"Mag ik even bij je langs komen, nee ik kom echt niet te dicht bij, mondkapje en zo, ik heb het bij me. Maar ik zit in de shit, zucht... ik moet even praten met iemand als jij, heb je tijd?" Hij belde op m'en mobielnummer omdat hij zeker wilde zijn alleen mij te spreken. "Het is oké jongen, ik luister, ik begrijp het, niet door dit ding, kom maar rond een uur of......., en je weet het hè, we niet gaan blowen of andere troep gebruiken want dan praat ik niet met je, ja". De hekken rond ons dagelijks bestaan worden steeds hoger door de(vrijwillige)ophokplicht. Afstand houden en contact zijn twee tegenstrijdigheden die geen hybridisering toestaan. Wat was zijn probleem? Door de steeds strengere maatregelen rond het coronavirus kon hij niet meer aan zijn 'spullen' komen, en zonder 'die shit', zoals hij dat noemde, kon hij de dag niet ontspannen door komen. Of ik het spul voor hem bij de koffieshop kon ophalen. "Money geen probleem man, heb ik gewoon weet je." Het probleem was de afstand en openbaar vervoer, de bus, nee daar ging hij niet in, veel te link. Ik zei dat ik geen koerier wilde zijn maar wel een prima 3ehands fiets voor hem had. Zover waren zijn gedachten noch niet gegaan, een halfuurtje trappen voor een paar daagies tsjillen, hij kon me wel zoenen, maar ja, toch maar niet.
Sunday, October 25, 2020
Toch maar niet
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment