “Zo nu hebben we even ruim de tijd voor elkaar, want ik weet heus wel waar ik naar toe wil,” sprak ze nu ineens een stuk zekerder. Uit haar tas haalde ze een thermosfles en twee stenen koffiekopjes en even later zaten we gezellig de hete koffie op te sleurpen. Het, ‘Koekje er bij?’ werd ingevuld met een flinke gevulde koek. Zeven strippen dat is wel een heel eind van huis weg, vertelde ik haar, want ik had toch een vermoede dat ze een beetje de weg kwijt was geraakt. “Zeg jongeman als jij soms denkt dat ik mevrouw Alzheimer heet, dan heb je het goed mis, ik heb ze hier allemaal op een rijtje zitten,”riep ze verontwaardigt en wees heftig met haar vinger naar haar grijs gekrulde hoofd. Ik had gewoon ongelijk, dat bleek wel, maar wat was het doel van haar reis en waarom had ze mij om tijd gevraagd? Het hoge woord kwam er uit, ze verveelde zich hopeloos sinds dat ze haar rijbewijs niet meer mocht verlengen. Want toen ze nog een auto had kwam ze overal.”Ik was toen zo vrij als een ongekooid vogeltje,”riep ze triomfantelijk. Ze haalde een paar folders uit haar tas, op die folders stonden prachtige Minicars, de zogenaamde 45KM autootjes, afgebeeld. “Dat bedoelde ik nou met, of dat je even wat tijd voor mij had, om even wat advies te geven,”sprak ze een beetje vleierig. Van het een komt het ander, even later stonden we samen in een heuse grote showroom van kleine rijbewijs vrije auto’s. De keus was door haar snel gemaakt, want geld was geen probleem. Het werd een Ferrari rode met opendakje, maar wel met een levertijd van drie weken. Toen we even later ieder zijn eigen weg weer vervolgde, zij moest nog even naar de kapper, gaf ze mij bij het afscheid een vette lipstick zoen op mijn wang, en riep ondeugend, dat ze in het dorp nog een kennis had die Minicars opvoerde.