Broodnijd

Er stond een flinke rij zaterdagklanten in de warme bakkerswinkel. Naast ongedurige gehaaste moeders en boodschappendienst hebbende vaders, nog een hele mengelmoes van brood liefhebbers. Telkens verschoof het digitale nummertjespaneel een cijfer als er weer een klant aan de beurt was. Ik stond in een hoek van de winkel te wachten op mijn kameraad, want we zouden vandaag met de trein naar Maastricht gaan om een festival te bezoeken. Onderweg wat te eten kopen is duur en dikwijls niet te pruimen, even wat krentenbollen en harde broodjes daar ging het om. Maar juist dat even werd een apart verhaal zoals later zou blijken. De rij wachtende werd plotseling zeer onrustig, want iedere keer verscheen er een totaal vreemd nummer op het display van het volgende klant systeem. Wat de bakker en zijn winkelbedienden ook probeerde het werd een steeds grotere chaos. Tot overmaat van ramp begon de lichtkrant die voor de aanbiedingen van die dag reclame moest maken, allerlei spot goedkope en zeer dure aanbiedingen te tonen. Want zeg nou zelf, een grote slagroomtaart voor 1 of 2 eurocent en een simpel pistoletje voor een dikke 19 euro, dat kan toch niet serieus worden genomen. De tijden van manieren en beleefdheid,van, "gaat u maar voor ik wacht wel even," leken eeuwen geleden. Wat een onderling gedoe en gefoeter ontstond er tussen de klanten, iedereen vond dat hij of zij aan de beurt was om bestellingen te doen."Ik zet het apparaat gewoon uit en laat het aan jullie beleefdheid over om het onderling te regelen!"riep de bakker met een harde stem om boven de herrie uit te komen. Onze menselijke beschaving  is geen dikke korst maar een flinterdun velletje, maar toch, het kon wel zoals al spoedig bleek. Toen wij samen even later de bakkerswinkel verlieten zag ik twee krullenkoppen, een witte en een zwarte, net even boven de etalageruit uit komen, een van de twee had een soort afstandsbediening van een tv in zijn hand. Ik weet zeker, nou ja oké, geen voor oordelen, maar ze hadden wel heel erg veel lol met dat knopjes ding.