Luisteroren

Boven op de bovenste, de alle bovenste plank, lagen ze. Helemaal bovenop een dik breed boek en een smal dun boekje. In dat dikke brede boek stonden heel veel moeilijke zinnen en woorden, soms zo moeilijk dat je er soms een woordenboek voor moest pakken om te kunnen begrijpen wat er in het dikke brede boek stond. In het smalle dunne boekje stonden eigenlijk alleen maar plaatjes en soms een paar woordjes, heel gewoon en echt niet moeilijk dus. 

Nu zou je kunnen denken dat het hele dikke brede boek niets met het smalle dunne boekje te maken wilde hebben. Maar gelukkig klopte dat gewoon niet, ze waren juist de aller, aller beste vrienden van elkaar. Weet je, als laat in de avond de lichten van de kamer uit gingen, hadden ze samen juist de grootste lol. Het smalle dunne boekje liet dan al haar mooie gekleurde plaatjes zien en het dikke brede boek, nou die vertelde honderduit over de vreemde en spannende verhalen die in het binnenste van  zijn boekenlijf gedrukt stonden. Maar weet je wat nu jammer is, dat ook dingen die echt de moeite waard en leuk zijn, op een keer stoppen natuurlijk, het is jammer, maar zo gaat dat nu eenmaal. Luister, zomaar op een dag kwam er een vreemde meneer in de kamer, eentje die de boekenkast bewoners nog nooit eerder hadden gezien. Die vreemde meneer begon alle boeken in verhuisdozen te stoppen, en sommige boeken die hem, na het doorbladeren, niet aan stonden, die gooide hij gewoon, hoepla! in een oud papier bak. Het hele dikke brede boek trilde in al zijn bladzijden van de zenuwen, zou hij ook weggegooid worden en als oud papier verdwijnen? 

Het smalle dunne boekje was al in een van de verhuisdozen beland, tussen voor haar allemaal vreemde en onbekende boeken . Ze hoopte zo dat haar dikke brede vriendje ook bij haar in de doos kwam te liggen. De vreemde meneer had het brede dikke boek open geslagen om er in te kijken, of het interessant genoeg was om mee te nemen, toen zijn hoofd nee schudde, riep het smalle dunne boekje ineens heel hard:"Het is een heel goed en leerzaam boek meneer, leg het maar in de verhuisdoos, want dit mag u echt niet missen.!” Van schrik liet de meneer het boek uit zijn handen vallen, het viel precies in de verhuisdoos boven op het smalle dunne boekje. "Oké,  ik neem het wel mee, ik denk dat het wel goed is anders had ik die stem niet gehoord", mompelde de meneer zenuwachtig. Na een lange rit in een rammelende verhuiswagen werden alle boeken weer netjes in een boekenkast gezet, niet in een gewoon huis maar in een soort uitleen boekenwinkel, een bibliotheek noemen ze dat.  

Het brede dikke boek kwam bij allemaal dikke en brede boeken te staan, heel erg saai vond hij. Het smalle dunne boekje werd tussen allerlei kinderboeken gezet, heel leuk vond zij. Maar als ze niet uitgeleend werden konden ze na sluitingstijd volop met elkaar kletsen en lol maken. Als je er speciale oren voor hebt, jawel, speciale boek luisteroren, dan kun je, als je in de avond langs de bibliotheek loopt, het geklets en plezier tussen de boeken gewoon horen. 

Maar je moet ze wel hebben.... die Boek Luisteroren!