Over varen

Daar stond ik te wachten, ik was net even te laat om hem nog te halen, het fietspontje.
"Heb ik me eige het leplazarus getrapt en weer mis ik die klote klomp!"Krijste de vuurrood aanlopende persoon die naast mij hijgend als een postpaard, remmenknerpend, tot stilstand kwam.
"Hij gaat altijd te vroeg varen die klote schipper," vervolgde ze, doorvoeterend.
Ja, het was een 'zij', een vloekend en zeer stevig vrouwmens. Ze zag er uit als een verdwaalde parachutist met camouflagejack en rode baret. Ze had een soort tweewielige tank als fiets. Houten veilingkist voorop en achterop twee enorme fietstassen. Een dikke bandenfiets, dat was het. Alles was groot en zwaar en daarnaast ook nog eens helemaal volgestouwd met van alles en nog wat.
"Ik ga iedere dag met die klomp mee, hij weet dat gewoon, maar wachten op mij..Ho maar! Nee dat doet'ie niet, de klojo, ook al ziet hij me aankomen, dan nog niet 'Tijd is tijd', zegt'ie dan altijd met zijn eigenwijze bijdehante harses. Ik ken hem wel schieten."
Ze rolde een stevig shagje, frommelde er een jointje in en stak hem met een soort kleine vlammenwerper aan.
"Weet u meneer, het leven zou een stuk eenvoudiger kunnen zijn als iedereen gewoon eens af en toe wat zou relaxen. Gewoon effe een jointje of vredespijpie roken, begrijp u?"
Ze reikte mij haar witrokende metgezel aan.
"Toe, neem maar gerust een trekkie, hij is tam, hij bijt niet hoor. Luister meneer we motten toch wachten op die roeiboot, kom op, Relax man."
Ik zei haar dat ik niet rookte omdat ik er niet tegen kon, bronchitis en zo, veel hoestten en zo.
"Maar als je niet rookt dan lussie toch wel een lekker sappie van mammie, een sappie met een beetje pit er in?"
Voor dat ik nee kon zeggen hield ze een platvinkie voor mijn neus.
"Hier pak aan samen delen en alle bacteriën kunnen de pleuris krijgen," lachte ze.
Na een paar slokken van het loei sterke spul te hebben genomen voelde ik mij opeens een stuk vrolijker en losser worden.
"Relax man we gaan effe op dat bankie zitten en we slaan lekker nog een pontje over!"riep ik met een dubbele tong.
'Als jullie nog mee willen dan moeten jullie wel aan boord komen, dit is de laatste oversteek die ik maak!" roeptoeterde de schipper door zijn megafoon.
We zongen samen: "Schipper mag ik over varen ja of nee? moet ik dan nog geld betalen ja of nee?" toen we als enige passagiers slingerend het pontje op karde.